Ik legde in een bepaalde week meer dan 100 mijl op mijn fiets af. Op 46-jarige leeftijd was het dan ook niet verwonderlijk dat ik af en toe pijn in mijn benen had. Waarom zouden ze dat niet doen? En dat was precies wat ik mijn huisarts vertelde toen ze me waarschuwde dat mijn pijn in mijn benen een symptoom kon zijn van een bloedklonter als gevolg van het gebruik van een derde generatie anticonceptiepil.

Interessant genoeg was haar waarschuwing er een die ik nooit van mijn gynaecoloog had gekregen – dezelfde arts die erop stond dat ik de pil vele, vele jaren zou blijven slikken. Toch was de waarschuwing van mijn huisarts nog maar een vage herinnering toen ik een jaar later (september 2004) hevige pijn in mijn linkerkuit kreeg. Mijn reactie was een verwarmingskussen te gebruiken, wat rekoefeningen te doen en veel ibuprofen te nemen, omdat ik in training was en me voorbereidde op een fietstocht in oktober.

Tijdens die tocht, toen ik een steile heuvel opreed, vroeg mijn fietsvriend hoe mijn been aanvoelde en ik zei: “het is het grappigste, het been voelt prima, maar nu heb ik moeite met ademhalen. Mijn geluk dat het een stolsel was dat naar mijn longen is gegaan,” en ik lachte! Na thuiskomst ging ik naar de dokter omdat ik nog steeds last had van kortademigheid. Het zou echter nog zes weken duren voordat de diagnose werd gesteld dat ik een DVT had en ook aan meerdere longembolieen leed.

Waarom zo lang? Nou, ik had verzuimd mijn artsen te vertellen dat ik pijn in mijn been had. Vanwege dat verzuim, testten artsen me op van alles – van astma door inspanning tot een slechte galblaas. Uiteindelijk trok een van de klonters in mijn borstvlies en veroorzaakte pleuritis. Kort na de pleuritis diagnose, kreeg ik een Doppler scan van mijn benen.

De artsen ontdekten een zeer grote diepe veneuze trombose in mijn linker popliteale ader. Het feit dat ik een popliteale hulpader had, weerhield me ervan meer typische symptomen te hebben, anders dan de pijn in mijn been.

Ik werd onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis en bleef er 10 dagen. Mijn CT-angiogram toonde aan dat mijn longen gevuld waren met kleine en grote klonters, hoewel mijn kortademigheid in feite was verdwenen. Een zes maanden durende kuur met Coumadin® volgde. Gelukkig bleken de genetische stollingsstoornis-tests negatief. De boosdoener van dit alles? Mijn huisarts gelooft dat de hoofdschuldige de derde generatie anticonceptie was.

Achteraf gezien, vermoed ik dat ik al heel lang een bloedklonter in mijn been had. Zes maanden eerder had mijn fietstocht door Toscane symptomen opgeleverd toen de geringste beklimming me buiten adem bracht. Hoewel ik me enigszins zorgen maakte over het probleem omdat ik maandenlang getraind had voor de tocht, ging ik toch door met mijn fietsvakantie.

Dagelijks geloven mijn artsen dat mijn rigoureuze trainingsregime mijn leven heeft gered, omdat mijn uitstekende cardiovasculaire conditie mijn longen in staat had gesteld het grote aantal klonters te compenseren dat waarschijnlijk gedurende vele, vele maanden of zelfs jaren voortdurend in mijn longen werd gedouwd.

Weken nadat ik van Coumadin® af was, heb ik afscheid genomen van mijn indoor fietstrainer en ben ik weer de weg op gegaan. Ik moet zeggen dat de eerste paar ritten geweldig waren omdat ik echt kon ademen. Ik realiseer me nu hoe gecompromitteerd mijn ademhaling was – een toestand die ik me echt niet had gerealiseerd. Nu, met de wind in de rug, ben ik dankbaar dat ik nog leef.