Toen ik 14 was, worstelde ik met wat elk tienermeisje zou willen vermijden: acne. Elke drie tot vier weken ging ik naar een schoonheidsspecialiste voor een behandeling waarbij ze minstens een uur lang puistjes liet knijpen. Mij werd verteld dat het weg zou gaan. Dat deed het niet. Ik hield er wel littekens aan over die me er tot op de dag van vandaag, ik ben nu 29, aan herinneren hoe een uitwendige behandeling een intern probleem niet zou oplossen.

PCOS, polycysteus ovarium syndroom, was op dat moment niet eens een woord in mijn woordenboek. Volgens de Office of Women’s Health treft het één op de tien vrouwen in de vruchtbare leeftijd.

Weinig wist ik dat ik alle symptomen vertoonde. Naast acne, begon ik meer haargroei te krijgen op plaatsen waar meisjes geen haar horen te krijgen. Als je dacht dat ik door acne last van mijn zelfbeeld had, stel je dan eens voor hoe ik me voelde met het ongewenste haar. Heel zelfbewust, inderdaad.

Het krijgen van mijn eerste menstruatie op mijn 16e, had een sterk teken moeten zijn dat er iets niet goed ging. Mijn ouders maakten zich zorgen waarom ik mijn eerste menstruatie nog niet had gehad, dus een paar maanden voordat dat gebeurde, waren we een aantal tests gaan laten doen, waaronder een glucosetolerantietest.

De artsen vertelden ons dat alles in orde was, behalve dat ik een borderline hoog niveau van androgenen (mannelijk hormoon) had en voorzichtig moest zijn met hoeveel suiker ik at. Met andere woorden, ik was licht insulineresistent, wat, zoals ik later ontdekte, ook een teken van PCOS was.

Ik was een grote meid, yaaay, maar acne was nog steeds een probleem en dus kwam ik sneller aan dan voorheen. Nog steeds geen idee van de mogelijkheid van PCOS.

De pil zal helpen, zouden de dokters zeggen

Een paar jaar later zette mijn gynaecoloog me aan de pil. En niet te vergeten, ik was toen nog niet eens seksueel actief. Hij zei dat het mijn menstruatie zou reguleren en mijn acne en haarongemakken zou oplossen. Het reguleerde mijn menstruatie, maar de “positieve” effecten eindigden daar.

Het was pas bijna tien jaar later dat mijn nieuwe gynaecoloog me vertelde dat ik kleine cysten had in mijn beide eierstokken. Hij legde uit dat ze het gevolg waren van het feit dat de eierstokken talrijke kleine vochtverzamelingen (follikels) ontwikkelden en er niet in slaagden regelmatig eicellen vrij te geven.

Ik wendde me die dag tot Dr. Google en plotseling werd alles duidelijk. Al mijn opgroeisymptomen waren te wijten aan die cysten. En toen ik las dat het tot onvruchtbaarheid kon leiden, dacht ik, “nee, ik niet.”

De pil hielp niet, maar dit is wat wel hielp

Ik was vastbesloten om mijn lichaam te repareren. Omdat ik op dat moment al behoorlijk gezondheidsbewust was, wist ik dat als ik mezelf wilde genezen, ik dingen naar een hoger niveau moest tillen.

Tijdens een afspraak bij de gynaecoloog in december 2017 bevestigde de vaginale echografie dat de cysten er waren, dus mijn nieuwjaarsresolutie was om ze te laten verdwijnen, wat er ook voor nodig zou zijn.

Een van de belangrijkste stappen was het kiezen van mijn voeding en lichaamsbeweging. Ik begon met intermitterend vasten, verlaagde de hoeveelheid vlees die ik at, vooral kip en rundvlees, en voor een hele 30 dagen, schrapte ik geraffineerde suiker en zelfs fruit volledig.

Ik trainde wat ik vond dat het beste werkte voor mijn lichaamstype, dat was burst en HIIT-workouts gecombineerd met weerstandstraining. Plus, ik stemde ook mijn slaap af, beheerde stress effectief en begon elke dag meditatie te beoefenen met de intentie dat ik zou slagen.

Zes maanden later had ik mijn volgende afspraak bij de gynaecoloog. Ik was zo benieuwd wat hij zou zeggen, dat ik hem vroeg de monitor te draaien, zodat ik ook het echobeeld kon zien. Hoewel ik niet goed kon zien waar ik naar keek, zei hij na een paar seconden: “Ze zijn weg… Ik kan niet uitleggen hoe, maar de cysten die je nauwelijks zes maanden geleden in beide eierstokken had, zijn er niet meer.”

Dacht ik bij mezelf: “Oh, ik weet precies hoe, en het had niets te maken met medicijnen, want ik nam er geen.”

Het was een combinatie van dieet, lichaamsbeweging, mindfulness, slaap en het vermogen van mijn lichaam om zichzelf te genezen. Het was een van de krachtigste lessen in mijn leven. Ik leerde dat de beste behandeling die je jezelf kunt geven is om genezing van binnenuit te laten komen. Als je alles geeft wat er is om die innerlijke kracht te laten werken, zal het niet teleurstellen.

Wat de symptomen betreft, die zijn ook verdwenen. Maar nu ik weet dat PCOS in mijn genen zit, zorg ik ervoor dat ik mijn gezondheid op een zeer hoog peil houd, zodat ik nooit meer last van cysten zal hebben. En, ik kan gelukkig op een dag kinderen krijgen.