Het is nu 2 jaar geleden dat mijn vrouw Sarah is overleden. Ze werkte in een speciaal hulpcentrum voor probleemkinderen. De kinderen met wie ze werkte, groeiden op in achterstandswijken, met ouders die drugs misbruikten en in extreme armoede. De helft van hen was misbruikt, lichamelijk of seksueel, en de meesten groeiden op in een vreselijke, onveilige, bende-gerelateerde omgeving. Ze was gewoon zo’n goed mens, je weet wel, altijd anderen helpen. Die kinderen waren alles voor haar. Zelfs als ze nooit hun dankbaarheid zouden uiten, was ze er zeker van dat ze op de een of andere manier hun leven een beetje beter kon maken, of ze dat nu wilden of niet. Maar sommige van deze kinderen waren gewoon te ver heen.

Een van de kinderen, Miguel, wiens ouders beiden crackverslaafd waren, groeide op als lid van een Hispanic bende in een nabijgelegen stad. Toen de politie hem op 13-jarige leeftijd arresteerde voor cocaïneverkoop, werd hij naar de inrichting gestuurd waar mijn vrouw werkte. Sarah was dol op de jongen. Ze zei dat hij slim was, en een goed hart had. Ze zag iets in hem wat niemand anders zag. Ze gaf hem bijles in de inrichting, hielp hem met zijn huiswerk, en gaf hem iets wat hij nooit had gehad: genegenheid. Maar ik denk dat haar oordeel gebrekkig was en dat ze verblind was door wat dit kind had kunnen zijn. Ze zag niet dat het al te laat voor hem was.

Op 18 april 2017 stak hij haar herhaaldelijk in de nek met een geslepen potlood dat hij had gebruikt voor het wiskundehuiswerk waar ze hem mee hielp. Niemand weet wat hem daartoe aanzette, maar tegen de tijd dat de medici met spoed ter plaatse kwamen, was ze al dood. Mijn mooie vrouw was er niet meer, ze bloedde dood. De jongen was 17 op dat moment, en ze veroordeelden hem als een volwassene.

Ik ben zelf wetenschapper. Toen we ons huis bouwden, wijdde ik de hele kelder aan mijn experimenteel onderzoek. De kelder was geluiddicht en de temperatuur en vochtigheid werden geregeld, om storende variabelen te verminderen. Sinds Sarah stierf ben ik geobsedeerd door alternatieve realiteiten. Was er maar een universum waar ze nog leefde en gezond was, waar we weer samen konden zijn. Als ik haar glimlach nog maar een keer kon zien, en haar lippen op de mijne kon voelen. Misschien zou dat me afsluiting brengen. Gisternacht heb ik het uitgevonden. Na 2 slapeloze jaren van experimenteren en studeren, heb ik eindelijk ontdekt hoe ik tussen dimensies kan reizen. Het is moeilijk uit te leggen hoe alternatieve dimensies werken zodat iedereen het begrijpt, maar ik zal het toch proberen.

Alternate dimensies zijn niet zo verschillend van onze eigen dimensie, ziet u. Het is als een weg die we volgen, en bij elk kruispunt, elke beslissing die we nemen, nemen we een afslag. In alternatieve dimensies, simpel gezegd, kozen we een ander pad op een bepaald moment in ons leven. Omdat we oneindig veel keuzes maken, zo klein als het kiezen van een ander boek om te lezen voor we naar bed gaan, zijn er oneindig veel alternatieve werkelijkheden. Elke kleine keuze die we maken kan grote gevolgen hebben voor de rest van ons leven. Het wordt het vlindereffect genoemd, ik denk dat de meesten van jullie er wel mee bekend zijn. Nu komt het lastige gedeelte: als je naar een andere realiteit reist, kom je op hetzelfde moment en op dezelfde plaats in de tijd terecht als waar je bent als je de huidige realiteit waarin je leeft verlaat. Om er zeker van te zijn dat ik mijn vrouw weer zou kunnen zien zou tijdreizen een optie zijn geweest, maar er is geen manier dat ik kan wachten om ook dat uit te zoeken. Persoonlijk denk ik zelfs dat het helemaal niet mogelijk is. Nee, het enige wat ik kon doen was springen, en hopen dat ik in een realiteit terecht zou komen waar mijn vrouw nog leefde. Ik wist dat ik maar één keer kon springen (althans voor zover ik wist), en dat dit de enige kans was die ik had. Ik had niets meer om voor te leven zonder Sarah, dus startte ik het apparaat dat ik had gemaakt, en maakte de sprong.

De sprong zelf voelde aan als een slechte xtc trip terwijl ik dronken was, gevolgd door een krankzinnige hoofdpijn, alsof ik op volle sprint snelheid tegen een muur aanliep. Geen geweldig gevoel, zoals sommigen van jullie zich kunnen voorstellen.

Ik werd wakker in mijn kelder bedekt met mijn eigen braaksel. De stank was ondraaglijk, maar ik wist dat de sprong werkte. Dit was zeker mijn kelder waar ik de afgelopen 2 jaar alternatieve realiteiten bestudeerde, maar al mijn apparatuur was weg. Er was zelfs geen tafel, alleen wat oude kartonnen dozen. Mijn theorie moet juist zijn geweest, want de plaats waar ik de sprong initieerde was dezelfde plaats waar ik opdook in de alternatieve dimensie.

Achteraf gezien, was springen in mijn kelder een vreselijk plan. In deze realiteit hadden Sarah en ik blijkbaar besloten de kelder af te sluiten wegens een schimmelprobleem, veroorzaakt door een defect in het vochtreguleringssysteem. De trap is weg, en het gat waar de deur zat is opgevuld met beton. Ik ben bang dat niemand mijn geschreeuw zal horen. Ik heb deze kelder tenslotte geluidsdicht gemaakt.