Alfabet Pahlavi, Pahlavi również pisany Pehlevi, system pisania Persów, który pochodzi już z 2 wieku p.n.e., niektórzy uczeni uważają, i był w użyciu aż do nadejścia islamu (7 wiek p.n.e.). Święta księga Zoroastrian, Avesta, jest napisana w odmianie pahlavi zwanej Avestan.
Alfabet Pahlavi rozwinął się z alfabetu aramejskiego i występował w co najmniej trzech lokalnych odmianach: północno-zachodniej, zwanej Pahlavik, lub Arsacid; południowo-zachodniej, zwanej Parsik, lub Sāsānian; i wschodniej. Wszystkie były pisane od prawej do lewej strony. Z 22 liter w aramejskim, większość zaczęła reprezentować więcej niż jeden dźwięk w pahlavi; kilka nie było w ogóle używanych, a jedna przekształciła się w dwie litery w pahlavi. Północno-zachodnie pahlavi miało 20 liter, a południowo-zachodnie 19. Avestan, pismo kursywne, miało 50 odrębnych liter i być może zostało wynalezione oddzielnie, choć wzorowane na pahlavi.
Osobliwością systemu pisma pahlavi był zwyczaj używania słów aramejskich do reprezentowania słów pahlavi; służyły one, że tak powiem, jako ideogramy. Przykładem jest słowo oznaczające „króla”, w Pahlavi shāh, które było konsekwentnie pisane m-l-k po aramejskim słowie oznaczającym „króla”, malka, ale czytane jako shāh. Bardzo wiele takich ideogramów było w standardowym użyciu, włączając w to wszystkie zaimki i spójniki oraz wiele rzeczowników i czasowników, czyniąc Pahlavi dość trudnym do odczytania.