W naturze, chlorek występuje głównie w wodzie morskiej, która zawiera 1,94% chlorku. Mniejsze ilości, choć w wyższych stężeniach, występują w niektórych morzach śródlądowych i w podziemnych studniach solankowych, takich jak Wielkie Jezioro Słone, Utah i Morze Martwe, Izrael. Większość soli chlorkowych jest rozpuszczalna w wodzie, dlatego też minerały zawierające chlorki są zwykle spotykane w dużych ilościach w suchym klimacie lub głęboko pod ziemią. Niektóre minerały zawierające chlorki to halit (chlorek sodu NaCl), sylwinit (chlorek potasu KCl), bischofit (MgCl2∙6H2O), karnalit (KCl∙MgCl2∙6H2O) i kainit (KCl∙MgSO4 ∙3H2O). Występuje również w minerałach ewaporytowych, takich jak chlorapatyt i sodalit.

Rola w biologiiEdit

Chlorek ma duże znaczenie fizjologiczne, które obejmuje regulację ciśnienia osmotycznego, równowagę elektrolitową i homeostazę kwasowo-zasadową. Chlorek jest najobficiej występującym anionem zewnątrzkomórkowym i odpowiada za około jedną trzecią toniczności płynu zewnątrzkomórkowego.

Chlorek jest niezbędnym elektrolitem, odgrywającym kluczową rolę w utrzymaniu homeostazy komórkowej i przekazywaniu potencjałów czynnościowych w neuronach. Może on przepływać przez kanały chlorkowe (w tym receptor GABAA) i jest transportowany przez transportery KCC2 i NKCC2.

Chlorek jest zwykle (choć nie zawsze) w wyższym stężeniu pozakomórkowym, co powoduje, że ma ujemny potencjał odwrotny (około -61 mV w temperaturze 37 stopni Celsjusza w komórce ssaka). Charakterystyczne stężenia chlorków w organizmach modelowych to: zarówno u E. coli jak i u drożdży pączkujących wynoszą 10-200mM (zależne od pożywki), w komórce ssaka 5-100mM, a w osoczu krwi 100mM.

Stężenie chlorków we krwi nazywamy chlorkiem w surowicy, a stężenie to jest regulowane przez nerki. Jon chlorkowy jest składnikiem strukturalnym niektórych białek, np. jest obecny w enzymie amylazie. Ze względu na te funkcje, chlorek jest jednym z niezbędnych składników mineralnych diety (wymieniony pod nazwą pierwiastka chlor). Poziom chlorków w surowicy krwi jest regulowany głównie przez nerki za pomocą różnych transporterów, które są obecne wzdłuż nefronu. Większość chlorków, które są filtrowane przez kłębuszek nerkowy, jest reabsorbowana zarówno przez kanaliki proksymalne, jak i dystalne (głównie przez kanaliki proksymalne) zarówno poprzez transport aktywny, jak i pasywny.

KorozjaEdit

Struktura chlorku sodu, ujawniająca tendencję jonów chlorkowych (zielone kule) do łączenia się z kilkoma kationami.

Występowanie chlorków, np. w wodzie morskiej, znacznie pogarsza warunki korozji wżerowej większości metali (w tym stali nierdzewnych, aluminium i materiałów wysokostopowych). Indukowana chlorkami korozja stali w betonie prowadzi do miejscowego rozpadu ochronnej formy tlenku w betonie alkalicznym, przez co następuje kolejny, zlokalizowany atak korozyjny.

Zagrożenia środowiskoweEdit

Zwiększone stężenia chlorków mogą powodować szereg skutków ekologicznych zarówno w środowisku wodnym, jak i lądowym. Może przyczyniać się do zakwaszenia strumieni, mobilizować radioaktywne metale glebowe poprzez wymianę jonową, wpływać na śmiertelność i reprodukcję roślin i zwierząt wodnych, promować inwazję organizmów słonowodnych do środowisk wcześniej słodkowodnych oraz zakłócać naturalne mieszanie się jezior. Wykazano również, że sól (chlorek sodu) zmienia skład gatunkowy mikroorganizmów przy stosunkowo niskich stężeniach. Może również utrudniać proces denitryfikacji, proces mikrobiologiczny niezbędny do usuwania azotanów i zachowania jakości wody, a także hamować nitryfikację i oddychanie materii organicznej.

.