Polichlorowane bifenyle są syntetycznymi chlorowanymi związkami węglowodorowymi, których komercyjna produkcja rozpoczęła się w latach trzydziestych i które były szeroko stosowane w przemyśle elektrotechnicznym. Chociaż ich produkcja została wstrzymana ponad 25 lat temu, Konwencja Sztokholmska włączyła te związki do wykazu trwałych zanieczyszczeń organicznych (POP). W rzeczywistości człowiek nadal narażony jest na toksyczne działanie PCB ze względu na ich odporność na rozkład chemiczny i biologiczny, zdolność do bioakumulacji oraz długi okres połowicznego rozpadu. Dotychczasowe badania wskazują na możliwy związek między narażeniem na polichlorowane bifenyle a zwiększonym ryzykiem rozwoju niektórych rodzajów nowotworów (raka piersi, prostaty, jąder, jajników i macicy); sugeruje się również, że związki te mogą działać jako zaburzenia endokrynologiczne i powodować bezpłodność oraz inne zaburzenia hormonalne. PCB gromadzą się w organizmach poprzez łańcuch pokarmowy, a zatem żywność jest głównym źródłem narażenia dla ludzi: stanowi ona ponad 90% narażenia, przy czym najwyższe stężenia występują w rybach (takich jak łosoś i skorupiaki), produktach mlecznych (zwłaszcza mleku i maśle) oraz tłuszczu zwierzęcym. Ponadto źródłem zanieczyszczenia środowiska są hałdy, nielegalne unieszkodliwianie odpadów olejowych oraz spalanie niektórych produktów odpadowych w spalarniach. Najwyższe poziomy PCB w środowisku stwierdzono na początku lat siedemdziesiątych; od tego czasu stężenia polichlorowanych bifenyli stopniowo zmniejszały się we wszystkich składnikach środowiska (woda, powietrze, ziemia i osady), w rybach, innych produktach spożywczych i wreszcie w ludziach, co sugeruje, że związane z tym ryzyko również uległo zmniejszeniu.