Ten rozdział jest związany z celami sekcji F10(ii) z 2017 CICM Primary Syllabus, która oczekuje od kandydata na egzamin „wyjaśnienia fizjologicznych skutków hiperoksji”. Kolegium pytało o to w bardzo okrężny sposób (pytanie 1 z pierwszej pracy z 2011 roku), które w rzeczywistości dotyczyło bardziej zapasów tlenu i preoksygenacji. Chociaż rozdział o farmakologii tlenu obejmuje ten materiał w znacznym stopniu, cała oddzielna strona poświęcona temu tematowi wydawała się odpowiednia, ponieważ ma swój własny wpis w syllabusie (wspólny z hipoksją, hipokapnią i hiperkapnią), a także dlatego, że rozdział o farmakologii tlenu ma formę nieuporządkowanej tyrady, a dla odpowiedzi na egzamin musi istnieć jakieś zorganizowane podsumowanie hiperoksji.

W zakresie wspomnianej organizacji, trudno jest strukturyzować informacje w ten sposób, ponieważ skutki rosnącej ekspozycji na tlen są często zależne od dawki i specyficzne w każdym narządzie. Dlatego najlepszym, co można zrobić, to zorganizować dyskusję według systemów narządów, a następnie przez stężenie tlenu. To ostatnie może być podzielone na normobaryczne i hiperbaryczne, co wydaje się być użytecznym rozróżnieniem: niektóre złe efekty tlenu mogą być widoczne, gdy FiO2 jest zwiększone do 100% przy normalnym ciśnieniu atmosferycznym, podczas gdy inne mogą być widoczne tylko u pacjentów poddanych ponadnormalnym ciśnieniom. Tak czy inaczej, w podsumowaniu można stworzyć tabelę, która zgrabnie kategoryzuje te kwestie, co zaspokaja nienaturalną żądzę autora do tabel:

.

.

.