Although bizmut-209 jest powszechnie uważany za najcięższy stabilny izotop, który istnieje w przyrodzie, teoria sugeruje, że powinien on być metastabilny i rozpadać się poprzez emisję cząstek alfa do talu-205. Rozpad ten nie jest łatwy do zmierzenia, ponieważ generowane cząstki alfa mają bardzo małą energię, co oznacza, że izotop rozpada się z bardzo małą szybkością.

Sprzęt używany przez zespół z Orsay składa się z dwóch detektorów „ciepła i światła”, które są zamknięte we wnęce odbijającej i schłodzone do 20mk. Pierwszy detektor – zawierający bizmut-209, german i tlen – ulega niewielkiemu wzrostowi temperatury, gdy pochłania cząstkę alfa. Ta zmiana temperatury jest mierzona w postaci impulsu napięciowego, którego amplituda jest wprost proporcjonalna do uwolnionej energii. Drugi detektor, wykonany z cienkiego dysku germanu, rejestruje błyski światła pochodzące od zdarzeń z udziałem cząstek alfa.

Zespół przeprowadził dwa pomiary, jeden z 31 gramami bizmutu w detektorze, a drugi z 62 gramami. Naukowcy zarejestrowali 128 zdarzeń cząstek alfa w ciągu 5 dni i znaleźli niespodziewaną linię w widmie przy energii 3,14 MeV – obecnie przypisywaną rozpadowi bizmutu-209. Czas połowicznego rozpadu został obliczony na (1.9 +/- 0.2 ) x 1019 lat, co jest w dobrej zgodzie z przewidywaniami teoretycznymi 4.6 x 1019 lat.

Technika ta może być również wykorzystana do dokładnego wykrywania rozpadów beta i gamma. „Eksperyment jest produktem ubocznym naszych poszukiwań ciemnej materii” – powiedział serwisowi PhysicWeb członek zespołu Pierre de Marcillac. „Inne rodzaje rozpadów, takie jak protony z jąder bogatych w proton, mogłyby być badane tą samą metodą, ale trzeba będzie to udowodnić!”

.