Imperializm odnosi się do polityki wykorzystywania wpływów i potęgi danego kraju do zdobywania kolonii poza jego własnymi granicami. Można tego dokonać poprzez manipulację polityczną lub za pomocą środków militarnych. Imperializm prowadzi do eksploatacji kolonii dla dobra mocarstwa imperialnego. Typowe motywy działania mocarstw imperialnych mogą być ekonomiczne, militarne, religijne lub etnocentryczne. Czasami wiąże się to z osiedleniem ogromnej liczby kolonizatorów na kolonizowanym terenie.

Nowy Imperializm odnosi się do fali ekspansji kolonialnej, która rozpoczęła się pod koniec XIX wieku i trwała do I wojny światowej. W tym okresie wiele krajów europejskich, Stany Zjednoczone i Japonia zagarnęły bezprecedensową ilość ziemi na całym świecie. Rywalizacja o zamorskie terytoria była zacięta. Nowe statki oceaniczne, szybsza komunikacja i ulepszone technologie produkcji oznaczały, że świat był jeszcze bardziej połączony niż kiedykolwiek wcześniej. Dla wielkich mocarstw ważne było, by zagarnąć więcej terytoriów, zanim zrobią to ich rywale. Konferencja berlińska z lat 1884-1885 zapoczątkowała ten okres imperializmu, ustanawiając wspólne praktyki imperialistyczne wśród europejskich potęg i dosłownie dzieląc między nie mapę świata. Do końca XIX wieku prawie cały kontynent afrykański został skolonizowany przez mocarstwa europejskie, podobnie jak duża część Azji. Okres Nowego Imperializmu zakończył się wraz z I wojną światową i restrukturyzacją kilku narodów europejskich. Do końca II wojny światowej większość kolonii uzyskała niepodległość, a epoka imperializmu dobiegła końca.

.