Wczesne użycie i pochodzenieEdit
Wbrew popularnemu przekonaniu, że współczesna koreańska ideologia „czystej rasy koreańskiej” rozpoczęła się dopiero na początku XX wieku, kiedy Japończycy zaanektowali Koreę i rozpoczęli kampanię mającą na celu przekonanie Koreańczyków, że należą do tego samego czystego zasobu rasowego co sami Japończycy, ideologia ta istniała od czasów starożytnych, podobnie jak system rasowy Mongolii czy Han.
W okresie kolonialnym, polityka asymilacji Cesarskich Japończyków twierdziła, że Koreańczycy i Japończycy mają wspólne pochodzenie, ale ci pierwsi zawsze byli podrzędni. Teoria czystej krwi została wykorzystana do uzasadnienia polityki kolonializmu, która miała na celu zastąpienie koreańskich tradycji kulturowych tradycjami japońskimi, aby rzekomo pozbyć się wszelkich różnic i osiągnąć równość między Koreańczykami i ludźmi z głębi lądu. Polityka ta obejmowała zmianę koreańskich nazwisk na japońskie, wyłączne używanie języka japońskiego, nauczanie w szkołach japońskiego systemu etycznego oraz kult Shinto. Brian Reynolds Myers, profesor na Uniwersytecie Dongseo, twierdzi, że widząc niepowodzenie czystej polityki asymilacji, japońscy ideolodzy imperialni zmienili swoją politykę w kierunku stworzenia koreańskiego etniczno-patriotyzmu na równi z japońskim. Zachęcali Koreańczyków, by byli dumni ze swojej koreańskości, ze swojej historii, dziedzictwa, kultury i „dialektu” jako bratniego narodu, który wywodzi się od wspólnego przodka z Japończykami.
NiepodległośćEdit
Shin Chaeho (1880-1936), twórca nacjonalistycznej historiografii współczesnej Korei i działacz koreańskiego ruchu niepodległościowego, opublikował w latach 1924-25 swoją wpływową książkę rekonstruowanej historii Joseon Sanggosa (Wczesna historia Joseon), głoszącą, że Koreańczycy są potomkami Danguna, legendarnego przodka Koreańczyków, który połączył się z Buyo z Mandżurii, tworząc lud Goguryeo.
Po uzyskaniu niepodległości w późnych latach czterdziestych, pomimo podziału na Koreę Północną i Południową, żadna ze stron nie kwestionowała etnicznej jednorodności narodu koreańskiego opartej na mocnym przekonaniu, że są oni najczystszymi potomkami legendarnego protoplasty i półboga o imieniu Dangun, który założył Gojoseon w 2333 r. p.n.e. na podstawie opisu Dongguk Tonggam (1485).
RecepcjaEdit
W obu Koreach, teoria czystej krwi jest powszechnym przekonaniem, a nawet niektórzy prezydenci Korei Południowej się pod nią podpisują. Debaty na ten temat można znaleźć sporadycznie na Południu, podczas gdy opinia publiczna na Północy jest trudno dostępna. W nacjonalistycznym ujęciu podważenie lub zakwestionowanie tej teorii byłoby równoznaczne ze zdradą koreańskości w obliczu wyzwania ze strony obcego narodu etnicznego.
Niektórzy koreańscy uczeni zauważyli, że teoria czystej krwi służyła jako użyteczne narzędzie dla południowokoreańskiego rządu, aby uczynić jego obywateli posłusznymi i łatwymi do rządzenia, gdy kraj był ogarnięty ideologicznym zamętem. Było to szczególnie prawdziwe w czasach dyktatorskich rządów byłych prezydentów Syngmana Rhee i Park Chung-hee, kiedy nacjonalizm został włączony do antykomunizmu.
Rola we współczesnym społeczeństwie Korei PołudniowejEdit
W Korei Południowej pojęcie „czystej krwi” skutkuje dyskryminacją ludzi zarówno „obcej krwi”, jak i „krwi mieszanej”. Osoby z taką „mieszaną krwią” lub „obcą krwią” są czasami określane jako Honhyeol (koreański: 혼혈; Hanja: 混血) w Korei Południowej.
Południowokoreańskie prawo dotyczące obywatelstwa opiera się na jus sanguinis zamiast jus solis, która jest zasadą terytorialną, która bierze pod uwagę miejsce urodzenia przy nadawaniu obywatelstwa. W tym kontekście większość obywateli Korei Południowej ma silniejsze przywiązanie do Koreańczyków mieszkających za granicą i obcokrajowców pochodzenia południowokoreańskiego niż do naturalizowanych obywateli południowokoreańskich i ekspatriantów mieszkających w Korei Południowej. W 2005 roku opozycyjna Wielka Partia Narodowa zaproponowała zmianę obecnego południowokoreańskiego prawa o obywatelstwie, aby umożliwić nadawanie obywatelstwa południowokoreańskiego osobom urodzonym w Korei Południowej niezależnie od narodowości ich rodziców, ale propozycja ta została odrzucona z powodu nieprzychylnej opinii publicznej wobec takiego środka.
Według Jona Huera, felietonisty Korea Times:
Próbując zrozumieć Koreę i Koreańczyków, musimy rozpoznać, jak ważna dla Korei jest krew. Koreańczycy kochają krew, zarówno w sensie realnym, jak i metaforycznym. Lubią przelewać krew, czasem własną w uciętych palcach, a czasem zwierzęcą, w proteście. Uważają „związki krwi” za najwyższe, ponad inne więzi i powiązania. Często dodają „ciało” i „kość” do swoich retorycznych wypowiedzi i upodobań. Krótko mówiąc, Korea lubi myśleć o sobie i swoim narodzie w kategoriach krwi…
Zmiana postawEdit
Emma Campbell z Australian National University twierdzi, że koncepcje południowokoreańskiego nacjonalizmu ewoluują wśród młodych ludzi i że wyłania się nowa forma, która ma zglobalizowane cechy kulturowe. Cechy te podważają rolę etniczności w południowokoreańskim nacjonalizmie. Według badań Campbell, która przeprowadziła wywiady ze 150 dwudziestokilkuletnimi Koreańczykami z Południa, pragnienie zjednoczenia maleje. Jednak ci, którzy są za zjednoczeniem Korei, podają inne powody niż nacjonalizm etniczny. Respondenci stwierdzili, że chcą zjednoczenia tylko wtedy, gdy nie zakłóci ono życia na Południu lub gdy Korea Północna osiągnie ekonomiczny parytet z Południem. Niewielka liczba respondentów wspomniała ponadto, że popierają „zjednoczenie pod warunkiem, że nie nastąpi ono za ich życia”. Innym powodem chęci zjednoczenia był dostęp do zasobów naturalnych i taniej siły roboczej Korei Północnej. To pojęcie ewoluującego nacjonalizmu zostało jeszcze bardziej rozwinięte przez znaczenie uri nara (koreańskie: 우리나라 nasz kraj) dla młodych Koreańczyków z Południa, które odnosi się dla nich tylko do Korei Południowej, a nie do całego Półwyspu Koreańskiego. Wywiady Campbella wykazały ponadto, że wielu młodych Koreańczyków z Południa nie ma problemów z akceptacją obcokrajowców jako części uri nara.
Sondaż przeprowadzony przez Asan Institute for Policy Studies w 2015 roku wykazał, że tylko 5,4% Koreańczyków z Południa w wieku dwudziestu lat stwierdziło, że postrzegało Koreańczyków z Północy jako ludzi dzielących tę samą linię krwi z Koreańczykami z Południa Sondaż wykazał również, że tylko 11% Koreańczyków z Południa kojarzyło Koreę Północną z Koreańczykami, przy czym większość ludzi kojarzyła ich ze słowami takimi jak wojsko, wojna czy broń nuklearna. Stwierdzono również, że większość Koreańczyków z Południa wyraziła głębsze uczucia „bliskości” z Amerykanami i Chińczykami niż z Koreańczykami z Północy.
Według sondażu z grudnia 2017 roku opublikowanego przez Korea Institute for National Unification, 72,1% Koreańczyków z Południa w wieku 20 lat uważa, że zjednoczenie jest niepotrzebne. Co więcej, około 50% mężczyzn w wieku 20 lat postrzega Koreę Północną jako jawnego wroga, z którym nie chcą mieć nic wspólnego.
Steven Denney z Uniwersytetu w Toronto powiedział, że „Młodsi Koreańczycy z Południa czują się bliżej północnokoreańskich migrantów niż, powiedzmy, zagranicznych pracowników, ale będą czuć się bliżej urodzonego dziecka o niekoreańskim pochodzeniu etnicznym niż byłego mieszkańca Korei Północnej.”
KrytykaEdit
B. R. Myers zauważył w artykule redakcyjnym New York Times z 2010 r., że w Korei Południowej było stosunkowo niewielkie oburzenie opinii publicznej z powodu zatonięcia okrętu ROKS Cheonan na początku tego samego roku, co przypisał częściowo poczuciu sympatii do Korei Północnej wśród Koreańczyków z Południa, wynikającej z bliższej identyfikacji z rasą koreańską niż z państwem południowokoreańskim. Myers stwierdził również, że nacjonalizm rasowy w Korei Południowej podważa patriotyzm obywateli południowokoreańskich wobec Korei Południowej poprzez zwiększenie sympatii wobec Korei Północnej, co zagraża bezpieczeństwu narodowemu kraju w obliczu północnokoreańskiej agresji, z czym zgadza się publicysta Korea Times Jon Huer. Stwierdził on, że rasowy nacjonalizm Koreańczyków z Południa „nie jest problemem, gdy mamy państwo narodowe takie jak Japonia czy Dania, ale jest problemem, gdy mamy państwo podzielone.” Myers stwierdził również, że odwrotnie, Korea Północna nie cierpi z powodu tego dylematu, ponieważ ogólnie rzecz biorąc naród północnokoreański ma tendencję do utożsamiania „rasy koreańskiej” i kraju Korei Północnej jako jednego i tego samego, w przeciwieństwie do Korei Południowej, gdzie „rasa koreańska” i Korea Południowa są w dużej mierze postrzegane jako różne byty.
.