Kortyzon, hormon steroidowy produkowany przez korę nadnerczy. Wprowadzony w 1948 r. ze względu na działanie przeciwzapalne w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów, został w dużej mierze zastąpiony przez pokrewne związki, które nie wywołują pewnych niepożądanych skutków ubocznych.
Cortisone i liczne inne steroidy zostały wyizolowane z wydzielin kory nadnerczy w okresie 1935-48 przez amerykańskiego biochemika Edward C. Kendall po wcześniejszych obserwacji, że wydzieliny kory nadnerczy są niezbędne do życia. Ilości tych substancji dostępnych z naturalnych źródeł były zbyt małe do oceny klinicznej, ale użyteczna ilość kortyzonu została wyprodukowana z kwasu deoksycholowego, składnika żółci. W 1948 r. Kendall i Philip S. Hench wypróbowali kortyzon na pacjentach cierpiących na reumatoidalne zapalenie stawów. Ich próby kliniczne były dramatycznie udane, a udoskonalenia procesu przygotowawczego zmniejszył koszt leku z 200 dolarów za gram w 1949 r. do 50 centów w 1965.
Cortisone jest aktywny przede wszystkim jako środek do szybkiej konwersji białek do węglowodanów (glukokortykoid) i do pewnego stopnia reguluje metabolizm soli ciała (mineralokortykoid). Dawka terapeutyczna, jednak, gdy jest stosowany jako lek przeciwzapalny, jest znacznie większa niż ilość normalnie występujących w organizmie, a drobne funkcje hormonu stają się przesadzone, co prowadzi do obrzęku (obrzęk), zwiększenie kwasowości żołądka, i zaburzenia równowagi w metabolizmie sodu, potasu i azotu. Ciągłe badania zaowocowały lekami, w których aktywność glukokortykoidów jest wzmocniona, a niepożądane działania są praktycznie wyeliminowane.