Od połowy XVIII wieku zaobserwowano, że sok z cytryny może zapobiec marynarzom cierpiącym na szkorbut. Początkowo zakładano, że właściwości kwasowe były odpowiedzialne za tę korzyść; jednak szybko okazało się, że inne kwasy w diecie, takie jak ocet, nie miały takich korzyści. W 1907 roku dwaj norwescy lekarze zgłosili niezbędny związek w żywności, aby zapobiec chorobie, inny niż ten, który zapobiegał beriberi. Lekarze ci badali choroby niedoboru żywieniowego przy użyciu nowego modelu zwierzęcego świnek morskich, podatnych na szkorbut. Nowo odkryty czynnik diety został ostatecznie nazwany witaminy C.
Pomiędzy 1928 i 1932, węgierski zespół badawczy prowadzony przez Albert Szent-Györgyi, i że z amerykańskiego badacza Charles Glen King, zidentyfikować czynnik antiscorbutic jako szczególny, prosty chemiczny. W Klinice Mayo, Szent-Györgyi chemicznie wyizolował kwas heksuronowy z nadnerczy zwierząt; podejrzewał, że jest to czynnik antykorbutowy, ale nie mógł tego udowodnić bez testu biologicznego. Taki test przeprowadzono w końcu na Uniwersytecie w Pittsburghu, na królikach doświadczalnych w laboratorium Kinga, który od lat zajmował się tym problemem. Pod koniec 1931 roku, laboratorium King pośrednio uzyskane nerki kwas heksuronowy z Szent-Györgyi i, przy użyciu jego modelu zwierzęcego, wykazały na początku 1932 roku, że to witamina C.
To był ostatni ze związków pochodzenia zwierzęcego, ale potem, w tym samym roku, Szent-Györgyi grupa odkryła, że papryka pieprz, wspólna przyprawa w diecie węgierskiej, był bogatym źródłem kwasu heksuronowego. Wysłał on niektóre z tych, teraz już szerzej dostępnych, związków chemicznych do Waltera Normana Hawortha, brytyjskiego chemika zajmującego się cukrem. W 1933 roku, we współpracy z ówczesnym zastępcą dyrektora ds. badań (a później Sir) Edmundem Hirstem i jego zespołami badawczymi, Haworth wydedukował prawidłową strukturę i izomeryczno-optyczną naturę witaminy C, a w 1934 roku zgłosił pierwszą syntezę witaminy. Na cześć właściwości antyskorbutowych związku, Haworth i Szent-Györgyi zaproponowali nową nazwę „kwas a-skorbinowy” dla tego związku. Ostatecznie nazwali go kwas L-askorbinowy się, gdy jego struktura została udowodniona przez syntezę.
W 1937 roku, Nagroda Nobla w dziedzinie chemii została przyznana Haworth za jego pracę w określaniu struktury kwasu askorbinowego (wspólne z Paul Karrer, który otrzymał nagrodę za pracę na witaminy), a nagroda w fizjologii lub medycyny tego samego roku poszedł do Szent-Györgyi za jego badania funkcji biologicznych kwasu L-askorbinowego. Amerykański lekarz Fred R. Klenner promował witaminę C jako lekarstwo na wiele chorób w latach 50. poprzez znaczne zwiększenie dawek do kilkudziesięciu gramów witaminy C dziennie w zastrzykach. Od 1967 r. inny laureat Nagrody Nobla Linus Pauling zaleca wysokie dawki kwasu askorbinowego (sam brał 18 gramów dziennie) jako profilaktykę przeciw przeziębieniom i nowotworom. Wyniki Klennera budzą na razie kontrowersje, gdyż jego badania nie spełniają współczesnych standardów metodologicznych.