Ziemie na zachód od Wielkiego Morza
(Poniekąd domyslne)

Nazwa Amanu, a przynajmniej tej jego części zamieszkanej przez Valarów, Maiarów i Elfów. Wyspa Tol Eressëa jest kilkakrotnie identyfikowana jako najdalej na wschód wysunięta część Krain Nieumarłych, a co najmniej Valinor również musi być do nich zaliczony.

„Krainy Nieumarłych” wydają się być nazwą, która wywodzi się od ludzi1. Zwłaszcza Númenorejczycy zazdrościli pozornie niekończącego się życia tym, którzy zamieszkiwali te regiony. Od samego początku Valar nałożył na ludzi z Númenoru zakaz, by nie wypływali ze swej wyspy na Zachód ani nie stawiali stóp na brzegach Amanu.

Mądrzy Valarowie nie przewidzieli jednak podstępów Saurona. Ten wielki Maia fałszywie przekonał ostatniego króla Númenoru, Ar-Pharazôna, że władca Nieśmiertelnych Krain sam będzie nieśmiertelny. Wierząc Sauronowi, Ar-Pharazôn zebrał wielką flotę i popłynął na zachód, by wypowiedzieć beznadziejną wojnę Valarom o wyimaginowaną nagrodę w postaci niekończącego się życia.

Valarowie nie mogli na to pozwolić: Manwë wezwał Ilúvatara, a ziemia Númenoru została zniszczona i utracona na zawsze. Nieśmiertelne Krainy, które do tej pory były częścią świata, zostały usunięte poza zasięg śmiertelników, choć Elfy wciąż mogły płynąć na zachód i przybyć tam, jeśli tylko chciały.

To właśnie do Nieśmiertelnych Krain płynie Biały Statek pod koniec Władcy Pierścieni; Nosiciele Pierścienia, Bilbo i Frodo, byli jednymi z niewielu śmiertelnych istot, które postawiły stopę na ich brzegu.2 Tolkien ostrożnie zaznacza jednak, że nawet w Amanie śmiertelnicy pozostają śmiertelnikami.