Mózgowe porażenie dziecięce (CP) było badane w retrospektywnej serii populacyjnej 169 przypadków z południowo-zachodniego szwedzkiego regionu opieki zdrowotnej obejmującej lata urodzenia 1969-78. Celem była analiza częstości występowania, etiologii i wyników neurorozwojowych u dzieci urodzonych przedwcześnie i w terminie, a także korelacja okresów patogenetycznych, czynników etiologicznych i parametrów klinicznych z badaniami neuroradiologicznymi. Częstość występowania w wieku 6-15 lat wynosiła 0,66 na 1000. Hemiplegia poporodowa, głównie poinfekcyjna, jatrogenna lub pourazowa, stanowiła 11%. Wśród dzieci urodzonych w terminie, u których stwierdzono wrodzone niedowłady połowicze (przed- i okołoporodowe), etiologię uznano za przedurodzeniową, głównie krążeniowe uszkodzenia mózgu i wady rozwojowe, u 42%, łączoną przed- i okołoporodową u 9%, okołoporodową (krwotok mózgowy, niedotlenienie) u 16% i nie do ustalenia u 34%. Analogiczny rozkład wśród wcześniaków wynosił odpowiednio 29%, 47%, 25% i 6%. Odsetek porodów przedwczesnych wśród przypadków wrodzonych wynosił 24%. Wykazano, że asfiksja porodowa jest słabym wskaźnikiem okresu patogenetycznego, natomiast kaskada powikłań poporodowych sugerowała okołoporodowe uszkodzenie mózgu. Obserwacja kliniczna 152 dzieci wykazała, że 50% z nich miało łagodną, 31% umiarkowaną, a 19% ciężką dysfunkcję ruchową. Zmysł stereognostyczny był zaburzony u 44% dzieci (astereognozja u 20%). Dodatkowe zaburzenia (upośledzenie umysłowe, padaczka, zaburzenia widzenia, słuchu i mowy, poważne problemy behawioralno-percepcyjne) występowały u 42%. Wrodzony niedowład połowiczy u dzieci urodzonych przed terminem był bardziej nasilony niż u dzieci urodzonych przedwcześnie. Całkowite upośledzenie zostało uznane za lekkie u 40%, umiarkowane u 44% i ciężkie u 16%. Częstość występowania ciężkiego upośledzenia całkowitego była najwyższa wśród przypadków poporodowych. Tomografia komputerowa (CT), wykonana w 109 przypadkach wrodzonych, była prawidłowa w 26%, wykazała jednostronne powiększenie komór w 36% i ujawniła ubytki korowo-podkorowe w 20%. U pozostałych 18% wyniki badania TK zakwalifikowano jako „inne”. Przy dotychczas stosowanej klasyfikacji korelacje między wynikami badań TK a etiologią były niezadowalające i rozczarowujące. W przeciwieństwie do tego, wyniki TK wykazały silną korelację z klinicznym stopniem ciężkości i wielkością związanego z nim upośledzenia. Z reguły prawidłowe TK oznaczało łagodne upośledzenie, a jednostronne powiększenie komór umiarkowane, natomiast ubytki korowe/podkorowe często wiązały się z ciężkim upośledzeniem, w tym z opóźnieniem umysłowym i padaczką.