W artykule dokonano przeglądu dowodów dotyczących łączenia leków przeciwdepresyjnych (AD) w leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych. Chociaż są one powszechnie stosowane i zazwyczaj bezpieczne, skuteczność nawet najczęściej przepisywanych kombinacji leków przeciwdepresyjnych nie została potwierdzona w odpowiednio kontrolowanych badaniach klinicznych o odpowiedniej mocy. Stoi to w sprzeczności z kilkoma dodatkowymi strategiami stosowanymi u osób niereagujących na leki z grupy AD, w tym dodatkowym podawaniem litu, hormonów tarczycy lub leków przeciwpsychotycznych nowszej generacji. Szerokie zastosowanie kombinacji leków z grupy AD niewątpliwie odzwierciedla ograniczoną skuteczność powszechnie stosowanych leków z grupy AD oraz niezaspokojone zapotrzebowanie na skuteczne strategie leczenia pacjentów z depresją oporną na leczenie. Chociaż nie udowodniono skuteczności, potencjalne zalety łączenia wybranych leków z grupy AD obejmują: (1) unikanie objawów związanych z odstawieniem leku i schematów miareczkowania krzyżowego, (2) w najgorszym przypadku drugi AD powinien być tak samo skuteczny w połączeniu, jak w monoterapii po zmianie leku, oraz (3) możliwość uzupełniającego się działania neurofarmakologicznego, które może zwiększyć skuteczność lub poprawić tolerancję. Niedostatek kontrolowanych badań nad tak powszechnie stosowaną strategią w tak bardzo rozpowszechnionym schorzeniu jest symptomatyczny dla niedociągnięć w sposobie finansowania badań istotnych klinicznie, wskazuje na potrzebę współpracy przemysłowo-akademicko-federalnej i podkreśla potrzebę dużych, opartych na praktyce grup badawczych, które mogą skutecznie ukończyć finansowane ze środków publicznych badania o dużym wpływie na zdrowie publiczne.