Dowody przedkliniczne i kliniczne sugerują, że skuteczność przeciwdepresyjna selektywnego inhibitora wychwytu zwrotnego serotoniny escitalopramu może być zwiększona przez częściowego agonistę dopaminy i serotoniny aripiprazol. Biorąc pod uwagę zakres możliwych interakcji neurochemicznych między tymi lekami, w obecnym badaniu sprawdzono, czy aripiprazol zmienia hedoniczne i psychomotoryczne efekty escitalopramu. Samce szczurów Sprague Dawley (n=116) otrzymywały escitalopram w dawce 10 mg/kg/dobę (podskórnie), aripiprazol w dawce 2 mg/kg/dobę (podskórnie) lub aripiprazol + escitalopram w skojarzeniu, a następnie były badane pod kątem konsumpcji bodźców żywieniowych (syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy i chow), stereotypii i aktywności lokomotorycznej. Po zakończeniu testów behawioralnych oznaczano ilościowo mRNA dwóch genów zaangażowanych w procesy nagradzania: podwzgórzowej pro-opiomelanokortyny i hipokampalnego czynnika neurotroficznego pochodzenia mózgowego. Escitalopram powodował selektywne, ale przejściowe zmniejszenie spożycia wysokofruktozowego syropu kukurydzianego, które nie było zmienione przez jednoczesne stosowanie aripiprazolu. Escitalopram nie miał znaczącego wpływu na lokomocję, ale jednoczesne przyjmowanie aripiprazolu powodowało trwały wzrost stereotypii. Poziomy mRNA zarówno czynnika neurotroficznego pochodzenia mózgowego, jak i pro-opiomelanokortyny były niższe w grupie aripiprazol + escitalopram w porównaniu z grupą escitalopramu. Łącznie wyniki te sugerują, że aripiprazol może zwiększać skuteczność przeciwdepresyjną escitalopramu poprzez poprawę funkcji psychomotorycznych.