Próba udokumentowania życia i kariery Quincy Jonesa w ciągu zaledwie dwóch godzin jest trudnym zadaniem. Ale Quincy, nadchodzący projekt Netflixa, który zagłębia się w świat legendarnego producenta muzycznego, miał tajną broń: córkę Jonesa, Rashidę Jones.

„Chcieliśmy zrobić ostateczny film o jego życiu”, mówi EW gwiazda Parks and Rec. Jones, który współreżyserował film z Alanem Hicksem (Keep on Keepin’ On), chciał stworzyć coś więcej niż tylko portret muzyki Quincy’ego. Chcieli odkryć człowieka, który za nią stoi. Przewijając się przez jego szorstkie i burzliwe wychowanie w Chicago do jego wczesnej pracy z Dizzy Gillespie Band do produkcji niektórych z najbardziej znaczących utworów muzycznych w XX wieku (Thriller Michaela Jacksona), Quincy dąży do zrównoważonego portretu między producentem gwiazd a dumnym przyjacielem i ojcem.

Still, Jones przyznaje, że nie byli w stanie pokryć wszystkiego. „Są rzeczy, które nie weszły do filmu, bo nie da się zrobić wszystkiego” – mówi. „Jeden, który naprawdę wyróżnia się dla mnie to Bad. Nie mamy nawet czasu, aby to opisać.”

Jones rozmawiała z EW przed premierą filmu, która odbędzie się 21 września, o doświadczeniach związanych z filmowaniem jej ojca, zagłębianiu się w historię rodziny oraz o budzącym grozę wywiadzie, którego Quincy udzielił na początku tego roku.

ENTERTAINMENT WEEKLY: Twój tata jest jedną z najważniejszych i najbardziej znanych postaci w muzyce. Jak podchodzisz do reżyserowania projektu, w którym on jest tematem?
RASHIDA JONES: Tak bardzo jak kariera mojego taty była śledzona i celebrowana, nikt nie ma takiej samej relacji z nim, jaką ja miałam szczęście mieć. I myślę, że jest tak wiele rzeczy, których brakuje w dokumentacji jego życia, ponieważ jest tak bardzo spełniony. Nigdy nie ma nawet czasu, by dotrzeć do tego, kim jest jako człowiek, co jest bardzo związane z tym, dlaczego odniósł tak wielki sukces jako artysta. Dla Ala i dla mnie było ważne, że dotarliśmy do jego serca i tego, jak to jest połączone z jego pracą.

Jest w tym kilka naprawdę przejmujących momentów rodzinnych, w tym sceny z twoim tatą w szpitalu. Czy kiedykolwiek zmagałeś się z pokazaniem tego materiału publiczności?
Bardzo chronię mojego tatę i oczywiście jest to bardzo intymna historia do opowiedzenia. Mój brat nakręcił część z tych materiałów w szpitalu, a potem ja nakręciłem kilka. Naprawdę zrobiliśmy to dla niego, bo chcieliśmy, żeby mógł zobaczyć, gdzie się znajduje, żeby nie zapomniał i dbał o siebie. Taka była pierwotna intencja. Myślę, że mógłbym opowiedzieć tę historię, ponieważ wiem, że on jest osobą, która zareagowała i przeżyła. I wiem, że rozwija się, gdy jest w stanie spojrzeć na śmierć i możliwość śmierci, a następnie zreorganizować się na nowo. Myślę, że właśnie to sprawiło, że czułem się komfortowo robiąc ten film. Z pewnością nie była to łatwa decyzja. Pierwsze kilka razy, kiedy oglądałem scenę, w której to się dzieje w filmie, na pewno sprawiło mi to dyskomfort. Ale czułem też, że jeśli mamy opowiedzieć tę historię, to musimy ją naprawdę opowiedzieć. I don’t want to pull punches.

So how do you balance your personal relationship with him versus your job as a director not pulling punches?
It’s intense to spend a lot of time with a parent, and I am so protective of him, and I love him so much. Ale potrafi też doprowadzić mnie do szału, jak każde dziecko z każdym rodzicem. Musiałam więc osiągnąć równowagę zawodową, w której czasem musiałam zająć się sobą, a czasem oddać się temu, co było konieczne dla filmu.

Twoja mama, Peggy Lipton, również odgrywa dużą rolę w Quincy. Czy nie wahała się mówić o swoich relacjach z ojcem?
Moja mama była naprawdę, naprawdę niesamowita i wspaniałomyślna podczas tego procesu. Moi rodzice są bardzo blisko, a to naprawdę ułatwia sprawę, ponieważ wszystko pochodzi z miejsca miłości. Moja mama jest tak empatyczna w stosunku do mojego taty, ale to również było dla niej niesamowicie surowe, aby przejść przez to, przez co przeszła i przyznać, że związek nie wypalił. Ale ponieważ oni nadal się znają i kochają, myślę, że to naprawdę pomogło. W życiu mojego taty chodzi o to, że ludzie, których dotknął, nawet jeśli coś nie wychodzi i ludzie są zranieni, on wydaje się utrzymywać tych ludzi w pobliżu. Na przykład, na naszych kolacjach z okazji Święta Dziękczynienia wciąż są byłe żony i byłe dziewczyny. W większości przypadków wszyscy zachowują spokój, ponieważ on utrzymuje to w temacie miłości, wiesz?

Na początku tego roku, wywiad z Vulture – w którym Twój tata dyskutował o rzekomym romansie Richarda Pryora i Marlona Brando oraz krytykował Paula McCartneya, między innymi – rozszedł się po sieci. Jak rodzina sobie z tym poradziła?
Mój tata przestał pić kilka lat temu. Myślę, że jego mózg zaczął przetwarzać rzeczy w inny sposób. To nie jest to, kim on jest. Byłam zdenerwowana, gdy ukazały się wywiady, bo uważam, że brakowało w nich kontekstu. I to nie jest niczyja wina. On po prostu nagle zaczął opowiadać reporterowi różne rzeczy, ale ponieważ ma tak wiele w głowie i tak wiele doświadczeń w życiu, nie podawał żadnego kontekstu dla żadnej z tych historii, więc brzmiały one po prostu chaotycznie i nielinearnie, a niektóre rzeczy nie miały zbyt wiele sensu. Miał moment, ale to nie jest to, kim jest i wiem, że czuł się z tym naprawdę okropnie. Myślę, że może zapomniał, że rozmawia z członkiem prasy. Ma 85 lat. Co możesz powiedzieć? Przy okazji, każdy, kto ma krewnego, który ma 85 lat, który miał tę platformę, powiem wam teraz, jakieś szalone s- zostanie powiedziane.

Zakotwiczyłeś film wokół otwarcia National Museum Of African American History And Culture. Dlaczego to było ważne?
Klimat społeczno-polityczny zmieniał się w czasie, gdy pracowaliśmy nad filmem. I chociaż zawsze chcieliśmy opowiedzieć osobistą historię mojego taty w sposób równoległy do historii rasowej tego kraju, to w miarę zbliżania się premiery filmu wydawało się to bardziej istotne niż kiedykolwiek. Muzeum jest… To znaczy, nie ma na to słów. Sposób w jaki jest rozłożone, dolne piętro to gigantyczna podłoga, a na niej cała Afryka sprzed handlu niewolnikami. A potem jest niewolnictwo. Następne piętro to Jim Crow. Dochodzimy do praw obywatelskich, a gdy dochodzimy do piętra, na którym w filmie jest mój tata, jest to celebracja muzyki. Ten kraj, który został zbudowany na platformie rasizmu i porwań. I w ciągu ostatnich 50 lat, wszystkie te niesamowite czarne postacie wyłoniły się z najbardziej piekielnych, opresyjnych okoliczności, nieuniknionych okoliczności. Więc to są gigantyczne piętra setek lat historii, a potem jest 50 lat przetrwania i świętowania. Mój tata, ma 85 lat. Urodził się w Chicago w latach 30-tych. Prześledził ten meteoryczny wzrost, przetrwanie i sukces czarnego głosu w Ameryce. To była naprawdę fajna paralela, na której chcieliśmy się skupić w filmie. Chcieliśmy też pokazać, że nadal ciężko pracuje, i to ciężko pracuje w taki sposób, że nadal troszczy się o kulturę.

Czy dowiedziałeś się czegoś zaskakującego o swoim ojcu podczas kręcenia tego filmu?
Ten wzorzec, który ma, gdzie sam siebie doprowadza do szału, a potem ma jakiś kryzys zdrowotny, w którym zdaje sobie sprawę, że nie może już tego robić, a potem wraca do rodziny i rzeczy, które są ważne. Chyba nie zdawałem sobie sprawy, ile razy to robił. Powiedziałbym, że jedyną inną rzeczą jest jego potrzeba przetrwania poprzez muzykę. I chyba nie do końca doceniłam, jak ważna była ona dla niego i jak trudne musiało być zostawienie tego za sobą i bieganie, i kontynuowanie ruchu naprzód, aby przetrwać. Wybrał miłość, aby przetrwać, i nie sądzę, aby to do mnie dotarło, dopóki nie zacząłem składać filmu do kupy.

Quincy trafi na Netflix 21 września.

Sign up for EW TV

Get recaps plus behind-the-scenes scoops on your favorite shows and more!

.