Cases 13-17
The Foundation and Early Period of the Methodist Episcopal Church
Chociaż metodyzm szybko zyskał własną tożsamość poza anglikanizmem, John Wesley nie zamierzał oddzielać ruchu metodystycznego od Kościoła Anglii. Sytuacja w Ameryce utrudniła mu jednak utrzymanie tego stanowiska. John Wesley wysyłał kaznodziejów metodystycznych do Ameryki od 1769 roku, ale w udzielaniu sakramentów polegali oni na wyświęconych duchownych anglikańskich. Po wojnie rewolucyjnej obecność Kościoła Anglii w Ameryce uległa rozproszeniu, co uniemożliwiło członkom stowarzyszeń metodystycznych przyjmowanie komunii. John Wesley wziął sprawy w swoje ręce i wyświęcił Richarda Whatcoata i Thomasa Vaseya na starszych, a Thomasa Coke’a, który był już anglikańskim duchownym, na superintendenta. Trzej nowo wyświęceni ministrowie metodystyczni wyruszyli do Ameryki we wrześniu 1784 roku, wyposażeni w niezwiązane kopie The Sunday Service of the Methodists in North America, która była nową liturgią metodystyczną napisaną przez Johna Wesleya i opartą na Book of Common Prayer z 1662 roku.
W grudniu 1784 roku Thomas Coke, Richard Whatcoat i Thomas Vasey spotkali się z kaznodziejami amerykańskiego związku na konwencji konstytucyjnej w Lovely Lane Chapel w Baltimore. Na tym spotkaniu, zwanym „Konferencją Bożonarodzeniową”, Francis Asbury został wyświęcony na współsuperintendenta. Zdecydowano również, że nowy kościół będzie nosił nazwę „Metodystyczny Kościół Episkopalny”. Pod przywództwem dwóch pierwszych biskupów, Thomasa Coke’a i Francisa Asbury’ego, rodzący się Kościół Metodystyczny Episkopalny doświadczał różnych kontrowersji i bóli wzrostu. Pojawiły się pytania dotyczące rządów kościoła, szczególnie roli episkopatu, co było odejściem od brytyjskiego ruchu metodystycznego za czasów Johna Wesleya. Kościół stanął również w obliczu wyzwań związanych z byciem wyznaniem wielorasowym w społeczeństwie niezainteresowanym równością. Wyzwanie to doprowadziło do separacji niektórych afroamerykańskich członków, którzy pragnęli większej autonomii w swoich kongregacjach. Podczas Drugiego Wielkiego Przebudzenia (1790-1840), Metodystyczny Kościół Episkopalny znacznie wzrosła, jak jego itinerate kaznodziejów (lub obwodów jeźdźców) rozszerzył zasięg kościoła i spotkań obozowych zapewnił przestrzeń i okoliczności do revival.
W 1787, Richard Allen, Absalom Jones, i innych członków afroamerykańskich opuścił St George’s Metodystyczny Kościół Episkopalny w Filadelfii, po tym jak doświadczyli dyskryminacji i segregacji-by-force z białych członków. Allen założył Mother Bethel African Methodist Episcopal Church w Filadelfii (1793). Nazwa ta nie tylko potwierdzała jego Wesleyańskie dziedzictwo, ale także wskazywała na bliskie związki tego nowego kościoła z Metodystycznym Kościołem Episkopalnym. W 1815 roku Allen zgromadził cztery inne afroamerykańskie kongregacje, które utworzyły odrębną denominację znaną jako Afrykański Metodystyczny Kościół Episkopalny, a Allen był jej pierwszym biskupem. Jako wyznanie, kościół działał głównie powyżej linii Mason-Dixon aż do zakończenia wojny secesyjnej. Podczas Rekonstrukcji, African Methodist Episcopal Church znacznie wzrosła na południu, a dziś jest jednym z największych wyznań w Stanach Zjednoczonych.
W odniesieniu do instytucji niewolnictwa, to jest jasne, że Wesleyan Methodism, od swoich początków, był przeciwny. John Wesley otwarcie zaatakował ją w swoim traktacie Thoughts upon Slavery (Myśli o niewolnictwie). Jeszcze przed założeniem Metodystycznego Kościoła Episkopalnego w 1784 roku, w protokole z konferencji kaznodziejów w Baltimore w 1780 roku, związanej z Johnem Wesleyem, oświadczono, że „niewolnictwo jest sprzeczne z prawami Boga, człowieka i natury oraz szkodliwe dla społeczeństwa”. Podczas Konferencji Bożonarodzeniowej w 1784 roku, podobny język został użyty do potępienia niewolnictwa w deklaracji, że niewolnictwo jest „sprzeczne ze złotym prawem Bożym, na którym zawisło całe prawo i prorocy”. Wielu metodystów na Południu postanowiło nie akceptować tego poglądu, skutecznie zawieszając zasady antyniewolnicze. W 1836 roku William Capers starał się zsekularyzować tę kwestię, pisząc: „Uważamy, że kwestia zniesienia niewolnictwa jest kwestią cywilną, należącą do państwa, a nie religijną czy właściwą dla Kościoła”. Ostatecznie temat niewolnictwa stał się decydującą kwestią, która w 1844 r. podzieliła Kościół Metodystyczny Episkopalny wzdłuż granic północ-południe. Tolerowanie niewolnictwa przez ten ruch stoi jako najciemniejszy segment w historii amerykańskiego metodyzmu.
Kobiety również doświadczały mniejszej wolności w Metodystycznym Kościele Episkopalnym niż w brytyjskim metodyzmie osiemnastego wieku. Różnica ta wynikała częściowo z silnego wpływu, jaki Susanna Wesley wywarła na Johna i Charlesa Wesleyów. Kobiety takie jak Grace Murry zajmowały kierownicze stanowiska w stowarzyszeniach metodystycznych, a inne, takie jak Mary Bosquenet Fletcher, zyskały reputację utalentowanych kaznodziejek. Kiedy jednak w rodzących się Stanach Zjednoczonych powstał Kościół Episkopalny Metodystów, rola kobiet została ograniczona. W XIX wieku Maggie Newton Van Cott była pierwszą kobietą uprawnioną do wygłaszania kazań w Metodystycznym Kościele Episkopalnym, ale pełne prawa duchowne przyznano kobietom dopiero podczas Konferencji Generalnej Kościoła Metodystycznego w 1956 roku. W późniejszym okresie Zjednoczony Kościół Metodystyczny promował kobiety na kluczowe stanowiska kierownicze: Marjorie Matthews była pierwszą kobietą, która została wybrana na biskupa w 1980 r., a Leontine T.C. Kelly była pierwszą Afroamerykanką, która została wybrana na biskupa w 1984 r.
.