Co to jest dorastanie?

Dorastanie jest okresem przejściowym między dzieciństwem a dorosłością. Dzieci, które wchodzą w okres dojrzewania przechodzą wiele zmian (fizycznych, intelektualnych, osobowościowych i społecznych). Adolescencja rozpoczyna się w momencie dojrzewania, które obecnie następuje średnio wcześniej niż w przeszłości. Koniec okresu dojrzewania jest związany z czynnikami społecznymi i emocjonalnymi i może być nieco niejednoznaczny.

Jakie są zmiany fizyczne okresu dojrzewania?

Istnieją trzy główne zmiany fizyczne, które pojawiają się w okresie dojrzewania:

• Skok wzrostowy (wczesna oznaka dojrzewania);
• Pierwotne cechy płciowe (zmiany w narządach bezpośrednio związanych z reprodukcją);
• Drugorzędne cechy płciowe (cielesne oznaki dojrzałości płciowej, które nie dotyczą bezpośrednio narządów rozrodczych)

Jakie są intelektualne zmiany okresu dojrzewania?

Myślenie nastolatków jest na wyższym poziomie niż myślenie dzieci. Dzieci są w stanie myśleć logicznie tylko o tym, co konkretne, o tym, co tu i teraz. Młodzież wykracza poza te ograniczenia i potrafi myśleć w kategoriach tego, co może być prawdą, a nie tylko tego, co uważa za prawdziwe. Są w stanie zajmować się abstrakcjami, testować hipotezy i dostrzegać nieskończone możliwości. Mimo to nastolatki nadal często przejawiają zachowania i postawy egocentryczne.

Jakie zmiany społeczne i emocjonalne zachodzą w okresie dorastania?

Dorastający rozwijają się w tym czasie również społecznie i emocjonalnie. Najważniejszym zadaniem okresu dojrzewania jest poszukiwanie tożsamości. (Często jest to podróż na całe życie, która rozpoczyna się w okresie dojrzewania). Wraz z poszukiwaniem tożsamości przychodzi walka o niezależność.

Jak rodzice mogą wspierać zdrowy rozwój nastolatków?

Choć dojrzewanie może być okresem próby zarówno dla młodzieży, jak i jej rodziców, dom nie musi stać się polem bitwy, jeśli zarówno rodzice, jak i młodzi ludzie dołożą szczególnych starań, aby się nawzajem zrozumieć. Następujące wskazówki mogą pomóc rodzicom:

• Poświęć dzieciom swoją niepodzielną uwagę, kiedy chcą rozmawiać. Nie czytaj, nie oglądaj telewizji ani nie zajmuj się innymi zadaniami.
• Słuchaj spokojnie i skoncentruj się na wysłuchaniu i zrozumieniu punktu widzenia swoich dzieci.
• Mów do swoich dzieci tak uprzejmie i miło, jak do obcej osoby. Twój ton głosu może nadać ton rozmowie.
• Zrozum uczucia swoich dzieci, nawet jeśli nie zawsze aprobujesz ich zachowanie. Staraj się nie wydawać osądów. Miej otwarte drzwi na każdy temat. Bądź rodzicem „otwartym/przystępnym”.
• Nie upokarzaj swoich dzieci i nie śmiej się z tego, co może ci się wydawać naiwne lub głupie w pytaniach i wypowiedziach.
• Zachęcaj swoje dzieci do „testowania” nowych pomysłów w rozmowie, nie oceniając ich pomysłów i opinii, ale słuchając, a następnie przedstawiając własne poglądy tak jasno i szczerze, jak to tylko możliwe. Miłość i wzajemny szacunek mogą współistnieć z odmiennymi punktami widzenia.
• Pomagaj dzieciom w budowaniu pewności siebie, zachęcając je do udziału w wybranych przez nie (nie przez Ciebie) zajęciach.
• Podejmuj wysiłki, aby często i odpowiednio chwalić swoje dzieci. Zbyt często bierzemy dobre rzeczy za pewnik i skupiamy się na złych, ale każdy potrzebuje być doceniany.
• Zachęcaj swoje dzieci do udziału w podejmowaniu decyzji w rodzinie i do rozwiązywania problemów rodzinnych razem z tobą. Zrozumcie, że wasze dzieci muszą kwestionować wasze opinie i wasze sposoby działania, aby osiągnąć oddzielenie od was, które jest niezbędne dla ich własnej dorosłej tożsamości.

Co nastolatki mogą zrobić w tym czasie?

• Nie patrzcie na swoich rodziców jak na wrogów. Szanse są takie, że oni cię kochają i mają na uwadze twoje najlepsze interesy, nawet jeśli niekoniecznie zgadzasz się z ich sposobem okazywania tego.
• Postaraj się zrozumieć, że twoi rodzice są istotami ludzkimi, z własnymi niepewnościami, potrzebami i uczuciami.
• Słuchaj rodziców z otwartym umysłem i staraj się widzieć sytuacje z ich punktu widzenia.
• Podziel się swoimi uczuciami z rodzicami, aby mogli cię lepiej zrozumieć.
• Wypełniaj swoje obowiązki w domu i w szkole, aby twoi rodzice byli bardziej skłonni przyznać ci taki rodzaj niezależności, jakiego pragniesz i potrzebujesz.
• Podtrzymuj swoją krytykę rodziny, szkoły i rządu sugestiami praktycznych ulepszeń.
• Bądź tak uprzejmy i rozważny dla swoich własnych rodziców, jak byłbyś dla rodziców swoich przyjaciół.

.