NBAEdit

Houston Rockets (1992-2003)Edit

Tomjanovich przeszedł na emeryturę w 1981 roku i został skautem na dwa lata, zanim został mianowany asystentem trenera w 1983 roku. Służył jako asystent pod Bill Fitch i Don Chaney.

Tomjanovich został nazwany Rockets 'interim head coach w lutym 1992 roku po rezygnacji Chaney. Po tym jak prawie doprowadził Rockets do playoff, otrzymał posadę na stałe.

W swoim pierwszym pełnym sezonie na tym stanowisku (1992-93), Tomjanovich poprowadził Rockets do tytułu Midwest Division, co uczyniło go pierwszym głównym trenerem, który kiedykolwiek zabrał swój zespół z loterii do korony dywizji w swoim pierwszym pełnym sezonie. Opierając się na tym sukcesie, Rudy T. poprowadził drużynę do podwójnego mistrzostwa NBA w 1994 i 1995 roku; dodatkowo, Rockets byli jedyną drużyną poza Chicago Bulls, która zdobyła wielokrotne mistrzostwo w latach 90-tych, a ich tytuły zostały przerwane przez dwie serie po trzy tytuły z rzędu Bulls. W playoffach, w których zdobyli swój drugi tytuł, Rockets zostali najniżej rozstawioną (szóstą) drużyną, która zdobyła jeden tytuł i jedyną w historii, która pokonała w playoffach drużyny z czterema najlepszymi rekordami sezonu zasadniczego. To właśnie na parkiecie The Summit po zdobyciu drugiego tytułu Rudy powiedział: „Nigdy nie lekceważcie serca mistrza!”. W swojej ponad 11-sezonowej kadencji jako główny trener Rockets, zanotował 503-397 (.559) rekordów w sezonie regularnym i 51-39 (.567) w playoffach. Jego zwycięstwa w karierze i procent zwycięstw są rekordami klubu Rockets. Po sezonie 1998-99, Rockets nie wystąpią w playoffach przez resztę jego kadencji trenerskiej i będą konsekwentnie kończyć w piwnicy dywizji; Tomjanovich opuścił drużynę po sezonie 2002-03, kiedy zdiagnozowano u niego raka pęcherza moczowego (z którego od tego czasu w pełni wyzdrowiał), kończąc 33-letnią współpracę z Rockets – w tym pierwsze 32 lata w Houston – jako gracz, asystent trenera i główny trener.

Los Angeles Lakers (2004-2005)Edit

W 2004 roku, Tomjanovich podpisał pięcioletni, 30 milionów dolarów kontrakt, aby zastąpić Phila Jacksona jako trener Los Angeles Lakers. Zrezygnował po 41 meczach, powołując się na psychiczne i fizyczne wyczerpanie niezwiązane z jego przeszłą walką z rakiem pęcherza moczowego. Lakers zapłacili mu 10 milionów dolarów ugody, co doprowadziło do spekulacji, że Lakers zamiast tego rozwiązali jego kontrakt. Tomjanovich pozostał z Lakers jako consultant.

1998 U.S. national basketball teamEdit

W 1998 roku, Tomjanovich zgłosił się na ochotnika do trenowania męskiej seniorskiej drużyny koszykówki USA na Mistrzostwach Świata FIBA w Grecji. Pomimo braku graczy NBA z powodu negocjacji kontraktu, Tomjanovich poprowadził pospiesznie zebraną grupę graczy CBA do brązowego medalu. W świetle jego wybitnych zasług w pracy trenerskiej na Mistrzostwach Świata w 1998 roku i jego wspaniałego zawodowego CV, Tomjanovich został wybrany na trenera męskiej drużyny seniorów USA na Igrzyskach XXVII Olimpiady w Sydney, Australia. Drużyna USA zdobyła złoty medal z rekordem 8-0. 15 lutego 2006 roku, Tomjanovich został mianowany dyrektorem skautingu dla USA Men’s Basketball.

Styl trenerskiEdit

Tomjanovich był dobrze znany ze swojego instynktownego stylu zarządzania i intensywności na ławce. Zawsze self-deprecating, niemniej jednak on wywarł ogromną presję na siebie i swoich asystentów, aby być przygotowanym do każdego meczu, kilka razy był hospitalizowany z powodu wyczerpania. Po zdobyciu kolejnych tytułów, Tomjanovich odrzucił wiele pochwał i uciekł od etykietki „geniusza” przypisywanej innym mistrzowskim trenerom, takim jak Chuck Daly czy Phil Jackson. Jego niefrasobliwy, spokojny sposób bycia z zawodnikami dał mu reputację „trenera graczy” i jako taki weterani chętnie grali w jego drużynach. Wśród gwiazd, które poprosiły o transfery do Houston za jego kadencji byli Clyde Drexler, Charles Barkley i Scottie Pippen.

.