Santería, (hiszp.: „Droga Świętych”) , zwana także La Regla de Ocha (hiszp.: „Zakon Orishas”) lub La Religión Lucumí (hiszp.: „Zakon Lucumí”) – najczęstsza nazwa nadana tradycji religijnej pochodzenia afrykańskiego, która rozwinęła się na Kubie, a następnie rozprzestrzeniła się w Ameryce Łacińskiej i Stanach Zjednoczonych.

Santería została przywieziona na Kubę przez ludność narodów Yoruban z Afryki Zachodniej, która została zniewolona w dużych ilościach w pierwszych dekadach XIX wieku. Nazwa „Santería” wywodzi się od powiązań, jakie niektórzy wyznawcy czynią między bóstwami Jorubów zwanymi orishas a świętymi (santos) pobożności rzymskokatolickiej. Wielu współczesnych wyznawców odnosi się do tradycji jako „religii orishas” lub „religii Lukumi”, po nazwie, pod którą Yoruba byli znani na Kubie.

Santería opiera się na rozwoju osobistych relacji poprzez wróżenie, poświęcenie, inicjację i pośrednictwo (patrz medium) pomiędzy wyznawcami religii a bóstwami orisha, które zapewniają swoim wyznawcom ochronę, mądrość i powodzenie i które prowadzą wyznawców w czasach kryzysu. Wierzy się, że dostęp do oriszów można osiągnąć poprzez różne rodzaje wróżenia. W wyroczni Ifá, na przykład, wyszkolony kapłan, babalawo („ojciec tajemnicy”), interpretuje upadek poświęconych orzechów palmowych, aby ujawnić odpowiedź orishas na pytanie poszukiwacza. Większość konsultacji Ifá nakazuje jakąś formę ofiary dla jednego lub kilku oriszów. Ofiary te mogą przybierać różne formy, od prostych prezentacji przed domowymi ołtarzykami po wyszukane uczty na cześć oriszów. W wyniku tych ceremonialnych wymian wyrocznia często stwierdza, że jeden konkretny orisza uznał wyznawcę za swoje dziecko. Następnie czynione są przygotowania do wielkiej i nieodwołalnej inicjacji wyznawcy w misteria tego orisza. W ceremonii koronacji, symbole patronującego orisza są umieszczane na głowie wyznawcy, a on lub ona może wejść w ceremonialny trans i stać się medium dla tego orisza. Podczas tańców bębnowych zwanych bembes, wtajemniczeni wyznawcy, obecnie właściwie nazywani olorishas – ci, którzy „mają oriszę” – mogą stracić swoją zwykłą świadomość i zamanifestować świadomość swoich patronów oriszów. Wierzy się, że poprzez ciała ich medium, orisze wchodzą w bezpośrednią interakcję z kongregacją i uzdrawiają oraz prorokują dla tych, którzy się do nich zbliżają.

Od Rewolucji Kubańskiej w 1959 roku do początku XXI wieku, prawie milion Kubańczyków opuściło wyspę, przynosząc religię oriszy do miast w obu Amerykach, szczególnie do Miami i Nowego Jorku. Tradycja ta rozprzestrzeniła się również na inne społeczności latynoskie, Afroamerykanów i białych Amerykanów. Chociaż brakuje danych spisu ludności, jest prawdopodobne, że liczba wtajemniczonych wyznawców wynosi dziesiątki tysięcy, a tych, którzy konsultują się z oriszą w tym czy innym czasie, można liczyć w milionach.

Wyznawcy postrzegają tradycję oriszów jako światową religię i otrzymali publiczne uznanie dla ich duchowych osiągnięć. W 1993 r. Sąd Najwyższy USA jednogłośnie podtrzymał prawo wyznawców do praktykowania kontrowersyjnego obrzędu składania ofiar ze zwierząt w sprawie Kościół Lukumi Babalu Aye przeciwko Hialeah. Armia amerykańska i Federalne Biuro Więziennictwa włączyły posługi orishy do swoich kapelanii. Muzycy, malarze, rzeźbiarze i pisarze znaleźli w tradycji Orisha źródła afrykańskiego artyzmu i dumy. Jest prawdopodobne, że tradycje oriszów będą się nadal rozwijać i zostaną uznane za jeden z głównych afrykańskich wkładów do światowej kultury.