Adolf Hitler założył Schutzstaffel (SS) w kwietniu 1925 roku, jako grupę osobistych ochroniarzy. W miarę upływu czasu ta mała grupa ochroniarzy rozrosła się z 300 członków w 1925 roku do 50 000 w 1933 roku, kiedy Hitler objął władzę. Człowiekiem odpowiedzialnym za ten wzrost był Heinrich Himmler, który dowodził SS od 1929 roku aż do jej rozpadu w 1945 roku. W latach 1934-1936 SS przejęło kontrolę nad niemieckimi siłami policyjnymi i rozszerzyło zakres swoich obowiązków. W związku z tymi nowymi obowiązkami SS podzieliło się na dwie podjednostki: Allgemeine-SS (Generalna SS) i Waffen-SS (Zbrojna SS). Łącznie te dwie organizacje liczyły do 1939 roku ponad 250.000 żołnierzy.

Zbrojne SS składało się z trzech głównych grup. Pierwszą z nich była Leibstandarte, osobista ochrona Hitlera. Drugą były Totenkopfverbände (Bataliony Śmierci), które odpowiadały za obozy zagłady i koncentracyjne. Trzecią grupę stanowiły Verfügungstruppen (Oddziały Dyspozycyjne), elitarna jednostka bojowa znana z ekstremalnej taktyki walki, która została wcielona do regularnej armii niemieckiej. Ze względu na niesmaczną naturę swoich obowiązków, członkowie SS byli przez wiele lat uczeni nienawiści rasowej i zachęcani do zatwardzenia serc na ludzkie cierpienie.

W przeciwieństwie do SA („Sturmabtelung”, po niemiecku Oddział Szturmowy, znany również jako „Brązowe Koszule”), którzy byli uważani za odrębną organizację paramilitarną pracującą dla dobra państwa, SS znajdowało się pod całkowitą kontrolą Hitlera. Łatwo rozpoznawalni po błyskawicy w kształcie litery „S” na ich czarnych mundurach, szybko stali się znani jako najczystsi ze wszystkich Niemców. Aby to ułatwić, Himmler zażądał od każdego oficera udowodnienia historii rasowej jego rodziny sięgającej 1700 roku. W miarę jak SS rosło i stawało się coraz bardziej złożone, dojrzało do roli kręgosłupa nazistowskiego reżimu.