Ostre zapalenie gardła/ migdałków, które charakteryzuje się zapaleniem tylnej części gardła i migdałków, jest częstą chorobą. Kilka wirusów i bakterii może wywołać ostre zapalenie gardła; jednakże Streptococcus pyogenes (znany również jako paciorkowce β-hemolizujące grupy A wg Lancefielda) jest jedynym czynnikiem, który wymaga rozpoznania etiologicznego i specyficznego leczenia. S. pyogenes ma duże znaczenie kliniczne, ponieważ może wywoływać powikłania ogólnoustrojowe po zakażeniu, ostrą gorączkę reumatyczną i postreptokokowe kłębuszkowe zapalenie nerek. Początek objawów w zakażeniu paciorkowcowym jest zwykle nagły i obejmuje nasilony ból gardła, gorączkę, dreszcze, złe samopoczucie, ból głowy, tkliwe, powiększone przednie szyjne węzły chłonne oraz wysięk z gardła lub migdałków. Kaszel, koryza, zapalenie spojówek i biegunka są rzadkie, a ich obecność sugeruje przyczynę wirusową. Rozpoznanie zapalenia gardła jest poparte wywiadem i badaniem fizykalnym. Posiew z gardła jest złotym standardem w diagnostyce paciorkowcowego zapalenia gardła. Jednakże, jest ona niedostatecznie wykorzystywana w publicznej służbie zdrowia z powodu jej niskiej dostępności oraz z powodu 1- do 2-dniowego opóźnienia w uzyskaniu wyników. Szybkie testy wykrywające antygen zostały wykorzystane do wykrywania S. pyogenes bezpośrednio z wymazów z gardła w ciągu kilku minut. Opracowano systemy punktacji klinicznej, aby przewidzieć ryzyko zakażenia S. pyogenes. Najczęściej stosowanym systemem punktacji jest zmodyfikowana skala Centora. Ostre zapalenie gardła wywołane przez S. pyogenes jest często chorobą samoograniczającą się. Penicyliny są lekami pierwszego wyboru. Dla pacjentów uczulonych na penicyliny akceptowalną alternatywą mogą być cefalosporyny, chociaż może wystąpić pierwotna nadwrażliwość na cefalosporyny. Inną opcją lekową są makrolidy. Perspektywy zapobiegania paciorkowcowemu zapaleniu gardła i powikłaniom ogólnoustrojowym po zakażeniu obejmują opracowanie szczepionki przeciwko Streptococcus pyogenes.