Migotanie przedsionków (AF) jest najczęstszą arytmią serca na świecie i wiąże się z podwyższonym ryzykiem zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, w tym niedokrwiennego udaru mózgu. Dowody sugerują, że co najmniej 90% skrzeplin w lewym przedsionku wykrywanych u pacjentów z AF jest zlokalizowanych w uszku lewego przedsionka (LAA). Chirurgiczne podwiązanie lub wycięcie LAA jest uważane za standard postępowania u pacjentów poddawanych operacji zastawki mitralnej lub jako dodatek do chirurgicznej procedury Maze w leczeniu AF. Ponadto u wybranych pacjentów z AF i podwyższonym ryzykiem zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, szczególnie u tych z przeciwwskazaniami do doustnej antykoagulacji (OAC), uzasadnione jest rozważenie wyłączenia LAA w celu zapewnienia ochrony przed udarem niedokrwiennym i innymi powikłaniami zatorowymi. Można to osiągnąć za pomocą kilku różnych strategii, w tym chirurgicznej amputacji lub podwiązania LAA, przezskórnej wewnątrzsercowej okluzji LAA za pomocą urządzeń okluzyjnych, a także podwiązania LAA za pomocą zamkniętej klatki piersiowej, przezskórnego, nasierdziowego podejścia z użyciem cewnika u wybranych pacjentów. Mimo że wyniki kilku ostatnio przeprowadzonych badań nad przezskórnym zamknięciem i podwiązaniem LAA są bardzo obiecujące, dane dotyczące długoterminowej skuteczności i bezpieczeństwa są niewystarczające, aby obecnie zalecać tę metodę u wszystkich pacjentów poza tymi, u których długotrwałe stosowanie OAC jest przeciwwskazane. Konieczne są przyszłe badania z randomizacją, aby dokładniej określić długoterminowe bezpieczeństwo i skuteczność tych opcji terapeutycznych. Wreszcie, rola okluzji i podwiązania LAA wydaje się mniej jasna u pacjentów poddanych skutecznej ablacji cewnikowej AF, ponieważ przynajmniej w podgrupie tych pacjentów samo leczenie przeciwpłytkowe okazało się wystarczające.