Zdarzyło się to nam wszystkim: wpisujesz it’s i później zdajesz sobie sprawę, że chodziło ci o its. (I przez „zdajemy sobie sprawę” czasami mamy na myśli, „zostaliśmy obrzuceni ogniem w sekcji komentarzy.”)

Zasada jest właściwie dość prosta: używaj apostrofu po it tylko wtedy, gdy część słowa została usunięta: it’s raining oznacza, że pada; it’s been warm oznacza, że było ciepło. It’s jest skurczeniem, w stylu can’t dla cannot i she’s dla she is.

Ale ta zasada nie działałaby kilka wieków temu.

Historia It’s vs. Its

Dawno temu, angielski był jak wiele innych języków w tym, że każdy rzeczownik miał płeć: męską, żeńską lub nijaką. Zaimki – te efektywne małe słowa, których używamy, aby zastąpić rzeczowniki, takie jak ja, ty, on, ona, my, oni i ono – również miały płeć; płeć zaimka była określona przez płeć rzeczownika, do którego się odnosił. Zaimkiem dzierżawczym dla rzeczowników rodzaju nijakiego był jego: „April with his sweet showers”. Ale kiedy angielski zaczął łączyć his i her tylko z rzeczywistymi mężczyznami i kobietami, his dla obiektów wydawało się coraz bardziej błędne, i it – bez s – zaczęło być używane: „April with it sweet showers”. Około 1600 roku it’s zaczęło być używane: „April with it’s sweet showers”. The it’s miał apostrof, tak jak rzeczownik possessive jak April’s would.

Ta forma apostrofu possessive pozostała niezwykle powszechna przez cały XVII wiek. Wersja bez apostrofu stała się dominująca dopiero w XVIII wieku – prawdopodobnie dlatego, że it’s nabierało nowej roli, zastępując skurcz ’tis. It’s here przybyło, a ’tis here zanikało.

Wciąż widzimy rodzajnik dzierżawczy it’s w przerywanych tweetach i na ulotkach lokalnych sklepów z materacami, ale fakt, że był on poprawny 300 lat temu, nie czyni go poprawnym dzisiaj. Dla tych z nas, którzy żyją – i piszą – w tu i teraz, używaj it’s tylko wtedy, gdy masz na myśli it is lub it has. I porzuć ten apostrof wszędzie indziej.

Share

.