Magnez jest pierwiastkiem, który występuje wszechobecnie w przyrodzie. Metabolizm magnezu i wapnia są ściśle powiązane. Wchłanianie jelitowe i wydalanie nerkowe tych dwóch jonów są współzależne. Związek pomiędzy metabolizmem fosforu i magnezu jest trudniejszy do wykazania. Najczęstszymi przyczynami hipomagnezemii u dzieci są: zmniejszone spożycie, upośledzone wchłanianie jelitowe, utrata nerkowa oraz choroby genetyczne. Hipomagnezemia znajduje odzwierciedlenie kliniczne w układzie nerwowym, dochodzi do zmian neurofizjologicznych i metabolicznych. Ciężka hipomagnezemia wywołuje wtórną hipokalcemię u większości zwierząt doświadczalnych, z wyjątkiem szczurów. Ponadto, ciężka hipomagnezemia wywołuje czynnościową niedoczynność przytarczyc. Badania in vitro wykazały, że magnez może modulować wydzielanie hormonu przytarczyc (PTH) w podobny sposób jak wapń. Ostry spadek stężenia magnezu stymuluje wydzielanie PTH, a ostry wzrost jego stężenia zmniejsza wydzielanie. Magnez odgrywa prawdopodobnie ważną rolę w metabolizmie witaminy D. Niektórzy pacjenci z hipokalcemią i niedoborem magnezu są oporni na farmakologiczne dawki witaminy D lub mogą mieć postać krzywicy zależnej od magnezu i witaminy D. Zaobserwowano, że niedoborowi fosforanów towarzyszy wzrost stężenia magnezu i wapnia w moczu. W pediatrii zespół zubożenia fosforanowego obserwuje się szczególnie często u wcześniaków, które często otrzymują dietę o niskiej zawartości magnezu. Magnez bierze udział w wielu reakcjach biochemicznych zachodzących w komórce, a w szczególności w procesach związanych z tworzeniem i wykorzystywaniem ATP. Tak więc na poziomie komórkowym magnez odgrywa kluczową rolę w procesach transportu jonowego.