Er zijn gemakshalve verschillende chromosoomregio’s gedefinieerd om over genloci te kunnen spreken. De belangrijkste is het onderscheid tussen chromosoomregio p en chromosoomregio q. Dit zijn virtuele regio’s die in alle chromosomen voorkomen.

Diagram van een gedupliceerd en gecondenseerd (metafase) eukaryotisch chromosoom. (1) Chromatide – een van de twee identieke delen van het chromosoom na de S-fase. (2) Centromeer – het punt waar de twee chromatiden elkaar raken, en waar de microtubuli zich vasthechten. (3) Korte arm (p). (4) Lange arm (q).

Tijdens de celdeling ondergaan de moleculen waaruit chromosomen zijn opgebouwd (DNA en eiwitten) een condensatieproces (chromatinecondensatie genoemd) dat een compact en klein complex vormt dat een chromatide wordt genoemd. De complexen die de gedupliceerde DNA-moleculen bevatten, de zusterchromatiden, worden aan elkaar vastgemaakt door het centromeer (waar de kinetochore zich verzamelt). Het centromeer verdeelt elk chromosoom in twee regio’s: de kleinere, de p-regio, en de grotere, de q-regio. De zusterchromatiden worden aan het eind van de celdeling over elke dochtercel verdeeld.

De p-regio bevindt zich in de kortere arm van het chromosoom (p staat voor petit, Frans voor klein), terwijl de q-regio zich in de grotere arm bevindt (gekozen als volgende letter in het alfabet na p).

Aan beide uiteinden van een chromosoom bevindt zich een telomeer, een kapje van DNA dat de rest van het chromosoom beschermt tegen beschadiging. De gebieden van de p- en q-regio’s dicht bij de telomeren zijn de subtelomeren, of subtelomerische gebieden. De gebieden dichter bij het centromeer zijn de pericentronomische gebieden. De interstitiële regio’s tenslotte zijn de delen van de p- en q-regio’s die noch dicht bij het centromeer noch bij de telomeren liggen, maar ruwweg in het midden van p of q liggen.

Regio’s van een chromosoom