Samenvatting
Essay 37: Concerning the Difficulties of the Convention in Devising a Proper Form of Government
In dit essay beschouwt Madison de praktische uitdagingen waarmee de Constitutionele Conventie, die van mei tot september 1787 in Philadelphia werd gehouden, werd geconfronteerd. Aan het begin van zijn verhandeling klaagt Madison over het gebrek aan een “geest van gematigdheid” bij het overwegen van publieke zaken. Hij beschouwt dit gebrek als “onafscheidelijk” van menselijke aangelegenheden. Vooringenomenheid speelt maar al te vaak een grote rol bij de beoordeling door de mensen van iets als een nieuwe grondwet, of zij er nu tegen zijn of voor. Desondanks zal Madison proberen een evenwichtige proloog te geven voor de beschouwing van het onderwerp, zodat het publiek het op verantwoorde wijze kan beoordelen.
Madison benadrukt de nieuwheid van de onderneming van de grondleggers. Hij vestigt ook de aandacht op het potentiële conflict tussen twee zeer wenselijke doelen: ervoor zorgen dat de Grondwet een document van stabiliteit en energie is en ervoor zorgen dat de burgers hun vrijheid behouden in een republikeins regeringskader. Madison herhaalt het woord energie meerdere malen, als om de dynamiek te benadrukken die de federale regering moet bezitten, wil zij effectiever zijn dan de Articles of Confederation.
Madison wijst ook op de uitdaging van een federalistische structuur: waar moet de grens getrokken worden tussen de autoriteit die aan de nationale regering is toegewezen en de autoriteit die door de staten moet worden behouden? Ook is er de afweging tussen de belangen van grotere staten en die van kleinere staten. Als men bedenkt hoe ingewikkeld de ideeën zijn die de conventie behandelt, en hoe moeilijk het is om deze ideeën in passende en juiste taal uit te drukken, dan begrijpt men de enorme omvang van de taak waarvoor de conventie zich gesteld zag. Het echte wonder, aldus Madison, is dat de conventie dergelijke uitdagingen niet alleen het hoofd heeft geboden, maar ook heeft overwonnen, en dit met een unaniem resultaat. De oprichters gaven blijk van een diepe overtuiging dat “particuliere meningen en gedeeltelijke belangen” moesten worden opgeofferd voor het algemeen belang.
Essay 38: The Same Subject Continued, and the Incoherence of the Objections to the New Plan Exposed
Madison begint dit artikel met de opmerking dat door de geschiedenis heen de oprichters van de regering individuen waren, in plaats van commissies of groepen. Hij noemt wetgevers als Minos op het oude Kreta, Theseus en Draco en Solon in Athene, Lycurgus in Sparta, en Romulus in Rome, gevolgd door zijn opvolgers Numa en Tullus Hostilius.
Madison geeft dan een aantal van de bezwaren tegen de nieuwe grondwet weer, die hij zowel onsamenhangend als onsubstantieel laat zien. Er zijn nauwelijks twee critici te vinden die het met elkaar eens zijn. Een bezwaarmaker uit een grote staat bekritiseert bijvoorbeeld de gelijke vertegenwoordiging in de Senaat, terwijl een criticus uit een kleine staat even felle kritiek heeft op de ongelijke vertegenwoordiging in het Huis van Afgevaardigden. Sommige tegenstanders zeggen dat een Bill of Rights absoluut noodzakelijk is, maar voegen daaraan toe dat daarin de rechten moeten worden opgesomd die zijn voorbehouden aan de staten in plaats van aan individuen.
Het is opmerkelijk, aldus Madison, dat de critici van de nieuwe Grondwet nooit de gebreken bespreken van de Articles of Confederation, waarvoor zij in de plaats komt als zij wordt geratificeerd. Het is volgens Madison niet nodig dat de nieuwe grondwet volmaakt is – alleen dat zij beter is dan de Artikelen, die zeer onvolmaakt zijn. In de Artikelen worden bepaalde bevoegdheden “absoluut noodzakelijk” verklaard, maar de realiteit is dat deze bevoegdheden in feite “absoluut nugatoir” zijn. Amerika wordt voortdurend blootgesteld aan een “ontbinding of usurpatie.”
Essay 39: De conformiteit van het plan met republikeinse principes
Aan het begin van dit artikel stelt Madison voor zijn lezers ervan te overtuigen dat de nieuwe Grondwet authentiek republikeins van aard is. Hij geeft een overzicht van de onderscheidende kenmerken van een republikeinse regering. Hij definieert een republiek als “een regering die al haar bevoegdheden direct of indirect ontleent aan het grote lichaam van het volk, en die wordt bestuurd door mensen die hun ambt bekleden voor een plezierige periode, voor een beperkte periode, of tijdens goed gedrag.” Vervolgens geeft hij een kort overzicht van de belangrijkste ambten waarin de nieuwe grondwet voorziet: het Huis van Afgevaardigden, de Senaat en het presidentschap, en hij becommentarieert de ambtstermijn van elk van deze ambten, waarbij hij verschillende analogieën trekt met sommige staten. De nieuwe Grondwet verbiedt ook alle adellijke titels.
Madison bespreekt ook uitvoerig de kritiek dat de Grondwet niet zal resulteren in een confederatie maar eerder in een consolidatie. Hij verwerpt deze bewering en maakt een onderscheid tussen nationale regering en federale regering. Als hij de belangrijkste takken van de regering analyseert, concludeert Madison dat er sprake zal zijn van een mengeling van nationalisme en federalisme – een regering met, met andere woorden, een “gemengd karakter”. Hetzelfde kan worden gezegd als men de procedure onderzoekt volgens welke amendementen op de grondwet kunnen worden aangebracht.
Analyse
In de tweede paragraaf van Essay 37 geeft Madison een programmatische verklaring van de doelen en bedoelingen van The Federalist Papers. De papers zijn gericht, zegt hij, aan hen die “een oprechte ijver voor het geluk van hun land” bezitten. Helaas speelt vooringenomenheid een grote rol wanneer mensen politieke maatregelen bespreken, en het is maar al te duidelijk dat sommige critici de nieuwe Grondwet hebben gescand “niet alleen met een vooroordeel om af te keuren, maar met een vooroordeel om te veroordelen.”
Madison was natuurlijk bij uitstek gekwalificeerd om te schrijven over de ervaringen van de conventie. De afgevaardigden vergaderden in het geheim, maar Madison maakte overvloedige aantekeningen, dag voor dag, van de handelingen. Zijn papieren bevatten de enige gedetailleerde geschiedenis van de debatten, resoluties en stemmingen van de afgevaardigden. Wanneer hij commentaar geeft op onderwerpen als nieuwheid, energie en federalisme, is de lezer daarom gedwongen zijn opmerkingen als weloverwogen en authentiek te beoordelen.
Madison maakt ook effectief gebruik van analogieën. In Essay 37 trekt hij bijvoorbeeld een vergelijking tussen de pogingen van de grondleggers om onderscheid te maken tussen federaal en staatsgezag en de pogingen van naturalisten of biologen om de definitie en kenmerken van plantaardig leven te achterhalen. In Essay 38 gebruikt hij een uitgebreide analogie om Amerika onder de Artikelen te vergelijken met een zieke patiënt wiens ziekte met de dag erger wordt.
Madison’s stijl en progressie van denken zijn benijdenswaardig helder, maar hij blijkt ook een meester in het presenteren van verwarring en incoherentie. Kijk bijvoorbeeld eens naar de wirwar van kritieken en grieven van de luidruchtige critici van de nieuwe Grondwet, die Madison op bijna komische wijze catalogiseert in Essay 38.
Tegen het einde van Essay 38 geeft Madison een argument dat voor sommige lezers misschien niet zo bevredigend lijkt. Hij verklaart dat de nieuwe grondwet niet volmaakt hoeft te zijn; het is voldoende dat zij minder onvolmaakt is dan de Artikelen. Madisons conclusie kan worden vergeleken met een soortgelijke evaluatie van Benjamin Franklin, uitgesproken aan het eind van de conventie in september 1787: “Ik geef toe dat er verschillende delen van deze grondwet zijn die ik op dit moment niet goedkeur, maar ik ben er niet zeker van dat ik ze nooit zal goedkeuren … Ik betwijfel ook of een andere conventie die we kunnen krijgen, in staat zal zijn een betere grondwet te maken.”