Pająki, jak większość innych pajęczaków, mają ciało podzielone na dwie części, głowotułów i odwłok. Głowotułów składa się z głowy i tułowia połączonych razem. Większość pająków ma tu zamocowane cztery pary odnóży, uruchamianych przez mięśnie znajdujące się wewnątrz chitynowego egzoszkieletu. Górna część głowotułowia pokryta jest wypukłą, utwardzoną tarczą (pancerzem), z oczami umieszczonymi z przodu.
Oczy są proste i przypominają oczodoły owadów. Większość pająków ma 8 oczu; niektóre linie straciły część lub wszystkie oczy, ergo istnieją pająki z 8,6,4,2, lub jednym albo żadnym. Wielkość i położenie oczu jest bardzo zmienne. Wiele pająków myśliwskich, np. Salticidae (pająki skaczące) i Lycosidae (pająki wilki), ma duże, skierowane do przodu oczy i doskonały wzrok niezbędny do wykonywania swojego zawodu; wiele z tych pająków ma z tyłu oka błonę odblaskową zwaną tapetum . To właśnie ta powierzchnia wspomaga widzenie w nocy i sprawia, że ich oczy odbijają światło i świecą w ciemności, jak oczy kota. Większość osiadłych pająków polegała na swoim zmyśle dotyku przez tak długi czas, że ich wizja jest uważana za słabą.
Orb Weavers – Rodzina Araneidae to ogromna grupa pająków z 3500 gatunkami na całym świecie, z których 180 nazywa Amerykę Północną domem. Pająki te różnią się znacznie pod względem koloru, kształtu i wielkości, mierząc od 2 – 30 mm (1/16 – 1 1/4″) długości. Samce są na ogół znacznie mniejsze od samic. Większość orb Weavers spin spiralne pajęczyny na liniach wsparcia, które promieniują na zewnątrz od centrum, płaszczyzna sieci może być pionowa lub pozioma lub gdzieś pomiędzy. Wiele orb pajęczyny są zbudowane na ludzkich struktur, równolegle do ścian. Pajęcze sieci są wynikiem milionów lat ewolucji; jedwab pajęczy jest wielokrotnie lżejszy i mocniejszy od stali, a geometryczna architektura nie może być bardziej ekonomiczna lub wydajna.
Pająki Indeks
Zewnętrzna anatomia pająka: A. widok grzbietowy (górny) B. widok przedni twarzy i chelicerae C. widok brzuszny (dolny)
Pod karapaksem, na spodzie głowotułowia, znajduje się sercowata płytka – mostek. Przed nim znajduje się mniejsza warga, lub warga sromowa, która tworzy dno jamy gębowej. Kokony odnóży i pedipalpi ułożone są promieniście wokół mostka. U większości pająków oś odnóży zaopatrzona jest w powiększoną, ostrą płytkę, szczękę lub endyt, która pomaga pająkowi rozłupać ofiarę.
Bezpośrednio pod pancerzem z przodu znajdują się dwa chelicerae, czyli szczęki, które są śmiertelną bronią tych drapieżników. Każdy chelicerae zakończony jest kłem – narzędziem przenoszenia jadu, które działa mniej więcej jak podskórna strzykawka. Kły są przechowywane w rowku u podstawy chelicerae, gdy nie są używane.
Wszystkie pająki są drapieżne i mięsożerne. Utrzymują się z płynów ustrojowych i przeżutych żywych owadów, które zostały sparaliżowane ich jadem. Ich sposób odżywiania jest bardzo podobny do naszego, z tą różnicą, że ich „zęby” i procesy trawienne są zewnętrzne. Silne chelicerae i ostre krawędzie enditów służą do miażdżenia i rozdrabniania zdobyczy, jednocześnie kąpiąc powstałe szczątki w obfitych ilościach płynu trawiennego z gruczołów szczękowych. Powstały w ten sposób wywar zostaje odessany przez usta i przełyk za pomocą potężnych mięśni, które powodują rozszerzenie żołądka i jelit. Uważa się, że pająki nie połykają pokarmów stałych, a jedynie wcześniej strawione płyny. Niektóre twarde owady, takie jak chrząszcze, dostają sok trawienny przez mały otwór, a cały zewnętrzny kutikul jest potem odrzucany.
Pająk bruzdnicowy – Larinioides cornutus dojrzała samica = 12 mm. Potocznie nazywany pająkiem bruzdkarzem lub listkowcem, ten pająk jest bardzo pospolity na ludzkich konstrukcjach, szczególnie pod okapami i gankami. Na moim tylnym ganku żyją ich dziesiątki, zarówno samce jak i samice, w swoich małych pajęczynach, utkanych zaledwie kilka centymetrów od ściany i równolegle do niej. W przeciwieństwie do ich większych sióstr wśród chwastów, te piękne małe urwisy są ściśle nocne, ukrywając się w szczelinach lub w odosobnieniach z liści od świtu do zmierzchu.
Pająki Ryś – Rodzina Oxyopidae są dzienne, czyli polują za dnia. Ich polowania przebiegają podobnie jak u ich imiennika, przemierzają liście w poszukiwaniu zdobyczy. Ich wzrok nie jest tak wyostrzony jak u pająków skaczących, dlatego częściej stosują taktykę polowania „czekaj i atakuj”, kojarzoną najczęściej z (równie dobrze) zakamuflowanymi pająkami krabowymi, Thomisidae. Badania wykazały, że zielony pająk rysi żeruje na wielu gatunkach owadów, przy czym najczęstsze są owady z rzędu błonkówek (Hymenoptera), które stanowią ponad 40% wszystkich schwytanych osobników. Diptera (muchówki) stanowiły około 15% wszystkich ofiar. Należy również pamiętać, że pająki są pokarmem dla wielu innych organizmów, głównie ptaków.
Rodzina Salticidae – Pająki skaczące to aktywni łowcy, którzy chwytają ofiary przez prześladowanie i atak, podobnie jak większe drapieżniki. Salticidae wahają się od 3-15 mm (1/8 – 5/8″) długości. Mają najostrzejszy wzrok spośród wszystkich pająków i mogą przeskoczyć ponad pięćdziesiąt razy więcej niż wynosi długość ich ciała. Dla tego, co jest warte, pająki skaczące są jedynymi pajęczakami, które mogę tolerować pełzające po mnie. Są takie „słodkie!”
Ten mały (5mm) wilczy pająk konstruował rodzaj sieci rusztowań otaczających kilka kwiatów, na których może szybko zaatakować każdą ofiarę, która przypadkiem wpadnie w zasięg. Miała również liny do innych roślin w pobliżu – miała całą okolicę przygotowaną! Może to wyglądać, jakby unosiła się w powietrzu, ale ona stoi na tej sieci. Widziałem, jak orbweaverzy budują ten sam rodzaj bezładnie wyglądającej sieci, która służy im do łatwego i szybkiego poruszania się po okolicy – zwiększając przestrzeń, w której mogą polować. I believe a spider’s hunting behavior is at least as complex as any of the large mammalian predators.
Wolf Spiders – Family Lycosidae are active hunters. Samica przędzie duży kulisty woreczek z jajami, przyczepia go do swoich kolców i ciągnie aż do wyklucia się jaj. Młode pająki wspinają się na jej grzbiet i pozostają tam, dopóki nie będą w stanie same o siebie zadbać. Wilcze pająki są nieszkodliwe dla ludzi i ich zwierząt domowych. Wbrew niepotwierdzonym doniesieniom, pająki nie posiadają jadu martwiczego i nie przenoszą bakterii chorobotwórczych. Większość ukąszeń pająków przypisywanych do tej rodziny jest błędnie diagnozowana i oparta na poszlakach. Pająki Indeks
Pająki sieciowe i rybołówki (rodzina Pisauridae) powierzchownie przypominają pająki wilki. Większość pająków z tej rodziny ma oczy ułożone w dwóch rzędach, przy czym przedni rząd jest prosty, czterorzędowy, a drugi zakrzywiony w kształcie litery „u”. Pająki te nie budują sieci do chwytania ofiar, lecz wykorzystują jedwab do budowy specjalnego gniazda lub sieci żłobkowej. Samica nosi kulisty woreczek z jajami aż do momentu, gdy są one gotowe do wyklucia, a następnie buduje sieć i umieszcza w niej woreczek z jajami. Następnie stoi na straży w pobliżu, dopóki pisklęta nie urosną i nie rozproszą się. Jedne z największych pająków z tej rodziny, pająki wędrowne, biegają po powierzchni stawów i strumieni, a czasem nawet schodzą pod wodę. Mogą chwytać kijanki i małe ryby przy powierzchni, ale głównie żerują na owadach.
Tkacze sieci tunelowych (Family Agelenidae) są często spotykane na polach trawiastych, w niskich krzewach lub żyją wśród ściółki leśnej. Przędzą pajęczyny z nieklejącego się jedwabiu z charakterystycznym lejkiem wysuwającym się na jedną stronę.
Tzw. pająk hobo (Tegenaria agrestis) jest członkiem tej rodziny. Hobo rozszerza swój zasięg od czasu wprowadzenia (z Europy) do stanu Waszyngton w latach trzydziestych XX wieku. Został on uznany za pająka o „znaczeniu medycznym”, ponieważ badania wykazały, że ukąszenie pająka hobo powoduje zmiany martwicze albo poprzez działanie jadu hemolitycznego, albo wprowadzenie do rany bakterii chorobotwórczych. Jednak badania przeprowadzone w 2009 r. na pająkach T. agrestis zebranych wokół domów w stanie Waszyngton nie wykazały żadnych hemolitycznych aspektów jadu i żadnych bakterii innych niż te, które rutynowo występują w glebie, w powietrzu, a nawet na ludzkiej skórze.
Rodzina Tetragnathidae – Długoszczękie Orb Weavers są zwykle łatwe do zidentyfikowania przez ich tytułowe ogromne, potężne chelicerae (szczęki) i długi, smukły odwłok. Podobnie jak inne gatunki z rodziny orbowców, Araneidae, pająki te mają osiem oczu i po trzy pazury na każdym stępie. W Ameryce Północnej występuje około 25 gatunków.
Pająk sadowniczy Venusta, (powyżej) bardzo pospolity pajęczak leśny, jest członkiem tej rodziny. Venusta (po Venus, bogini piękna) pająk jest prawie wszechobecny w podszyciu leśnym tutaj w północnym Illinois, gdzie siedzą do góry nogami w swoich małych (6-8 cali lub tak) poziomych orb pajęczyny. Ich chelicerae nie są tak wydatne, jak u innych pająków z tej rodziny.
Pająki krabowe (rodzina Thomisidae) trzymają nogi wyciągnięte na boki, w sposób charakterystyczny dla ich skorupiakowego imiennika. Mają krótkie, szerokie ciała i 8 małych oczu umieszczonych niekiedy na wypukłych zgrubieniach. Druga para odnóży jest często znacznie cięższa i dłuższa od trzeciej i czwartej. Pająki krabowe nie budują żadnych pajęczyn, poruszają się po ziemi, wspinają się na kwiaty i rośliny w poszukiwaniu zdobyczy. Wiele z nich jest mistrzami kamuflażu i po prostu czeka na swoją ofiarę na kwiatach, podobnie jak robaki w zasadzce. Ich ofiarą padają motyle, muchy, chrząszcze, pluskwy – każdy owad, który znajdzie się w ich zasięgu.
Podobnie jak wszystkie pająki, pająki krabowe przechodzą prostą metamorfozę. Młode pająki krabowe wykluwają się z jaj i wyglądają jak małe dorosłe osobniki. W miarę wzrostu zrzucają skórę. Większość z nich żyje krócej niż 1 rok. Samice produkują setki jaj jesienią, a potomstwo wykluwa się na wiosnę.
Pająki pajęcze (Family Theridiidae) nazywane są również pająkami grzebieniowo-stopowymi, po niepozornych grzebieniowych szczecinach na tylnych stępach wielu gatunków. Pająki te przędą nieregularne pajęczyny (cobwebs) i wykorzystują swoje grzebienie do przerzucania jedwabiu nad ofiarą, która wpadnie w sieć. Tak opatulona ofiara jest następnie ciągnięta do miejsca odpoczynku, wstrzykiwany jest jej jad, a następnie zjadana. W tej rodzinie występuje ponad 200 północnoamerykańskich gatunków, w tym czarna wdowa.
Linyphiidae to druga co do wielkości rodzina pająków po Salticidae. Składa się z 4 300 opisanych gatunków w 578 rodzajach, rodzina ta jest słabo znana z powodu ich niewielkich rozmiarów. Powszechnie nazywane są pająkami arkuszowymi (podrodzina Linyphiinae) i karłowatymi (podrodzina Erigoninae).
Pajęczyny arkuszowe mogą być płaskie, wypukłe lub wklęsłe, mogą też po prostu przytulać się do konturów podłoża, jak pokazuje ten pająk. Zbudował on swoją pajęczynę na zwalonej kłodzie, oblanej skroploną wodą z dna lasu – środowisko nieszczególnie sprzyjające szybkiemu poruszaniu się, którego potrzebuje do chwytania ofiar. Zamiast więc grzebać w mchu, porostach i cieczy, pająk ten wspiera się na jedwabistych nitkach, które chwyta pazurami na końcach nóg. To daje jej przewagę szybkości, a także nadaje sieć, dzięki której ruchy ofiary są przekazywane niemal natychmiast do jej sprzętu wyczuwającego wibracje.
Lone Star Tick. Według Centrum Kontroli Chorób, kleszcz samotnej gwiazdy jest zagrożeniem, ale nie dla choroby z Lyme.
Amerykański kleszcz psi. Amerykański kleszcz psi jest największym z wschodnich kleszczy drzewnych. Kleszcze są pasożytami, a kleszcze American Dog Tick są znane jako kleszcze „trzech żywicieli”, ponieważ używają trzech różnych żywicieli podczas swojego rozwoju.
Blacklegged Tick lub Deer Tick. Według Centers for Disease Control, choroba z Lyme jest obecnie najczęstszą infekcją przenoszoną przez wektory u ludzi w Stanach Zjednoczonych.
Red Velvet Mite – Class: Arachnida / Podklasa: Acari / Superorder: Acariformes / Order: Actinedida
Roztocze aksamitne są krytycznie ważne dla uzupełniania i odkażania gleby, żerując na maleńkich owadach, które żywią się bakteriami i grzybami żyjącymi w glebie, a których szczątki stanowią dużą objętość tego samego.
Rodzina Gnaphosidae (Ground Spiders) – Wschodni Pająk Proboszcza – Herpyllus ecclesiasticus
Całkowicie nieszkodliwy, ale duży, czarny i owłosiony, ten pospolity pająk w pomieszczeniach może zaskoczyć najlepszych z nas.
Pająki Wibrujące – Rodzina Pholcidae
Często żyją w ciemnych, niezakłóconych miejscach, takich jak piwnice i strychy. Są to małe pająki o bardzo długich, cienkich nogach. Wiele z nich jest zdolnych do „wibracji” na drodze do niewidzialności; możesz zobaczyć film o tym procesie tutaj.
Mesh-Web Weavers – Family Dictynidae
Drobne pająki w tej rodzinie mają poniżej 5 mm długości, większość jest w zakresie 2-3 mm. Istnieje około 290 gatunków w 20 rodzajach.
Pająki krabowe – Rodzina Philodromidae
To bardzo powszechne pająki, które często żyją w ludzkich mieszkaniach – są prawdopodobnymi sprawcami, gdy znajdziesz pajęczyny w rogach swoich sufitów. Zdjęcia pająków, które prawdopodobnie żyją teraz w Twoim domu.
Pająki Indeks | Chrząszcze | Motyle | Owady żądlące | Kleszcze
Zastanawiasz się jak zidentyfikować tego robaka? Proszę zobaczyć miłych ludzi na Bugguide.net. (Ameryka Północna)
North American Insects & Spiders jest poświęcony makrofotografii żywych, dzikich organizmów in situ.
.