Aleksandr Kereński urodził się 22 kwietnia 1881 r. w Simbirsku (obecnie Uljanowsk), jako syn nauczyciela, który był również średniej rangi urzędnikiem prowincjonalnym. Wstąpił na Uniwersytet Petersburski (1899), gdzie studiował prawo, filologię i historię. Do 1904 roku ukończył formalną edukację i wstąpił do petersburskiej adwokatury. Zyskał sławę jako obrońca kontrowersji publicznych i wolności obywatelskiej; między innymi współpracował z towarzystwem pomocy prawnej i był obrońcą w kilku głośnych sprawach politycznych.
Formalna kariera polityczna Kereńskiego rozpoczęła się od udanego startu w wyborach do IV Dumy (zgromadzenia ustawodawczego) w 1912 roku. Jako kandydat Partii Pracy (Trudovik) nadal bronił praw obywatelskich. Do 1914 roku został dwukrotnie uwięziony za czyny uznane przez rząd za nieprzyjazne lub podburzające.
Po wybuchu I wojny światowej (1914) Kereński był jednym z niewielu członków Dumy, którzy opowiedzieli się przeciwko niej, potępiając w publicznym przemówieniu „pożerającą, bratobójczą wojnę”. Gdy klęska Rosji następowała po klęsce, poparcie dla rządu malało, a następnie zanikło, tworząc scenę dla rewolucji 1917 roku, która na krótko wyniosła Kereńskiego do władzy.
Podczas rewolucyjnych miesięcy 1917 roku władza w głównych miastach Rosji i w wielu punktach koncentracji wojska była skutecznie podzielona między Rząd Tymczasowy, który czerpał swoją władzę z Dumy, a sowiety – czyli reprezentatywne rady deputowanych robotniczych i żołnierskich. Wśród członków rządu tymczasowego Kerensky zajmował wyjątkową pozycję, ponieważ przez pewien czas stanowił pomost między tymi konkurującymi ze sobą agendami rewolucji. Chociaż znany członek Dumy, był rzecznikiem lewicy i członkiem komitetu wykonawczego petrogradzkiego sowietu.
Kereński był ministrem sprawiedliwości w pierwszym rządzie tymczasowym, zorganizowanym przez liberała, księcia Lwowa. Polityka tego rządu, polegająca na honorowaniu celów i zobowiązań wojennych rządu carskiego, okazała się na tyle niepopularna, że minister spraw zagranicznych (Paweł Miliukow) oraz minister wojny i marynarki (Aleksandr Guczkow) zostali zmuszeni do podania się do dymisji; Kerensky objął to ostatnie stanowisko. Jednak na tym stanowisku nie wiodło mu się lepiej niż Guczkowowi. Mimo początkowych sukcesów, zainspirowana przez Kereńskiego wielka ofensywa przyniosła nowe klęski militarne (czerwiec 1917 r.). Tak więc, wśród niepowodzeń militarnych i szeroko zakrojonych, destrukcyjnych demonstracji, w lipcu Lwów zrezygnował z funkcji premiera, a jego następcą został Kereński.
W opinii samego Kereńskiego w kolejnych tygodniach rosyjska sytuacja polityczna zmierzała ku stabilizacji. Radykalni lewicowi agitatorzy (w tym Lenin i Trocki) zostali uwięzieni lub zmuszeni do ucieczki z kraju, a sam Kereński cieszył się pewną popularnością. Co więcej, wydawało się, że zbliża się czas, kiedy będzie można zwołać zgromadzenie konstytucyjne, które formalnie ustanowiłoby demokratyczny reżim. Cios, który zniszczył te nadzieje, przyszedł niespodziewanie z prawej strony w postaci powstania Korniłowów (9-14 września), które było próbą utworzenia konserwatywnie popieranego rządu wojskowego. Kereński zdołał powstrzymać próbę zamachu stanu tylko dzięki wsparciu radykalnej lewicy. Podobnie, od tego czasu nie mógł liczyć na wsparcie kierownictwa wojskowego w walce z tą samą radykalną lewicą. Wkrótce potem Lenin i Trocki, znów na wolności, zaplanowali swój własny przewrót, bolszewicką rewolucję listopadową. Gdy spadł cios, Kereński był poza Piotrogrodem, szukając oddziałów wystarczająco lojalnych, by bronić rządu przed bolszewikami. Nie udało mu się to, wrócił do Piotrogrodu, a następnie do Moskwy, bezskutecznie próbując zorganizować opozycję przeciwko rewolucji.
Wiosną 1918 roku Kereński w końcu uciekł z Rosji, i przez krótki czas po tym, starał się zebrać międzynarodową opozycję przeciwko rządowi bolszewickiemu. Nie udało mu się to, zaczął pisać i wykładać w Europie na temat spraw swojej ojczyzny. W 1940 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie pisał, wykładał i uczył na Uniwersytecie Stanforda. Zmarł 11 czerwca 1970 roku w Nowym Jorku.