Wszechstronnie utalentowany i niepologicznie krzykliwy, CeeLo Green wyrobił sobie nazwisko swoim soulowym, markowym crooningiem jako członek Goodie Mob – części dobrze prosperującej atlantyckiej Dungeon Family – zanim oderwał się we wczesnych latach 2000, by rozpocząć barwną i nieprzewidywalną karierę jako artysta solowy i współpracownik. Choć Goodie Mob było pionierem ruchu Dirty South z serią złotych albumów, CeeLo odnosił jeszcze większe sukcesy od czasu szczytowego okresu działalności tej grupy pod koniec lat 90-tych. Po tym, jak jego dwa pierwsze solowe albumy wylądowały w pierwszej trzydziestce Billboard 200, CeeLo rozszerzył działalność jako producent „Don’t Cha” Pussycat Dolls (2005) i jako połowa Gnarls Barkley z nagrodzonym Grammy „Crazy” (2006). Po tych dwóch singlach, obu numerach dwa popowych przebojów, nastąpił solowy przebój numer dwa w postaci „Fuck You” (2010), pochodzący z Top Ten i multi-platynowego trzeciego albumu CeeLo, The Lady Killer, na którym znalazło się kolejne nagrodzone Grammy nagranie, „Fool for You”. Solowa dyskografia artysty od tego czasu podwoiła się w rozmiarze i zakresie dzięki CeeLo’s Magic Moment (2012), Heart Blanche (2015) i jego najnowszej pełnej długości, instant-vintage CeeLo Green Is Thomas Callaway (2020).

Wraz z kolegami z Dungeon Family, OutKast i Organized Noize, Goodie Mob stworzyli schemat stylu Dirty South z Atlanty w połowie lat 90-tych. Zanim w 1995 roku wydali swój debiutancki album, Soul Food, pojawili się w utworze OutKast „Call of da Wild” i singlu „Git Up, Git Out”, dzięki czemu urodzony w ATL CeeLo po raz pierwszy został autorem tekstów. Niedługo potem CeeLo udzielił się jako wokal w tle w zdobywającym listy przebojów utworze TLC „Waterfalls” (produkcja Organized Noize). Soul Food ukazał się w listopadzie 1995 roku. CeeLo był współautorem prawie wszystkich piosenek, a jego haki wyniosły na szczyt Top 40 popowy hit „Cell Therapy” i tytułowy utwór. Po drugim i trzecim certyfikowanym złotem, Top Ten R&B/hip-hop albumie grupy, CeeLo odszedł do obiecującej umowy solowej z Arista, macierzystej wytwórni Goodie Mob, LaFace.

Cee-Lo Green and His Perfect Imperfections pojawił się w kwietniu 2002 roku i brzmiał inaczej niż cokolwiek innego, włączając w to poprzednią pracę CeeLo z Goodie Mob, twórczość jego neo-soulowych rówieśników, i prawie wszystko inne z wyjątkiem dziwniejszych zakątków Stankonii OutKast. Promowany przez „Closet Freak”, pierwszy solowy singiel CeeLo, w większości samodzielnie wyprodukowany album wszedł na listę Billboard 200 na 11 miejscu i na 2 miejscu listy przebojów R&B/hip-hop. „Gettin’ Grown” został nominowany do nagrody Grammy w kategorii Best Urban/Alternative Performance.

CeeLo powrócił w marcu 2004 roku z albumem Cee-Lo Green…Is the Soul Machine. Ta kontynuacja była tak samo swobodna jak debiut, ale była bardziej skoncentrowana i wyższa w profilu, zakotwiczona w singlach z list przebojów wyprodukowanych przez Timbalanda („I’ll Be Around”) i Jazze Pha („The One”), z Organized Noize, Neptunes i DJ Premier wśród innych współpracowników. Co ciekawe, Arista wydała album krótko po rozstaniu się z prezesem wytwórni (i współzałożycielem LaFace) L.A. Reidem, a także po tym, jak ogromny sukces odniosła płyta OutKast „Speakerboxxx/The Love Below”, której awangardowa połowa André 3000 brzmiała całkiem podobnie do twórczości CeeLo. W tym samym roku CeeLo napisał i wyprodukował „Don’t Cha” dla Tori Alamaze. Utwór osiągnął numer 53 na liście przebojów R&B/hip-hop, ale poradził sobie znacznie lepiej, gdy został ponownie nagrany przez Pussycat Dolls. Wyprodukowana również przez CeeLo, wersja Pussycat Dolls z 2005 roku ledwo dotarła na szczyt Hot 100 i stała się międzynarodowym hitem. Obok Danger Mouse’a jako Gnarls Barkley, CeeLo zdobył drugi numer dwa wśród popowych hitów w następnym roku z „Crazy”. Kolejny światowy hit, który zdobył nagrodę Grammy za najlepsze miejskie/alternatywne wykonanie, a jego długogrający album z pierwszej dziesiątki, St. Elsewhere, otrzymał nagrodę za najlepszy album muzyki alternatywnej. Drugi album Gnarls Barkley, The Odd Couple, ukazał się w 2008 roku.

Po ponownym połączeniu się z Goodie Mob na występy w 2008 i 2009 roku, CeeLo nagrał swój trzeci właściwy album solowy, The Lady Killer. Został on poprzedzony głównym singlem, „Fuck You” (aka „Forget You”). Podobnie jak „Don’t Cha” i „Crazy”, ten żywiołowy kiss-off osiągnął szczyt na pozycji numer dwa. The Lady Killer, wydany w listopadzie 2010 roku, w konsekwencji wszedł na listę Billboard 200 na dziewiątym miejscu, co było najmocniejszym wynikiem CeeLo. Ostatecznie multi-platynowy w wielu krajach, „Fuck You” doprowadził do drugiej wygranej CeeLo w Grammy za Najlepsze Miejskie/Alternatywne Wykonanie. Kolejny singiel z The Lady Killer, „Fool for You”, stał się najwyższą solową pozycją CeeLo na liście przebojów R&B/hip-hop na 13 miejscu i zdobył Grammy za Najlepsze Tradycyjne Wykonanie R&B i Najlepszą Piosenkę R&B. W końcu stał się gwiazdą mainstreamu i wystąpił w kilku programach telewizyjnych, a w 2011 roku został jednym z mentorów w amerykańskiej wersji programu NBC The Voice. W następnym roku, kontynuując udział w tej serii, wydał świąteczny album, CeeLo’s Magic Moment. Kolejny LP z Goodie Mob, Age Against the Machine, został wydany w 2013 roku. W tym samym roku CeeLo opublikował swoją autobiografię, Everybody’s Brother, której współautorem jest David Wild i Big Gipp z Goodie Mob.

Dodatkowe występy telewizyjne i projekty następowały po sobie, w tym krótkotrwały serial komediowy dla TBS o nazwie CeeLo Green’s The Good Life. Na początku 2015 roku CeeLo powrócił do pracy solowej z dostępną za darmo cyfrową EP-ką, TV on the Radio, która składała się z jego wokali nad telewizyjnymi piosenkami tematycznymi. Właściwy album, Heart Blanche, ukazał się w listopadzie tego samego roku, a w jego nagraniu wzięli udział między innymi Mark Ronson, Charlie Puth i Jack Splash. Różne projekty na małym ekranie były kontynuowane do 2020 roku, kiedy to wziął udział w brytyjskiej wersji programu The Masked Singer. W czerwcu tego roku wydał swój szósty właściwy solowy album, CeeLo Green Is Thomas Callaway, skoncentrowany retro-soulowy zestaw nagrany w ciągu dwóch dni z Danem Auerbachem z Black Keys.