Gleby rozwijają się w warstwy. Warstwy te, zwane horyzontami, są zwykle widoczne wzdłuż przekrojów dróg i innych miejsc, gdzie odsłonięty jest przekrój gleby.

Większość profili glebowych ma powierzchniową warstwę materiału organicznego i dwie lub trzy warstwy materiałów mineralnych. Są to tak zwane horyzonty typowego profilu glebowego.

Najwyższy horyzont nazywany jest horyzontem „organicznym” lub horyzontem „O”. Składa się on z detrytusu, ściółki liściowej i innego materiału organicznego leżącego na powierzchni gleby. Warstwa ta jest ciemna z powodu zachodzącego w niej rozkładu. Materiały organiczne w tej warstwie rozkładają się na składniki odżywcze, które wzbogacają glebę.

Tuż pod poziomem „O” znajduje się „wierzchnia warstwa gleby” lub poziom „A”. Jest to górna warstwa gleby. Zazwyczaj jest ciemniejsza od niższych warstw, luźna i krucha, o różnej ilości materii organicznej. Korzenie roślin, bakterie, grzyby i drobne zwierzęta występują w niej obficie, a rośliny dobrze się w niej rozwijają. Jest to na ogół najbardziej produktywna warstwa gleby.

Poniżej znajduje się horyzont „B” lub podglebie. Podglebie ma zwykle jasny kolor, jest gęste i ubogie w materię organiczną. Podglebie jest strefą akumulacji, ponieważ gromadzi się tu większość materiałów wypłukiwanych z wierzchniej warstwy gleby.

Poziom „C” jest najniższą warstwą. Jest to strefa przejściowa pomiędzy glebą a materiałem macierzystym. W tej warstwie można znaleźć częściowo rozłożony materiał macierzysty i cząstki mineralne. Jest on mniej zmieniony i zwietrzały niż warstwy powyżej i zawiera mniej materii żywej.

.