Sędzia Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych Ruth Bader Ginsburg zmarła 18 września, rzucając na widok publiczny zajadłą walkę o kontrolę nad Sądem Najwyższym.

Prezydent Trump i Przywódca Większości Senatu Mitch McConnell już przysięgli nominować i potwierdzić zastępstwo dla 87-letniej sprawiedliwości i ikony praw kobiet.

To zaprzecza uzasadnieniu, którego użył Senat kontrolowany przez Republikanów, gdy odmówili rozważenia nominacji Merricka Garlanda, wyboru prezydenta Baracka Obamy do Trybunału po śmierci Antonina Scalii w lutym 2016 roku.

Garland, umiarkowany sędzia na D.C. Circuit Court of Appeals, został nominowany w marcu 2016 roku, ale McConnell balked na podstawie tego, że był to rok wyborczy.

„Amerykanie mają zamiar zważyć na to, kto będzie prezydentem”, powiedział McConnell w marcu 2016 roku. „I to jest osoba, ktokolwiek to może być, która powinna dokonać tej nominacji.”

W dniu śmierci Bader Ginsburg wybory prezydenckie w 2020 roku były odległe o zaledwie 46 dni, ale McConnell najwyraźniej tym razem porzucił takie rozważania. Trump tweetował 19 września, że nominowałby zastępcę „bez zwłoki”.

Od lat 90. XX wieku Sąd Najwyższy coraz częściej dzielił się 5-4 wzdłuż linii ideologicznych w wielu ważnych sprawach, w tym decyzjach dotyczących praw wyborczych, akcji afirmatywnej, małżeństw gejowskich, Affordable Care Act, gerrymandering i praw do broni.

Możliwość zastąpienia niezawodnego liberalnego głosu w Sądzie konserwatywnym sędzią utrwaliłaby 6-3 przechylenie w prawo na lata. Z pewnością będzie gwałtowny sprzeciw ze strony Demokratów.

Jakkolwiek polityka się rozegra, istnieje proces nominacji i potwierdzenia nominacji do Sądu Najwyższego. Oto cztery kroki:

Krok 1: Wybór prezydencki

Pierwszą rzeczą, o której należy wiedzieć, jest to, że Konstytucja Stanów Zjednoczonych daje prawo nominacji prezydentowi.

Artykuł II, sekcja 2 stanowi, że prezydent „mianuje, a za radą i zgodą Senatu mianuje (…) sędziów Sądu Najwyższego”.

Zgodnie z prawem, tak długo, jak jest w Białym Domu, prezydent Trump może nominować kogokolwiek, kogo chce, aby zastąpić sędziego Ginsburga. Nominacja to tak naprawdę proces trzystopniowy: nominacja (przez prezydenta), potwierdzenie (przez Senat) i nominacja (ponownie przez prezydenta).

Rzeczy mogą stać się skomplikowane gdzieś pomiędzy nominacją a potwierdzeniem. Ale zmiany wprowadzone w Senacie – w szczególności zmiana zasad w 2017 r., która pozwala na potwierdzenie sędziego Sądu Najwyższego przy 51 głosach, a nie 60 – prawdopodobnie znacznie ułatwią drogę.

Krok 2: Senacka Komisja Sądownicza

Po dokonaniu wyboru przez prezydenta, nominacja jest kierowana do Senatu Stanów Zjednoczonych.

Od początku XIX wieku oznacza to, że nominacja zostanie najpierw rozpatrzona przez mniejszą grupę w Senacie, Senacką Komisję Sądownictwa. Jedynym wyjątkiem był rok 2016, kiedy to Komisja Sędziowska odmówiła rozpatrzenia nominacji prezydenta Obamy na sędziego Garlanda.

Komisja Sędziowska liczy obecnie 22 członków – 12 Republikanów i 10 Demokratów – i ma swój własny trzystopniowy proces.

Po pierwsze, przeprowadza dochodzenie w sprawie tła nominowanego. Proces ten może trwać od 30 do 45 dni, ale łatwo sobie wyobrazić, że będzie trwał o wiele krócej. Po drugie, komisja organizuje publiczne przesłuchanie, podczas którego kandydat jest przesłuchiwany i może złożyć zeznania na temat wszystkiego, od swojej filozofii sądownictwa po stanowisko w sprawie aborcji. To może dać wyborcom szansę na zobaczenie nominacji wiceprezydenckiej Demokratów, Kamali Harris, która również służy w Komitecie Sądownictwa, wyświetlanie jej umiejętności prokuratorskich podczas przesłuchania nominowanego.

W końcu, komisja zgłosi swoje zalecenie do pełnego Senatu jako korzystne, negatywne lub bez zalecenia.

10 Demokratycznych członków komisji wysłało już list do przewodniczącego, republikańskiego senatora Lindseya Grahama, wzywając go do „jednoznacznego i publicznego stwierdzenia, że nie rozważysz żadnej nominacji do wypełnienia miejsca sędziego Ginsburga, dopóki nie zostanie zainaugurowany następny prezydent”.

Ale to wydaje się wysoce nieprawdopodobne, biorąc pod uwagę nowe oświadczenia Grahama wycofujące się z jego zapewnień z 2018 roku, że nie chciałby głosowania nad potwierdzeniem nominacji do Sądu Najwyższego w roku wyborów prezydenckich.

„Chcę, abyś użył moich słów przeciwko mnie”, powiedział Graham w tym czasie, ” wakat pojawia się w ostatnim roku pierwszej kadencji, możesz powiedzieć, że Lindsey Graham powiedział, że pozwólmy następnemu prezydentowi, ktokolwiek to może być, dokonać tej nominacji”.

Po zakończeniu przesłuchań publicznych, jeśli Demokraci chcą kupić czas, mogą opóźnić głosowanie w komisji o tydzień. Ale po tym, przechodzi się na główny parkiet Senatu.

Przejdźmy więc do następnego etapu, dobrze?

Krok 3: Pełny Senat

W Senacie Stanów Zjednoczonych zasiada 100 senatorów – po dwóch z każdego stanu. Obecnie Senat jest w większości republikański, z 53 Republikanami, 45 Demokratami i dwoma Niezależnymi, którzy współpracują z Demokratami.

Podczas gdy Senat historycznie przestrzegał zasad tak tajemniczych i niezrozumiałych, że skądinąd rozsądni pisarze swobodnie określają je jako „szalone”, mogą być one teraz zmieniane zwykłą większością głosów, co znacznie upraszcza sprawy dla partii większościowej.

Jeśli wniosek o rozpatrzenie nominacji zostanie złożony podczas specjalnej „wykonawczej” sesji Senatu, wtedy sam wniosek jest dyskusyjny i może być zablokowany przez filibuster – tę filmową taktykę opóźniania, w której senator recytuje Szekspira, Dr. Seussa lub przepisy na smażone ostrygi, aż wszyscy się poddadzą i pójdą do domu.

Ale zamknięcie debaty nad wnioskiem, aby Senat mógł przejść do głosowania, nie wymaga już superwiększości 60 głosów, tylko ledwie 51-senatorskiej większości. Tak więc filibustering będzie prawdopodobnie tak skuteczny jak papierowy młotek.

Po tym, Demokraci mogą nalegać na minimum 30 godzin debaty, a wtedy nie będą mieli już możliwości opóźnienia lub zatrzymania głosowania nad potwierdzeniem.

Krok 4: Głosowanie

Głosowanie w sprawie potwierdzenia wymaga zwykłej większości głosów senatorów obecnych i głosujących. Jeśli nominat zostanie potwierdzony, sekretarz Senatu przekaże prezydentowi wynik głosowania potwierdzającego.

Prezydent podpisze wtedy komisję powołującą daną osobę do Sądu Najwyższego.

The timing

The real question is whether all of this can be accomplished before the election on Nov. 3, or if it will roll over into the lame-duck session of Congress after the election.

Either way it will be a first. Senat nigdy nie wypełnił wakatu w Sądzie Najwyższym tak blisko wyborów prezydenckich. Najbliższy czas w przeszłości był, gdy Chief Justice Charles Charles Evans Hughes zrezygnował z Sądu, aby ubiegać się o prezydenturę. A było to 150 dni przed wyborami.

Ta historia zawiera materiał z artykułu pierwotnie opublikowanego 14 lutego 2016.

Ten artykuł został zaktualizowany w celu skorygowania, że wakat Charlesa Evansa Hughesa był, do tej pory, tym wypełnionym najbliżej wyborów prezydenckich.

.