Gałąź wykonawcza jest jedną z trzech podstawowych części rządu Stanów Zjednoczonych – obok władzy ustawodawczej i sądowniczej – i jest odpowiedzialna za przeprowadzanie i wykonywanie praw narodu. Prezydent Stanów Zjednoczonych jest szefem władzy wykonawczej, która obejmuje również wiceprezydenta i resztę gabinetu prezydenta, 15 departamentów wykonawczych oraz liczne agencje federalne, zarządy, komisje i komitety.

Gałęzie rządowe

Na Konwencji Konstytucyjnej w 1787 roku, twórcy Konstytucji USA pracowali, aby zbudować podstawy silnego rządu federalnego. Ale chcieli również zachować wolność poszczególnych obywateli i zapewnić, że rząd nie będzie nadużywał swojej władzy.

W tym celu pierwsze trzy artykuły Konstytucji ustanawiają podział władzy i trzy gałęzie rządu: ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą.

Artykuł II, Sekcja 1 Konstytucji stwierdza: „Władza wykonawcza należy do Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki”. Prezydent nie tylko stoi na czele władzy wykonawczej rządu federalnego, ale jest również głową państwa i naczelnym dowódcą sił zbrojnych.

Nowoczesna prezydentura różni się znacznie od tego, co zamierzali jej twórcy; początkowo debatowali oni nad mądrością posiadania jednego prezydenta w ogóle i przekazali wiele uprawnień władzy wykonawczej Kongresowi.

Ale wizja silnego przywódcy narodowego faworyzowanego przez Aleksandra Hamiltona i jego kolegów federalistów ostatecznie zatriumfowała nad przeciwnikami takimi jak Thomas Jefferson i James Madison, którzy preferowali stosunkowo słabą, ograniczoną władzę wykonawczą.

Co robi władza wykonawcza?

Wiceprezydent wspiera i doradza prezydentowi i jest gotowy do objęcia prezydentury, jeśli prezydent nie jest w stanie służyć. Wiceprezydent jest także przewodniczącym Senatu Stanów Zjednoczonych i może rozstrzygnąć remis w Senacie.

Początkowo elektorzy nie głosowali osobno na prezydenta i wiceprezydenta, lecz oddawali jeden głos; kandydat, który zajął drugie miejsce, zostawał wiceprezydentem. Ale w 1804 r., po dwóch bardzo kontrowersyjnych wyborach krajowych, 12. poprawka zmieniła proces głosowania na obecny system.

Rząd federalny ma 15 departamentów wykonawczych (w tym Obrony, Stanu, Sprawiedliwości, Pracy, Edukacji, Zdrowia i Usług Społecznych i tak dalej). Każdy z tych departamentów jest kierowany przez członka gabinetu prezydenckiego, który służy jako doradca prezydenta.

Szefowie licznych agencji wykonawczych (Centralna Agencja Wywiadowcza, Agencja Ochrony Środowiska, itp.) nie są formalnie członkami gabinetu, ale podlegają władzy prezydenta. Gałąź wykonawcza obejmuje również ponad 50 niezależnych komisji federalnych, w tym Federal Reserve Board, Securities and Exchange Commission i wiele innych.

Inną integralną częścią gałęzi wykonawczej jest Executive Office of the President (EOP), który został utworzony w 1939 roku przez prezydenta Franklina D. Roosevelta. Na czele z szefem personelu Białego Domu, EOP obejmuje Biuro Zarządzania i Budżetu, Radę Doradców Ekonomicznych, Radę Bezpieczeństwa Narodowego oraz Sekretarza Komunikacji i Prasy Białego Domu.

Kto jest odpowiedzialny za gałąź wykonawczą?

Artykuł II Konstytucji określił, że prezydent, który jest odpowiedzialny za władzę wykonawczą, powinien być wybierany na czteroletnią kadencję. Zgodnie z jego warunkami, tylko urodzeni obywatele Stanów Zjednoczonych w wieku co najmniej 35 lat, którzy mieszkają w Stanach Zjednoczonych od co najmniej 14 lat, mogą ubiegać się o najwyższy urząd wykonawczy w kraju.

Tylko jeden prezydent w historii Stanów Zjednoczonych-Franklin D. Roosevelt-służył więcej niż dwie kadencje. W 1951 roku, sześć lat po śmierci FDR podczas jego czwartej kadencji, Kongres ratyfikował 22. poprawkę, która ograniczyła liczbę prezydentów do dwóch kadencji. Ograniczenie to służy jako dodatkowa kontrola władzy jednej osoby nad rządem narodu.

Wiceprezydent jest również wybierany na czteroletnią kadencję, ale wiceprezydenci mogą służyć nieograniczonej liczbie kadencji, nawet pod różnymi prezydentami. Prezydent nominuje członków gabinetu, którzy następnie muszą zostać zatwierdzeni przez co najmniej 51 głosów w Senacie.

Uprawnienia Prezydenta i Gałęzi Wykonawczej

Pośród najważniejszych obowiązków prezydenta jest podpisanie ustawy uchwalonej przez obie izby Kongresu (gałąź ustawodawcza) w prawo.

Prezydent może również zawetować ustawę uchwaloną przez Kongres, chociaż Kongres nadal może wprowadzić ustawę w życie, obalając prezydenckie weto większością dwóch trzecich głosów obu izb. Zarówno prezydenckie weto, jak i zdolność Kongresu do uchylenia weta są przykładami systemu kontroli i równowagi ustanowionego przez Konstytucję.

Gałąź wykonawcza jest również odpowiedzialna za prowadzenie dyplomacji z innymi narodami. Prezydent mianuje ambasadorów i innych dyplomatów oraz może negocjować i podpisywać traktaty, które następnie muszą być ratyfikowane przez dwie trzecie Senatu. Prezydent mianuje również sędziów federalnych, w tym sędziów Sądu Najwyższego, i ma prawo do ułaskawienia osób skazanych za przestępstwa federalne, z wyjątkiem przypadku impeachmentu.

Rozkazy wykonawcze

Oprócz podpisywania ustaw uchwalonych przez Kongres, prezydent może również wydawać rozkazy wykonawcze, które określają, jak istniejące prawa są interpretowane i egzekwowane. W rozkazie wykonawczym prezydent musi określić, czy rozkaz jest oparty na Konstytucji USA czy na ustawie.

Decyzje wykonawcze są rejestrowane w Rejestrze Federalnym i uważane za wiążące, ale podlegają one ocenie prawnej i sądy federalne mogą je powalić. Jest to kolejny sposób, w jaki system kontroli i równowagi może funkcjonować.

Praktycznie każdy prezydent z powrotem do George’a Washingtona zrobił użytek z rozkazu wykonawczego. (Jedynym prezydentem, który nie podpisał żadnego był William Henry Harrison, który zmarł po zaledwie miesiącu urzędowania). Częściowo ze względu na jego przedłużoną kadencję w Gabinecie Owalnym, Franklin D. Roosevelt posiada rekordy dla największej liczby rozkazów wykonawczych, z 3,721.

Niektóre z najbardziej godnych uwagi rozporządzeń wykonawczych wydanych na przestrzeni lat obejmują zawieszenie habeas corpus Abrahama Lincolna podczas wojny secesyjnej (1861) i jego Proklamację Emancypacji (1863); Nowy Ład FDR, który stworzył Civil Works Administration i inne programy federalne (1933), ale po którym nastąpiło jego internowanie Japończyków podczas II wojny światowej (1942); i Dwight D. Eisenhowera, który wysłał wojska federalne, aby zintegrować szkoły w Little Rock, Arkansas (1957).