Naturalnie występujący chrom (24Cr) składa się z czterech stabilnych izotopów: 50Cr, 52Cr, 53Cr i 54Cr, przy czym 52Cr jest najobficiej występującym izotopem (83,789% naturalnej obfitości). Podejrzewa się, że 50Cr rozpada się przez β+β+ do 50Ti z okresem połowicznego rozpadu (ponad) 1,8×1017 lat. Scharakteryzowano 22 radioizotopy, z których wszystkie są całkowicie syntetyczne, przy czym najbardziej stabilny jest 51Cr z okresem połowicznego zaniku 27,7 dni. Wszystkie pozostałe izotopy promieniotwórcze mają okresy półtrwania krótsze niż 24 godziny, a większość z nich ma okresy półtrwania krótsze niż 1 minuta, przy czym najmniej stabilny jest 66Cr z okresem półtrwania wynoszącym 10 milisekund. Ten element ma również 2 stany meta, 45mCr, bardziej stabilny, i 59mCr, najmniej stabilny izotop lub izomer.

53Cr jest produktem rozpadu radiogenicznego 53Mn. Zawartość izotopów chromu jest zwykle łączona z zawartością izotopów manganu i znalazła zastosowanie w geologii izotopowej. Stosunki izotopowe Mn-Cr wzmacniają dowody z 26Al i 107Pd na wczesną historię Układu Słonecznego. Różnice w stosunkach 53Cr/52Cr i Mn/Cr z kilku meteorytów wskazują na początkowy stosunek 53Mn/55Mn, co sugeruje, że systematyka izotopów Mn-Cr musi wynikać z rozpadu in-situ 53Mn w zróżnicowanych ciałach planetarnych. Stąd 53Cr dostarcza dodatkowych dowodów na istnienie procesów nukleosyntetycznych bezpośrednio przed koalescencją Układu Słonecznego. Ten sam izotop jest preferencyjnie zaangażowany w niektórych reakcjach wymywania, co pozwala na jego obfitość w osadach wody morskiej do stosowania jako przybliżenie dla atmosferycznych koncentracji tlenu.

Izotopy chromu zakres od 42Cr do 67Cr. Podstawowym trybem rozpadu przed najbardziej obfitym stabilnym izotopem, 52Cr, jest wychwyt elektronów, a podstawowym trybem po jest rozpad beta.

.