Błyskotliwa obrona amerykańskich praw kolonialnych na początku walki między Anglią a jej koloniami naznaczyła Jamesa Otisa, Jr. (1725-1783), czołowego rzecznika bostońskich patriotów przed rewolucją amerykańską.

W czasach, gdy oratorstwo było potężną bronią polityczną, reputacja Jamesa Otisa jako obrońcy praw kolonialnych w sporze z Wielką Brytanią była niezrównana w dekadzie 1760-1770. Podczas gdy Samuel Adams pisał podburzające artykuły na poziomie popularnym, Otis odwoływał się do prawa i logiki Anglików na całym świecie. Jego argumentacja opierała się na prawie natury i dobroci brytyjskiej konstytucji, obu terminach wystarczająco dwuznacznych, by mógł przekonać szeroką publiczność, że jego argumenty są bezdyskusyjne. Jako lider partii antyadministracyjnej, pracował z radykałami po tym, jak Sugar Act i Stamp Act przekonały go, że Imperium Brytyjskie nie może być utrzymane bez pewnego umiarkowania starego systemu dominacji parlamentarnej.

James Otis, Jr, urodził się 5 lutego 1725 roku w West Barnstable, Mass. jako najstarszy z 13 dzieci. Jego ojciec był prawnikiem, sędzią i członkiem rady kolonialnej, a jego najstarsza siostra została utalentowaną pisarką polityczną i obserwatorką. Otis ukończył Harvard College w 1743 roku. Jego studia prawnicze pod kierunkiem wybitnego Jeremiaha Gridleya (1745-1747) i przyjęcie do palestry były zwykłym podejściem do władzy w kolonialnym Massachusetts.

Otis rozpoczął praktykę prawniczą w Plymouth, Mass, a później przeniósł się do Bostonu. W 1755 roku ożenił się z Ruth Cunningham. Z małżeństwa urodziło się troje dzieci, ale nie można go określić jako szczęśliwy związek – zwłaszcza z powodu różnic politycznych w rodzinie.

Decyzja Brytyjczyków o zwiększeniu dochodów imperialnych poprzez egzekwowanie starych, ale zaniedbanych przepisów celnych w koloniach wydawała się początkowo po prostu kolejnym rodzajem kłótni rodzinnej. Ustawa o melasie z 1733 roku nie była egzekwowana; w istocie wielu kupców z Nowej Anglii żyło wygodnie, unikając jej. Kiedy jednak kupcy nie byli w stanie zablokować zaostrzenia przepisów celnych, skierowali swój gniew na ogólne nakazy rewizji wydawane w pogoni za przemycanymi towarami. Te nakazy pomocy były wydawane przez sądy prowincjonalne, ale kupcy upierali się, że sądy nie mają takich uprawnień.

Independence Is Born

Otis został mianowany urzędnikiem Korony jako adwokat generalny, ale uważał, że nakazy były nie do obrony i zrezygnował z urzędu, by reprezentować protestujących kupców.Dramatyczny proces, w którym Otis zmierzył się ze swoim mentorem, Gridleyem (który był adwokatem Korony), został później opisany przez świadka Johna Adamsa jako „pierwsza scena pierwszego aktu sprzeciwu wobec arbitralnych roszczeń Wielkiej Brytanii”. Wtedy i tam narodziło się dziecko Niepodległości”. Otis przemawiał przez 5 godzin, twierdząc, że pisma były sprzeczne zarówno z angielską praktyką, jak i prawem naturalnym. Sędzia Główny Thomas Hutchinson, jednakże, zadecydował przeciwko kupcom.

Wspomagany przez Oxenbridge Thachera, Samuela Adamsa i innych z rosnącego elementu radykalnego w Bostonie, Otis pomógł zorganizować bostońskich wolnych posiadaczy, aby przeciwstawić się środkom Korony. W sądzie powszechnym udaremnił plany podniesienia podatków przez gubernatora Francisa Bernarda i wielokrotnie doprowadzał do krwawych potyczek słownych z urzędnikami Korony. Choć Otis odpierał ich gniewne groźby słownymi pociskami, przemoc nie była daleko.

Pettyczna polityka i osobiste sprzeczki zostały przyćmione przez nowy kryzys imperialny wywołany przez uchwalenie ustawy o cukrze w 1764 roku. W desperackim poszukiwaniu dochodów Parlament obniżył cło na melasę, ale dał jasno do zrozumienia, że nowy podatek będzie pobierany. Otis, Adams i ich radykalni przyjaciele dostrzegli brytyjski błąd w obliczeniach. Podczas gdy Adams rozpoczął agitację w prasie popularnej, Otis napisał poruszającą obronę praw kolonialnych w „The Rights of the British Colonies Asserted and Proved”, argumentując, że nawet Parlament nie może naruszyć prawa natury. Jego apel do „wyższego autorytetu” przeniósł argumentację kolonialną na niepodważalny grunt, jak widział to Otis, a tysiące kolonialnych Amerykanów zgodziło się z nim. Nalegał również, by Ameryce przyznano reprezentację parlamentarną, bez której koloniści byli „opodatkowani bez ich zgody.”

Popularny bohater

Pamflet uczynił Otisa popularnym bohaterem w Ameryce. Na tym etapie był on niekonsekwentny, ale wciąż błyskotliwy. Zaszokował przyjaciół, opowiadając się za wysłaniem do Anglii swojego wroga Thomasa Hutchinsona, by przedstawił stronę kolonii w sporze o ustawę cukrową. Jednak nominacja ojca Otisa na sędziego naczelnego Sądu Powszechnego sprawiła, że języki zaczęły się plątać. Przez pewien czas ambiwalencja Otisa kosztowała go utratę popularności.

Kiedy w marcu 1765 roku ogłoszono ustawę stemplową, kolonialne temperamenty gwałtownie wzrosły. Ustawa o cukrze zaszkodziła Nowej Anglii, ale ustawa o znaczkach uderzyła w kieszeń każdego czytelnika gazet, prawnika, procesującego się i biznesmena – krótko mówiąc, prawie każdego dorosłego we wszystkich 13 koloniach. Otis był członkiem komitetu, który wezwał do zjednoczonego kolonialnego frontu oporu, i stanął na czele delegacji Massachusetts na Kongresie Ustawy Stemplowej. Tutaj zaimponował kolegom delegatom jako energiczny mówca i zdolny członek komisji.

Otis ponownie stał się pamflecistą, a jego „A Vindication of the British Colonies” i „Considerations on Behalf of the Colonies” były czytane przez patriotów i cytowane jako niepodlegające dyskusji. W pracach tych wyśmiewał angielskie pojęcie „wirtualnej reprezentacji” w Parlamencie i atakował filozofię Aktów Nawigacyjnych, które dławiły amerykańskie manufaktury. Otis wyznawał jednak szczere przywiązanie do imperium i upierał się, że prawdziwy rozłam z Anglią doprowadziłby jedynie do anarchii.

Repeal of the Stamp Act przyniósł tymczasowe wytchnienie tym napięciom, ale Otis nadal pozostawał w konflikcie z urzędnikami Korony w Bostonie. Kiedy Otis został wybrany na marszałka legislatury w maju 1767 roku, gubernator Bernard zawetował ten wybór. Prywatnie Bernard i Hutchinson obwiniali o większość swoich problemów koterię Otis-Adams. List okólny Otis-Adamsa z 1768 roku, nawołujący kongres generalny do skoordynowanego bojkotu ekonomicznego, jeszcze bardziej zwiększył tarcia między gubernatorem a legislaturą. Kiedy Bernard zażądał odwołania listu, Otis poinformował go, że Izba podtrzymała swoją pierwszą akcję stosunkiem głosów 92 do 17. Najwyraźniej Otis i Adams nie byli odosobnionymi awanturnikami.

Zajęcie statku Johna Hancocka, Liberty, w 1768 roku zwiększyło napięcie w Bostonie i doprowadziło do bezpośredniego starcia między urzędnikami Korony a tłumem. Otis był moderatorem zebrania miejskiego zwołanego w celu rozważenia skutecznych sposobów zapobieżenia kolejnemu takiemu incydentowi i doradzał rozważne działania. Gdy jego wpływy słabły, gubernator Bernard, chcąc mieć ostatnie słowo przed swoim odwołaniem w 1769 roku, obwiniał Otisa i Adamsa, „wodzów frakcji”, za wiele szkód wyrządzonych cesarskiej harmonii.

Koniec kariery

Tragiczny incydent we wrześniu 1769 roku zakończył karierę Otisa jako przywódcy bostońskich patriotów. W „Boston Gazette” satyrycznie opisał lokalnych komisarzy celnych, a jeden z nich, John Robinson, skonfrontował się z Otisem następnego dnia. Wybuchły emocje i Otis został uderzony w głowę. Pozwał i otrzymał 2000 funtów odszkodowania, ale kiedy Robinson zaoferował publiczne przeprosiny, Otis oświadczył, że jest usatysfakcjonowany.

Być może cios ten tylko przyspieszył rozpoczęte już wcześniej pogorszenie stanu psychicznego. Bez względu na przyczynę, Otis był później nękany przez poważne załamania psychiczne, mimo że został ponownie wybrany do Sądu. W 1781 roku stary przyjaciel zabrał Otisa do Andover, gdzie jego umysł tylko od czasu do czasu powracał do dawnego blasku. Zginął od uderzenia pioruna 23 maja 1783 roku.

Dalsza lektura

Standardową pracą na temat Otisa pozostaje William Tudor, Life of James Otis (1823). Osobiste komentarze w nadchodzących Papers of John Adams, pod redakcją Lymana Butterfielda, powinny być pouczające. Patrz również Charles F. Mullett, Fundamental Law and the American Revolution (1933) oraz Edmund S. i Helen M. Morgan, The Stamp Act Crisis (1953; rev. ed. 1963).

.