Jesse Owens był jednym z największych amerykańskich uczestników zawodów lekkoatletycznych na bieżni i w terenie. Zdobył cztery złote medale na igrzyskach olimpijskich w 1936 r.
Urodził się jako James Cleveland Owens 12 września 1913 r. w Oakville w stanie Alabama. Kiedy miał osiem lat, jego rodzina przeniosła się do Cleveland w stanie Ohio. W latach 1910 i 1920, setki tysięcy Afroamerykanów przeniosło się z Południa na Północ w tym, co stało się znane jako Wielka Migracja. Pierwszego dnia szkoły w Cleveland nauczyciel zapytał Owensa o jego imię. Owens odpowiedział: „J.C.”. Nauczyciel źle zrozumiał i Owens stał się znany jako Jesse.
Życie w Cleveland nie okazało się tak udane, jak rodzina Owensów miała nadzieję. Jesse musiał podjąć pracę po szkole. W różnych punktach pracował w sklepie spożywczym, sklepie obuwniczym i jako ładowacz wagonów towarowych. W wolnym czasie po pracy i szkole Owens świetnie radził sobie na bieżni i w terenie, a w gimnazjum był w drużynie bieżni. Stał się gwiazdą atletyczną i związał rekord świata w stu jardowym dash, gdy był jeszcze w high school.
Z powodu sukcesu Owensa na torze, wiele uniwersytetów rekrutowało go. Zdecydował się uczęszczać do The Ohio State University. Owens żył oddzielne życie w Ohio State z powodu dyskryminacji rasowej, która była powszechna w tym czasie. Nie wolno mu było mieszkać na kampusie z białymi sportowcami. Kiedy drużyna torowa i terenowa podróżowała, Owens musiał jeść w afroamerykańskich sekcjach restauracji i zatrzymywać się w hotelach, które przyjmowały czarnych ludzi. Często oznaczało to, że Owens był oddzielony od swoich kolegów z drużyny podczas jedzenia i spania. Ohio State nie zapewniło mu również stypendium. Owens pracował dorywczo dla uniwersytetu, aby zapłacić swoją drogę przez school.
Jesse Owens okazał się być jednym z największych sportowców w historii The Ohio State University. Na Big-Ten’s tor i spotkanie pola na 25 maja 1935 roku, Owens związane jeden rekord świata i ustawić trzy nowe. Tylko świeżo upieczony student, zrobił to wszystko z obolałymi plecami po upadku na początku tygodnia. Owens dokonał również tych wyczynów w ciągu czterdziestu pięciu minut. Najpierw pobił rekord w biegu na sto jardów. Następnie złamał rekord szerokiego skoku przez prawie sześć pełnych cali i ustanowił nowe rekordy w 220-jardowej kresce i w 220-jardowym niskim hurdles.
W 1936 roku, Owens konkurował w Olimpiadzie w Berlinie, Niemcy. Adolf Hitler, kanclerz Niemiec, miał nadzieję wykorzystać Olimpiadę, aby udowodnić, że „aryjska” rasa była lepsza od wszystkich innych. Jeśli tak miało być, Jesse Owens przekreślił jego marzenia. Na Olimpiadzie Owens zdobył cztery złote medale i ustanowił lub pomógł ustanowić cztery rekordy olimpijskie. Były to konkurencje: bieg na sto metrów, bieg na dwieście metrów, skok w dal i sztafeta na czterysta metrów. Owens był pierwszym amerykańskim lekkoatletą, który zdobył cztery złote medale na jednej olimpiadzie. Pod koniec zawodów nawet niemieccy kibice świętowali osiągnięcia Owensa. Owens później napisał w swojej autobiografii, że Hitler machał do niego.
W 1935 roku Owens poślubił swoją ukochaną z liceum. Opuścił Ohio State podczas jego ostatniego roku i poszedł do pracy, aby zapewnić swojej rodzinie. Owens robił to, co robił najlepiej, aby zarobić na życie – bieganie. Ludzie płacili Owensowi, żeby się z nimi ścigał. Płacili mu za wyścigi koni wyścigowych i motocykli. Przez pewien czas Negro Baseball League zatrudniała Owensa, by ścigał się z końmi wyścigowymi przed meczami piłki nożnej. Zazwyczaj wygrywał te zawody. Owens otworzył później własną firmę public-relations. Wygłaszał przemówienia w całych Stanach Zjednoczonych dla różnych firm, a także dla Komitetu Olimpijskiego Stanów Zjednoczonych. Swoim słuchaczom podkreślał potrzebę wytrwałości, ciężkiej pracy i religijnego oddania. Pracował również jako jazzowy disc jockey w Chicago, Illinois.
W 1976 roku Jesse Owens otrzymał krajowe uznanie dla swoich osiągnięć. W tym samym roku prezydent Gerald Ford przyznał Owensowi Medal Wolności. Palacz, Owens zmarł na raka płuc 31 marca 1980 roku.