Zewnętrzne jądro Ziemi to ciekła warstwa o grubości około 2 261 km składająca się z żelaza i niklu, która leży ponad stałym wewnętrznym jądrem Ziemi i poniżej jej płaszcza. Jego zewnętrzna granica leży około 2,890 km (1,800 mil) pod powierzchnią Ziemi. Przejście między jądrem wewnętrznym a zewnętrznym znajduje się około 5 150 km pod powierzchnią Ziemi.

Temperatura jądra zewnętrznego waha się do 4400 °C (7952 °F) i do 6100 °C (11012 °F) w pobliżu jądra wewnętrznego. Uważa się, że prądy wirowe w płynie niklowo-żelazowym zewnętrznego jądra wpływają na pole magnetyczne Ziemi. Zewnętrzne jądro nie znajduje się pod wystarczającym ciśnieniem, aby być ciałem stałym, dlatego jest płynne, mimo że jego skład jest podobny do składu jądra wewnętrznego. Siarka i tlen mogą być również obecne w zewnętrznym jądrze.

Bez zewnętrznego jądra, życie na Ziemi byłoby bardzo różne. Naukowcy uważają, że konwekcja płynnych metali w zewnętrznym jądrze tworzy ziemskie pole magnetyczne. To pole magnetyczne rozciąga się na zewnątrz od Ziemi na kilka tysięcy kilometrów i tworzy wokół niej bąbel ochronny, który odchyla wiatr słoneczny Słońca. Bez tego pola, wiatr słoneczny zdmuchnąłby naszą atmosferę, a Ziemia byłaby pozbawiona życia jak Mars.