Ten blog został napisany przez Dr. Trichita M. Chestnut, Management and Program Analyst w Office of the Chief Operating Officer w National Archives w College Park, Maryland.

Lynching pozostaje jednym z najbardziej niepokojących i najmniej zrozumiałych okrucieństw w historii Ameryki. Definiowanie aktu linczu jest również kontrowersyjne, a na potrzeby serii blogów lincz jest definiowany jako zabijanie kobiet, które były: 1) torturowane, okaleczone, spalone, zastrzelone, przeciągane, zgwałcone i/lub powieszone, 2) oskarżone o rzekome lub nieznane przestępstwo przez biały tłum składający się z nie mniej niż dwóch osób, oraz 3) pozbawione życia, w tajemnicy lub na jawie, bez należytego procesu i równej ochrony prawa.

Istnieją akta spraw dotyczących linczowania kobiet w Georgii, znajdujące się w Record Group (RG) 60, General Records of the Department of Justice i RG 65, Records of the Federal Bureau of Investigation. W tych aktach można znaleźć korespondencję, wycinki z gazet, telegramy, petycje i rezolucje od zwykłych Amerykanów, jak również znaczących działaczy antylinczowych i praw obywatelskich oraz organizacji odnoszących się do linczowania Afroamerykanów w Stanach Zjednoczonych.

W Georgii, stanie z drugą co do wielkości liczbą zlinczowanych kobiet, było 18 kobiet ofiar linczów od 1884 do 1946 roku: 17 było Afroamerykanów i 1 był biały. Seria, Straight Numerical Files, 1904-1974 (NAID 583895), zawiera korespondencję dotyczącą linczowania kobiet w Stanach Zjednoczonych.

W 1918 roku, przez około tydzień od 17 do 24 maja, około trzynastu Afroamerykanów było ofiarami przemocy tłumu linczującego w Valdosta, Georgia. Trzy z ofiar tłumu linczu były z rodziny Turner, którego historia jest opowiedziana w części w Straight Numerical File #158260.

Zgodnie z rachunkami na lincz, kiedy pani Mary Turner został wniesiony wiadomość o linczu jej męża przez „osoby nieznane,” była w ósmym miesiącu ciąży. Mimo że była bliska urodzenia swojego pierwszego dziecka, otwarcie wyraziła niewinność zlinczowanego męża, przeklęła tłum i zagroziła uzyskaniem nakazów aresztowania. W konsekwencji, prawie 100 lat temu, 19 maja 1918 roku, ona i jej nienarodzone dziecko stali się kolejnymi ofiarami gniewu linczującego tłumu.

Pani Mary Turner i jej nienarodzone dziecko doświadczyli przerażającej i niewyobrażalnej śmierci. Pani Turner została związana i powieszona na drzewie, podpalona, a jej ciało zostało podziurawione kulami, jej krzyki przerażenia i bólu były słyszane tylko przez oprawców, a tortury i okaleczenia trwały nadal. Życie jej nienarodzonego dziecka zakończył, gdy dziecko zostało surowo wycięte z jej brzucha i jeden z linczerów zmiażdżył jego głowę z obcasem jego shoe.

Lincz pani Mary Turner, jej mąż, a jej nienarodzone dziecko miał wstrząśnięty i oburzony wielu Amerykanów, w tym African American klubów kobiet w stanie Georgia. Dziesięć dni po linczu, w dniu 29 maja, Colored Skonfederowane Kluby Augusta wysłał uchwałę do prezydenta Woodrowa Wilsona, prosząc, że „pewne i szybkie sprawiedliwość być spełnione” do tłumu linczu. Rezolucja została przekazana do Departamentu Sprawiedliwości do rozpatrzenia. Rezolucja brzmiała w części:

Whereas, the Negro Womanhood of Ga. została wstrząśnięta linczem Mary Turner w Valdosta w niedzielę, 19 maja 1918 roku, za rzekomą niemądrą uwagę w odniesieniu do linczu jej męża; i mając na uwadze, że my, murzyńskie kobiety stanu jesteśmy pobudzone przez to nieuzasadnione bezprawie i jesteśmy zniechęcone i zdruzgotane duchem upokorzenia i strachu;….Prosimy zatem, aby użył Pan całej mocy swego wielkiego urzędu, by zapobiec podobnym zdarzeniom i ukarać sprawców tego niecnego czynu oraz nalegamy, by wymierzono im pewną i szybką sprawiedliwość.

W aktach brak jest dowodów wskazujących na to, że Departament Sprawiedliwości udzielił odpowiedzi Klubowi i skorzystał z jego rady, aby wymierzyć „pewną i szybką sprawiedliwość” linczującemu tłumowi odpowiedzialnemu za zbrodnię.

Lincz Pani Mary Turner i jej rodziny nie został wyparty z pamięci wielu Amerykanów. Departament Sprawiedliwości nadal otrzymywał listy od społeczeństwa, dziesiątki lat po linczu.

W 1934 roku, szesnaście lat po linczu, pan W.B. Chambers napisał list do prezydenta Franklina D. Roosevelta, wspominając o linczu pani Turner. W 1918 r. pan Chambers był nastolatkiem, a teraz, w 1934 r., był już dorosły. Jego list został później przekazany do Departamentu Sprawiedliwości. Ze swego domu w New Jersey, napisał częściowo:

…W latach młodzieńczych pamiętam krew zimną w moich żyłach, gdy James Weldon Johnson żywo przedstawił okrutny los Mary Turner, pokolenie temu w Carnegie Hall. Jak ta biedna, bezbronna murzyńska matka została powieszona na drzewie, a następnie wypatroszona przez brutalny, spragniony krwi tłum. Panie Prezydencie, wciąż pamiętam ten bezbożny spektakl, który przyprawiał mnie o mdłości, jakby wydarzył się wczoraj. Byłem wtedy tylko dzieckiem…Fakt pozostaje faktem…mój rząd nie zrobił nic, by zlikwidować lincz…

Assistant Attorney General Joseph B. Keenan potwierdził otrzymanie listu pana Chambersa. Nie zaoferował jednak żadnych rozwiązań, w jaki sposób Departament mógłby postawić morderców pani Turner i jej rodziny przed sądem. Nie wyjaśnił też, jak zlikwidować lincz w Stanach Zjednoczonych poprzez poparcie i uchwalenie federalnego ustawodawstwa antylinczowego.

Pan Samuel Brown, inny zaniepokojony obywatel, w wieku pięciu lat mógł sobie przypomnieć „Murzynów poddawanych linczom i palonych na stosie”. Teraz trzydziestotrzyletni w 1940 roku i mieszkający w Nowym Jorku, on również napisał do prezydenta Roosevelta. Pisał o tym, jak pamiętał czytanie o linczu pani Mary Turner i jej rodziny w The Crisis, czasopiśmie wydawanym przez National Association for the Advancement of Colored People. W części listu stwierdzono:

…Jednym z najbardziej okrutnych rachunków przemocy kiedykolwiek nagrane … oprócz innych strasznych czynów popełnionych przeciwko rodzinie, był sznurowanie za pięty ciężarnej matki, wypatroszenie jej z nożem powszechnie używane do zabijania świń, i pozwalając żywy płód upaść na ziemię. Jeden z członków tłumu wystąpił do przodu i zmiażdżył głowę obcasem…

Nie ma żadnych dowodów w aktach, aby wskazać, że Departament Sprawiedliwości dostarczył odpowiedź na obawy pana Browna dotyczące linczu i wsparcie dla federalnej ustawy antylinczującej.

Żaden z członków tłumu linczującego nigdy nie został dołączony ani ścigany za żaden z linczów, które miały miejsce w tym niepokojącym majowym tygodniu w 1918 roku. Dlatego ofiary otrzymały ten sam pozorny werdykt większości ofiar mafii linczowej w Stanach Zjednoczonych, ofiary zginęły z rąk nieznanych osób, nawet jeśli członkowie mafii linczowej byli znani w społeczności i przez organy ścigania.

.