Następująca tabela podaje różne poświadczone pisownie dźwięków i ich transkrypcję IPA. W powszechnym użyciu, ortograficzne rozróżnienie telefonów lub fonemów nie jest koniecznie utrzymywane przez każdego pisarza. Na przykład, autor może rozróżniać niektóre samogłoski tylko na podstawie długości, a urządzenia ortograficzne mogą być mieszane i dopasowywane. Tam, gdzie tabela wymienia długie lub krótkie fonemy /(ː)/, szczególnie krótkie // lub długie /ː/ fonemy reprezentują dodatkowe pisownie nie objęte zasadami oznaczania długości. Podobnie, hasło fonetyczne wymienia tylko pisownię, która nie jest używana przez równoważny fonem(y). N/A jest stosowane, gdy nie jest stosowana żadna szczególna pisownia, np. gdy wszystkie pisownie długich samogłosek są znalezione przy użyciu zasad wyprowadzania pisowni długich samogłosek z krótkich samogłosek, lub gdy nie jest stosowana pisownia ogólna, np.g. kiedy krótkie i długie samogłoski są zawsze pisane inaczej.

Legenda:

• U: Unstressed
• E: Chiefly eastern
• (ː): Długi lub krótki. Patrz kolumny /Vː/ i /Cː/ dla oznaczenia długości i geminalności.
• ?:

Samogłoski niskie/niskośrednie mogą być oznaczone inaczej:

• /æ/ = /ɛ/
• /ɒ/ = /ɔ/
• /ɑ/ = /a/

Dźwięki specyficzne dla dialektu:

• /ɒː/: islandzki; a, aa, á, o, ó, ǫ́; znormalizowane: á
• /ə/: duński; e, æ

Gdy nastąpiły fuzje dialektalne, takie jak monoftongizacja OEN, pisownia regionalna często zmieniała się, aby to odzwierciedlić. Czasami, oba fonemy pisowni będzie używany, ale mylone.

The epenthetic samogłoska miała różne regionalne pisowni. W East Norse była powszechnie pisana jako ⟨e⟩ lub ⟨a⟩, podczas gdy w West Norse była często pisana ⟨u⟩, prawie zawsze tak w Islandii.

Pisownia manuskryptówEdit

Oryginalne islandzkie manuskrypty, które są głównym źródłem wiedzy o mitologii norweskiej, nie stosowały jednolitego systemu pisowni. W epoce Wikingów mówiono wieloma dialektami języka staronordyjskiego. Choć wydaje się, że były one wzajemnie zrozumiałe, drobne różnice skutkowały różną pisownią. Tak więc to samo imię mogło być pisane na kilka różnych sposobów, nawet w oryginalnych manuskryptach. Istniały litery unikalne dla tego języka, takie jak zmodyfikowana wersja litery Wynn zwana Vend, która była używana krótko dla dźwięków /u/, /v/ i /w/. W szczególności, długość samogłosek była tylko sporadycznie zaznaczona w wielu manuskryptach, a różne samogłoski umlauted często nie były odróżniane od innych. Kolejną komplikacją jest to, że rozwinęło się kilka form skrótowych dla typowych słów, sylab i końcówek gramatycznych. Jednym z przykładów jest użycie runy o nazwie maðr (człowiek) dla słowa maðr. Innym jest użycie specjalnego glifu dla różnych końcówek r, tak powszechnych w języku staronordyjskim. Te skróty pisarskie są skategoryzowane w następujący sposób:

• Zawieszenie, obcięcie lub skrócenie: Niektóre litery słowa są pominięte, ze skrótem wskazanym przez kreskę nadpisaną (zwłaszcza opuszczającą nosówkę), kropkę(i) obok litery, lub czasami dwukropek. Przykłady: Ꝥ dla þat (itd.), ū dla um, hō dla hón, þan̅ dla þann; .kgr. dla konungr, .s. dla sonr.
• Kontrakcja: Pisze się pierwszą i ostatnią literę, a skrót jest zaznaczony kropką lub kreską nad indeksem.
• Znaki specjalne lub brevigraphs: Symbole zastępujące słowa lub sylaby. Przykłady: Tironian et (⁊) dla ok, ᛘ dla maðr, sylabiczne et (Ꝫꝫ) w mꝫ (með) dla /eð/.
• Literki superskryptowe: Litery regularne zawarte w wyrazie lub litery specjalnie do celów skrótowych. Często z zawartością sylabiczną. Przykłady: sᵏ (sik), symbol w kształcie zygzaka głównie dla er i ir w u͛a (vera).

Te konwencje skrótów i większość znaków są odziedziczone z samego języka łacińskiego i były wspólne dla alfabetu łacińskiego w innych językach. Jednak inne znaki lub konwencje są specyficznie nordyckie, takie jak er zig-zag.

Pisownia znormalizowanaEdit

„Pisownia znormalizowana” może być używana w odniesieniu do normalizacji w ogóle lub normalizacji standardowej w szczególności. Z normalizacji pisowni, rękopis pisownia jest zmieniana do przestrzegania być bardziej ścisłe i regularne. Te respellings są zaprojektowane, aby być fonemicznie precyzyjne, a nie reprezentatywne dla manuskryptów. Stopień normalizacji może się różnić, ale w ogóle tekst jest na końcu zredukowane do ograniczonego odchylenia od regularnego systemu, być może kosztem niektórych dialektalnych charakter.

Z różnych powodów 19 wieku uczeni wymyślił znormalizowanej normalizacji Old Norse, który pozostaje w użyciu. Opiera się ona głównie na tak zwanym Pierwszym Traktacie Gramatycznym. Długość samogłosek jest zaznaczona, a samogłoski umlauted są jednoznacznie reprezentowane. W standardowej pisowni zastosowano kilka znaków, które nie są dostępne w najbardziej popularnych elektronicznych zestawach znaków. Często stosuje się ich zamienniki, zwłaszcza w formatach elektronicznych. Najbardziej znaczące jest użycie ö zamiast ǫ.

.