Allan Bloom, „Jean-Jacques Rousseau,” in History of Political Philosophy, edited by Leo Strauss and Joseph Cropsey (Chicago: University of Chicago Press, 1987) pp.533-553.

Wstęp:

Rousseau rozpoczyna Umowę społeczną od słynnych słów: „Człowiek urodził się wolny, a wszędzie jest w łańcuchach. . . . Jak doszło do tej zmiany? Nie wiem. Co może ją uprawomocnić? Wierzę, że mogę rozwiązać to pytanie.” Tym stwierdzeniem stawia on problem polityczny w jego najbardziej radykalnej formie i jednocześnie sugeruje rewolucyjną zasadę, że prawie wszystkie istniejące reżimy są bezprawne. Społeczeństwo obywatelskie zakuwa człowieka w kajdany i czyni go niewolnikiem prawa lub innych ludzi, podczas gdy jako człowiek urodził się on do wolności, do prawa do zachowywania się tak, jak mu się podoba. Co więcej, społeczeństwo obywatelskie w swoim obecnym kształcie nie ma prawa domagać się moralnego przywiązania swoich poddanych, jest niesprawiedliwe. Myśl polityczna Rousseau odchodzi od teraźniejszości w obu kierunkach: ku szczęśliwej wolności człowieka w przeszłości i ku ustanowieniu w przyszłości ustroju, który mógłby odwoływać się do woli poddanych. Zadaniem filozofa jest wyjaśnienie, jaka jest prawdziwa natura człowieka, i na tej podstawie określenie warunków dobrego porządku politycznego. Myśl Rousseau ma zewnętrznie paradoksalny charakter, wydaje się jednocześnie pragnąć sprzeczności – cnoty i miękkich uczuć, społeczeństwa politycznego i stanu natury, filozofii i ignorancji – ale jest nadzwyczaj spójna, sprzeczności odzwierciedlają sprzeczności w naturze rzeczy. Rousseau podjął się wyjaśnienia znaczenia nowoczesnej teorii i praktyki, a czyniąc to, wydobył na światło dzienne radykalne konsekwencje nowoczesności, z których ludzie nie zdawali sobie wcześniej sprawy. ’

Online:
Amazon

.