Język bułgarski, bułgarski Bŭlgarski ezik, 
język południowosłowiański zapisany cyrylicą i używany w Bułgarii i części Grecji, Rumunii, Mołdawii i Ukrainy. Wraz z językiem macedońskim, z którym jest najbardziej spokrewniony, język bułgarski ostro kontrastuje z innymi językami słowiańskimi w jego prawie całkowitej utracie deklinacji przypadków w rzeczowniku i w jego użyciu niektórych cech gramatycznych znalezionych w językach bałkańskich, które należą do innych rodzin językowych. Na przykład, rodzajnik określony jest umieszczony po rzeczowniku lub przymiotniku (np. masa 'stół’, masata 'stół the’), jak w języku albańskim i rumuńskim, a forma bezokolicznikowa czasownika jest zastąpiona klauzulą, jak we współczesnej grece, języku albańskim i rumuńskim. Język literacki ma swobodny akcent akcentowy (z konsekwentną redukcją samogłosek nieakcentowanych), który zastąpił wcześniejszy akcent wysokościowy (tj. ton).
Historia języka bułgarskiego jest podzielona na trzy okresy: (1) starobułgarski, IX-XI wiek (dla tych, którzy przyjmują pogląd, że język staro-cerkiewno-słowiański opiera się na języku starobułgarskim); (2) średniobułgarski, XII-XVI wiek; i (3) współczesny bułgarski, od XVI wieku do chwili obecnej. Utrata przypadków w rzeczowniku, jak również wiele innych zmian językowych, miało miejsce w okresie średniobułgarskim, który rozpoczął się wraz z podporządkowaniem Bułgarii przez Cesarstwo Bizantyjskie. Współczesny bułgarski język pisany, który wywodzi się z języka poczytnych zbiorów religijnych z XVI wieku, ukształtował się w pełni dopiero w XIX wieku; jego słownictwo zawiera znaczną liczbę rosyjskich i cerkiewnosłowiańskich zapożyczeń, chociaż ruch purystyczny w okresie między I i II wojną światową próbował zastąpić te słowa i zapożyczenia z innych języków rodzimymi słowami bułgarskimi.