Langston Hughes urodził się 1 lutego 1902 roku (do 22 maja 1967 roku). Był znanym poetą, działaczem społecznym, powieściopisarzem, dramaturgiem i publicystą. Był jednym z najwcześniejszych innowatorów formy sztuki literackiej często nazywanej „poezją jazzową” i jest najbardziej znany zarówno z pisania, jak i przywództwa podczas renesansu Harlemu. Hughes słynny napisał o tym okresie, kiedy „Harlem był w modzie.”
James Mercer Langston Hughes urodził się w Joplin, Missouri do Caroline Mercer Langston i James Nathaniel Hughes. Rodzice Hughesa rozwiedli się, gdy był małym dzieckiem, a jego ojciec opuścił rodzinę, a później rozwiódł się z Carrie, udając się na Kubę, a następnie do Meksyku, szukając ucieczki od trwałego rasizmu w Stanach Zjednoczonych. Obie z ojcowskich prababek Hughesa były Afroamerykankami, a jego ojcowscy pradziadkowie byli białymi właścicielami niewolników w Kentucky. Jego wielki wuj, John Mercer Langston, był pierwszym czarnym człowiekiem wybranym do Kongresu w Wirginii, a pierwszy mąż jego babki zginął w wyniku najazdu Johna Browna na Harper’s Ferry. Od najmłodszych lat Hughes miał wyznaczony cel w życiu: pracować na rzecz równych praw dla Czarnych Amerykanów.
Hughes był wychowywany przez swoją babkę, Mary Patterson Langston, do trzynastego roku życia. Dzięki ustnej tradycji Czarnych Amerykanów i czerpiąc z doświadczeń aktywistów swojego pokolenia, Mary Langston zaszczepiła w młodym Langstonie Hughesie trwałe poczucie dumy rasowej. Kiedy zmarła jego babcia, przeniósł się do Lincoln w stanie Illinois, gdzie mieszkał z matką i jej mężem oraz krótko z przyjaciółmi rodziny. To właśnie w Lincoln Hughes zaczął pisać wiersze. Rodzina ostatecznie osiadła w Cleveland, Ohio, gdzie ukończył szkołę średnią w 1920 roku.
Towarzysze z liceum Hughesa, z których większość była biała, zapamiętali go jako przystojnego „Indianina wyglądającego” młodzieńca, którego wszyscy lubili i szanowali za jego ciche, naturalne sposoby i jego zdolności. Hughes zdobył puchar lekkoatletyczny w biegach, pełnił też funkcje w radzie uczniowskiej i Amerykańskim Stowarzyszeniu Obywatelskim. W szkole średniej Hughes pisał do szkolnej gazety, redagował rocznik i zaczął pisać swoje pierwsze opowiadania, poezję i sztuki teatralne. Jego pierwszy utwór poezji jazzowej, „When Sue Wears Red”, został napisany jeszcze w szkole średniej. To było w tym czasie, że Hughes odkrył swoją miłość do książek.
Po szkole średniej, Hughes spędził rok w Meksyku z ojcem, który próbował zniechęcić go do pisania. Ale poezja i proza Hughesa zaczęły pojawiać się w „Brownie’s Book”, publikacji dla dzieci redagowanej przez W. E. B. Du Boisa. Po opuszczeniu Meksyku, Hughes przeniósł się do Nowego Jorku, aby spędzić rok na Uniwersytecie Columbia w 1921.
Podczas Columbia, Hughes udało się utrzymać średnią ocen B +. Wyszedł w 1922 roku z powodu uprzedzeń rasowych, a jego zainteresowania obracały się bardziej wokół dzielnicy Harlemu niż jego studiów, choć nadal pisał wiersze. W tych latach Hughes wykonywał dorywcze prace jako pomocnik kucharza, pracz i kelner, a także podróżował do Afryki i Europy pracując jako marynarz. W listopadzie 1924 roku przeprowadził się do Waszyngtonu. Pierwsza książka poetycka Hughesa, „The Weary Blues”, ukazała się w 1926 roku. Trzy lata później ukończył studia na Uniwersytecie Lincolna w Pensylwanii. W 1930 roku jego pierwsza powieść, „Nie bez śmiechu”, zdobyła złoty medal Harmon za literaturę.
Po raz pierwszy opublikowany w periodyku NAACP „The Crisis” w 1921 roku, „The Negro Speaks of Rivers” stał się wierszem sygnaturowym Hughesa i znalazł się w jego pierwszej książce poetyckiej, „The Weary Blues”, w 1926 roku. Życie i twórczość Hughesa miały ogromny wpływ na renesans w Harlemie w latach dwudziestych, obok jego rówieśników, Zory Neale Hurston, Wallace’a Thurmana, Claude’a McKaya, Countee Cullena, Richarda Bruce’a Nugenta i Aarona Douglasa. Z wyjątkiem McKay, wszyscy oni pracowali razem, aby stworzyć krótkotrwały magazyn „Fire!!!” poświęcony młodszym Black, gay artists.
W 1931 roku, Hughes dokonał pierwszej z tego, co stało się coroczne trasy wykładów. W następnym roku udał się w podróż do Związku Radzieckiego. Tymczasem okazało wiersze, eseje, recenzje książek, teksty piosenek, sztuk i opowiadań. Zredagował pięć książek o pisarstwie afroamerykańskim, pracował z Arną Bontemps nad kolejną, a także nad książką dla dzieci. Hughes napisał około dwudziestu sztuk teatralnych, w tym „Mulatto”, „Simply Heavenly” i „Tambourines to Glory”. Przetłumaczył prace hiszpańskiego poety Federico Garcia Lorca, i latynoamerykańskiej poetki laureatki nagrody Nobla Gabrieli Mistral, i napisał dwie długie prace autobiograficzne.
W 1934 roku, Hughes opublikował swój pierwszy zbiór opowiadań, „The Ways of White Folks.” Trzy lata później, służył jako korespondent wojenny dla kilku amerykańskich gazet podczas hiszpańskiej wojny domowej.
W 1940 roku, autobiografia Hughesa do wieku 28 lat, „The Big Sea,” została opublikowana. Również około tego czasu, Hughes zaczął przyczyniając kolumnę do „Chicago Defender”, dla których stworzył postać komiksową o nazwie Jesse B. Semple, lepiej znany jako Simple, czarny everyman, że Hughes używane do dalszego badania miejskich, klasy robotniczej Czarnych tematów, a do podjęcia kwestii rasowych. Kolumny były bardzo udane, a Simple będzie później przedmiotem kilku książek i sztuk Hughes.
W późnych latach 40-tych, Hughes przyczyniły się teksty do musicalu na Broadwayu zatytułowany „Street Scene”, który zawierał muzykę Kurta Weilla. Sukces musicalu przyniósł Hughesowi wystarczająco dużo pieniędzy, aby w końcu kupić dom w Harlemie. Mniej więcej w tym czasie nauczał również kreatywnego pisania na Uniwersytecie w Atlancie i przez kilka miesięcy gościnnie wykładał na uniwersytecie w Chicago.
Przez następne dwie dekady Hughes kontynuował swoją płodną twórczość. W 1949 roku napisał sztukę, która zainspirowała operę „Troubled Island,” i opublikował kolejną antologię prac, „The Poetry of the Negro,”. W latach 50. i 60. Hughes opublikował niezliczone inne prace, w tym kilka książek w swojej serii Simple.
Hughes był bezwstydnie Czarny w czasach, gdy czerń była démodé. Jego prace badały warunki Czarnych Amerykanów, którzy żyli, pracowali i przetrwali pomimo wielkich przeciwności losu. Poezja i fikcja Langstona Hughesa skupiała się na klasie robotniczej i zwykłych, codziennych Afroamerykanach. „Moim celem było wyjaśnienie i naświetlenie kondycji Murzynów w Ameryce, a pośrednio całego rodzaju ludzkiego”. Jako „poeta ludu”, Hughes podkreślał temat „Czarne jest piękne”, gdy badał kondycję czarnego człowieka w różnych głębiach. Jego główną troską było podniesienie na duchu jego ludu, którego siłę, odporność, odwagę i humor chciał utrwalić jako część ogólnego doświadczenia amerykańskiego. Poezja i fikcja Hughesa portretowały życie czarnych z klasy robotniczej w Ameryce, życie, które przedstawiał jako pełne walki, radości, śmiechu i muzyki. Przenikając jego prace jest duma z afroamerykańskiej tożsamości i jej różnorodnej kultury.
W ostatnich latach wiele napisano o życiu prywatnym Langstona Hughesa, a on sam został zidentyfikowany jako homoseksualista przez niektórych swoich biografów. Etykieta ta jest kwestionowana przez innych, którzy twierdzą, że nigdy nie przyjął on tożsamości seksualnej. Hughes z pewnością spotykał się i współpracował z wieloma wybitnymi pisarzami gejami i lesbijkami renesansu Harlemu, ale był człowiekiem bardzo prywatnym, co do którego niektórzy sugerują, że mógł się ukrywać, aby zadowolić swoich patronów. Ale niektóre z jego wierszy są również podawane jako dowód na jego zainteresowanie tą samą płcią, w tym „Poemat (Do F.S.)”, napisany do Ferdinanda Smitha, marynarza, którego Hughes kochał i stracił, jak również „Młody marynarz”, „Ulice nabrzeża” i „Café 3AM”, o nalocie policji na bar dla gejów.
W 1964 roku, Hughes zatrudnił przystojnego młodego aktora i wokalistę o imieniu Gilbert Price, aby pojawił się w głównej roli w jego off-Broadwayowskiej produkcji „Jerico-Jim Crow”. Uważa się, że Price był obiektem serii niepublikowanych wierszy miłosnych Hughesa do mężczyzny, którego nazywał Beauty, obecnie uważanego przez naukowców za Price’a, w którym Hughes był głęboko zauroczony. W swoim przełomowym filmie z 1989 roku, „Looking for Langston”, brytyjski filmowiec Isaac Julien twierdził, że Hughes jako czarny gej ikony, i dalej, że seksualność Hughesa historycznie były ignorowane lub bagatelizowane.
Na 22 maja 1967, Hughes zmarł z powodu powikłań po operacji brzucha, związane z rakiem prostaty, w wieku 65 lat. W hołdzie dla jego poezji, jego pogrzeb zawierał niewiele w drodze mówionej eulogii, ale był wypełniony muzyką jazzową i bluesową. Prochy Hughesa spoczywają pod medalionem podłogowym na środku foyer w Centrum Badań nad Czarną Kulturą im. Arthura Schomburga w Harlemie; jest to wejście do audytorium nazwanego na jego cześć. Wzór na podłodze przykrywającej jego prochy to afrykański kosmogram zatytułowany „Rivers”. Tytuł pochodzi z wiersza Hughesa, „Murzyn mówi o rzekach.”
Hughes’s Harlem dom, na East 127th Street, otrzymał status New York City Landmark w 1981 roku, i został dodany do National Register of Places w 1982 roku. Część 127th Street została przemianowana na Langston Hughes Place. Tomy jego dzieł są nadal publikowane i tłumaczone na całym świecie.
Pamiętamy Langstona Hughesa w uznaniu jego licznych zasług dla amerykańskiej sztuki i literatury, jego niezachwianego i poetyckiego orędownictwa na rzecz Czarnej społeczności oraz za jego liczne zasługi dla naszej społeczności.
.