Skrople alkaliczne można często odróżnić od skaleni plagioklazowych, ponieważ większość ziaren tych ostatnich wykazuje bliźniactwo albitowe (patrz wyżej Struktura kryształu), które objawia się równoległymi liniami na niektórych powierzchniach rozszczepienia, podczas gdy ziarna skaleni alkalicznych tego nie robią. Kryterium to nie jest jednak bezwzględne; niektóre skalenie plagioklazowe nie są polisyntetycznie bliźniacze. Co więcej, przy pobieżnym badaniu niektóre tekstury pertytowe mogą być mylone z polisyntetycznymi bliźniakami. Na szczęście podobieństwo to rzadko bywa mylące po dokładnym zbadaniu kilku przykładów obu cech. Te dwie cechy różnią się dość wyraźnie: ślady bliźniaków polisyntetycznych są proste, podczas gdy tekstury pertytowe, które najprawdopodobniej zostaną pomylone z bliźniakami polisyntetycznymi, mają wygląd międzywęzłowy.
Inną właściwością, która jest czasami używana do rozróżnienia między skaleniami alkalicznymi i plagioklazowymi, są ich różne wartości ciężaru właściwego. Idealną wartością dla bogatych w potas skaleni alkalicznych jest 2,56, która jest mniejsza niż najniższa wartość dla plagioklazów (mianowicie 2,62 dla albitu).
Sanidyn jest zwykle dość łatwo odróżnić od innych skaleni alkalicznych, ponieważ zwykle wydaje się szklisty, tzn. ma tendencję do bycia bezbarwnym, a duża jego część jest przezroczysta. Mikroklin i ortoklaz, w przeciwieństwie do nich, są charakterystycznie białe, jasnoszare lub o barwie od cielistej do łososiowej i subtelnie przezroczyste. Z wyjątkiem jego zielonej odmiany, zwanej zwykle amazonitem lub amazonitem, mikroklin rzadko może być odróżniony od ortoklazu za pomocą środków makroskopowych. W przeszłości wiele mikroklinów było błędnie identyfikowanych jako ortoklazy z powodu błędnego założenia, że wszystkie mikrokliny są zielone. Obecnie, ostrożni geolodzy, opisując skały na podstawie badań makroskopowych, identyfikują skalenie potasowe inne niż sanidyn po prostu jako skalenie alkaliczne, lub w niektórych przypadkach potasowe. Oznacza to, że nie dokonuje się rozróżnienia pomiędzy mikroklinem a ortoklazem, dopóki nie udowodni się ich tożsamości poprzez określenie, na przykład, ich właściwości optycznych. Po badaniu makroskopowym, anortoklaz jest również ogólnie zidentyfikowany tylko jako skaleń alkaliczny, z wyjątkiem tych, którzy są zaznajomieni ze skałami, o których wiadomo, że zawierają anortoklaz.
Plagioklazy tworzące skały rzadko mogą być zidentyfikowane co do gatunku za pomocą środków makroskopowych. Niemniej jednak, niektóre zasady kciuka mogą być stosowane: Białe lub białawe skalenie plagioklazowe, które wykazują niebieskawą iryzację (tzw. peristerites), mają ogólny skład albitowy, mimo że są submikroskopowymi wrostami 70 procent An2 i 30 procent An25; a ciemno zabarwione plagioklazy, które wykazują iryzację o takich odcieniach jak niebieski, zielony, żółty lub pomarańczowy, są labradorytami. Ponadto tożsamość minerałów towarzyszących wskazuje na przybliżoną zawartość An-Ab w skaleniach plagioklazowych – na przykład biotyt najczęściej towarzyszy albitowi lub oligoklazowi; hornblenda powszechnie występuje z andezyną; a pirokseny, augit i/lub hipersten, zwykle towarzyszą labradorytowi lub bytownitowi. Dodatkowe cechy dla dwóch skaleni są następujące: Mikroklin powszechnie wykazuje „bliźniaki siatkowe”. Ta kombinacja dwóch rodzajów bliźniaków, choć najlepiej widoczna za pomocą mikroskopu wyposażonego w podwójnie spolaryzowane światło, jest czasami dostrzegalna makroskopowo. (Spolaryzowane odnosi się do światła, które wibruje w jednej płaszczyźnie.) Skalenie plagioklazowe, które tworzą masy płytkowe w złożonych pegmatytach są albitem; ta odmiana jest często określana nazwą cleavelandite.
.