Objawy i symptomy PSP różnią się u poszczególnych osób, ale pacjenci generalnie należą do jednego z czterech zespołów klinicznych (fenotypów): zespół Richardsona, atypowy parkinsonizm, zespół kortykobazalny oraz czysta akinezja i zamrożenie chodu. Rzadziej pacjenci prezentują się z utratą zdolności poznawczych i bez objawów motorycznych.
Najczęstszą postacią jest zespół Richardsona, składający się z zaburzeń chodu i równowagi, szeroko otwartego, wpatrującego się wyrazu twarzy, nieprawidłowej mowy, zaburzeń pamięci i zdolności poznawczych oraz spowolnienia lub utraty dobrowolnych ruchów gałek ocznych, szczególnie w kierunku ku dołowi (oftalmoplegia nadjądrowa). Objawy poznawcze obejmują zapominanie i zmiany osobowości, takie jak utrata zainteresowania wcześniej przyjemnymi czynnościami (apatia), osłabienie uwagi i koncentracji, depresja i zwiększona drażliwość.
Mniej niż połowa wszystkich pacjentów z PSP jest początkowo diagnozowana prawidłowo, ponieważ wielu pacjentów nie prezentuje klasycznego zespołu Richardsona. Wielu z tych pacjentów jest początkowo powolnych i ma sztywność mięśni, a czasami drżenie, przypominające chorobę Parkinsona, i mogą oni początkowo reagować w pewnym stopniu na lewodopę. Inni pacjenci prezentują dziwaczne usztywnienie (sztywność i dystonia) i utratę funkcji wolicjonalnych w jednej kończynie górnej, co obserwuje się w zwyrodnieniu korowo-podstawnym.
Niektórzy pacjenci wykazują zespół postępującego zamrożenia chodu. Pacjenci ci wykazują niezdecydowaną inicjację chodu i tendencję do zastygania lub zatrzymywania się podczas skręcania i przekraczania progów (drzwi). Ich ruchy oczu i procesy poznawcze są prawidłowe. Typowe jest drobne pismo ręczne i szybka, bełkotliwa mowa o małej objętości (tachyphemia lub mowa chaotyczna), podobna do tej, która występuje w chorobie Parkinsona, ale w przeciwieństwie do choroby Parkinsona, nie występuje spowolnienie (bradykinezja) ani sztywność mięśni (rigidity). Wreszcie, u niektórych pacjentów z PSP występują zaburzenia poznawcze i zmiany osobowości (otępienie czołowo-skroniowe), postępujące zaburzenia mowy i języka, uogólniona ataksja lub uogólniona spastyczność. U większości pacjentów z tymi nietypowymi objawami w ciągu kilku lat dochodzi do rozwoju zaburzeń ruchów gałek ocznych, mowy, połykania i chodu (zespół Richardsona). Tak więc, rozpoznanie PSP staje się zwykle bardziej pewne w miarę postępu choroby.
Wyzwaniem jest rozpoznanie choroby w bardzo wczesnych stadiach, co jest bardzo trudne u pacjentów, u których nie występuje klasyczny zespół Richardsona. Nie istnieje żaden laboratoryjny ani radiologiczny test diagnostyczny dla PSP. Dlatego większość pacjentów zostaje zdiagnozowana dość późno w przebiegu choroby. PSP kończy się śmiercią po upływie mediany 6 do 9 lat od rozpoznania, przy czym u pacjentów z zespołem Richardsona i otępieniem postęp choroby jest najszybszy. Śmierć z powodu PSP jest najczęściej spowodowana zapaleniem płuc lub innymi infekcjami.
Zaburzone ruchy gałek ocznych ostatecznie utrudniają lub uniemożliwiają czytanie, prowadzenie samochodu i kontakt wzrokowy z ludźmi. Nieprawidłowa kontrola powiek powoduje, że oczy zamykają się mimowolnie (blepharospasm) na sekundy lub dłużej, a niektóre osoby dotknięte chorobą mogą mieć trudności z otwarciem oczu po zamknięciu (apraksja otwarcia oczu), nawet jeśli mięśnie wokół oczu wydają się zrelaksowane. Pacjenci często mrugają mniej niż normalnie, co powoduje, że oczy stają się suche i czerwone.
Mięśnie ciała mogą kurczyć się mimowolnie, powodując, że dotknięta część ciała (np. kończyny górne lub dolne) przyjmuje dziwaczne postawy. Nazywa się to dystonią. Blepharospasm jest formą dystonii dotyczącą mięśni wokół oczu.
U większości pacjentów występuje w końcu łagodny lub umiarkowany stopień upośledzenia umysłowego, który może być błędnie zdiagnozowany jako choroba Alzheimera, jeśli występuje na wczesnym etapie choroby, zanim pojawią się znaczące trudności z mową, równowagą i ruchami gałek ocznych.
U niektórych pacjentów występują zaburzenia snu, takie jak częste przebudzenia i zmiany w schemacie snu. Zaburzenia snu mogą być oznaką depresji lub mogą być skutkiem ubocznym stosowania leków. Zaburzenia zachowania podczas snu REM (rapid eye movement) nie są charakterystyczne dla PSP, ale są charakterystyczne dla demencji z ciałami Lewy’ego, choroby Parkinsona i atrofii wieloukładowej. W zaburzeniach zachowania podczas snu REM pacjenci mówią i poruszają się podczas snu, a ruchy mogą powodować obrażenia ciała lub obrażenia partnera w łóżku.
.